Η Μελίνα Τανάγρη ποτέ δεν έχει υπάρξει πιο επίκαιρη από σήμερα. Μπορεί το τραγούδι της «Βυζάκια έξω λοιπόν» να κυκλοφόρησε το 1987, αλλά αν υπήρχε ηχογραφημένο και σε αγγλική έκδοση, αυτή τη στιγμή θα μπορούσε να είναι το soundtrack της ταινίας Free the Nipple. Μπορεί ακόμη και να ήταν ο ύμνος ενός κινήματος που ξεκίνησε τοπικά και κυριάρχησε σε όλον τον πλανήτη. Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα ένα-ένα, όπως ακριβώς τσιμπάει το σπουργίτι τη ρώγα… του σταφυλιού, φυσικά.

Το Free the Nipple πρόκειται ίσως για αυτό που φαντάζεστε ήδη από το όνομα, αλλά και κάτι περισσότερο. Πέρα από την ταινία, η οποία αφορά μια ομάδα νεαρών γυναικών που διαδηλώνουν γυμνόστηθες στους δρόμους της Νέας Υόρκης, είναι και κίνημα υπέρ της ισότητας των δύο φύλων και κατά της καταπίεσης των γυναικών και της λογοκρισίας. Το πώς συνδέονται όλα αυτά μαζί, αλλά και σε ποιον βαθμό μάς επηρεάζουν σε κοινωνικό και πολιτισμικό επίπεδο, είναι εύκολο να το αντιληφθεί κανείς αν σκεφτεί το πιο τρανταχτό -αν και διαφορετικής φύσης- παράδειγμα που έχει απασχολήσει τον δημόσιο διάλογο: τον δημόσιο θηλασμό. Βέβαια, δεν έχουμε καταλήξει κάπου σε αυτό το ζήτημα και ούτε πρόκειται. Ο τρόπος που χρησιμοποιούν τα media και η διαφήμιση το γυναικείο σώμα, αλλά ακόμη και η αντικειμενικοποίησή του από τις ίδιες τις γυναίκες, θα είναι πάντα οι δύο τιράντες που θα βαστούν το στήθος στη θέση του και κρυμμένο από την κοινή θέα. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι καμιά φορά το δόλιο δεν έχει τη στήριξη που του πρέπει -και δεν αναφέρομαι στο σουτιέν. Μια ματιά στο πώς ζωγράφισαν 57 Νεοϋορκέζες το στήθος τους και πώς το σχολίασαν, θα σας πείσει. #FreetheNipple

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News