Μόλις περάσεις το μεγάλο κτίριο με τα κόκκινα τούβλα ξεδιπλώνεται ένα μικρό χωριό – με τα δρομάκια του, τα σιντριβάνια του, τα δένδρα του, τα παγκάκια του, τα καφενεία του, τα γυμναστήρια, το θέατρο, το κομμωτήριο και την αίθουσα χορού. Βρίσκεται στην Ολλανδία, 20 χλμ. απ΄ το Άμστερνταμ κι είναι ένα εικονικό χωριό. Οι κάτοικοί του (152 τον αριθμό, που είναι όλοι μιας ηλικίας άνω των 80 ετών) πάσχουν από τη νόσο του Αλτσχάιμερ ή ευρύτερα από γεροντική άνοια.

Με χρηματοδότηση σχεδόν αποκλειστικά από το κράτος (17.5 εκ. ευρώ) και μια μικρή χορηγία (2 εκ. ευρώ), το χωριό ιδρύθηκε το 2009 και προσφέρει στους «κατοίκους» του μια πλαστή κανονικότητα. Σε ένα χώρο που βρίσκεται υπό διαρκή εποπτεία, οι άνθρωποι κυκλοφορούν, ψωνίζουν, πίνουν ένα ποτήρι κρασί, πάνε για φυσιοθεραπεία, χορό, ή θέατρο, σκαλίζουν τα φυτά τους, μαγειρεύουν αν θέλουν – ζουν μια κανονική ζωή.

Κάπου είκοσι άνετα σπιτάκια φιλοξενούν έξι-εφτά ανθρώπους – το καθένα με διαφορετική διακόσμηση ώστε οι ένοικοι να διατηρούν τη συνέχεια της ζωής τους. Στο «μεγαλοαστικό» σπίτι με τα κρύσταλλα και το τζάκι, υπάρχουν πανεράκια με κρουασάν και ακούγεται κλασική μουσική, ενώ στο «αστικό» υπάρχουν DVD και αναπαυτικοί καναπέδες. Η επιλογή γίνεται ύστερα από μια μακρά συζήτηση που έχει η διεύθυνση του «χωριού» με την οικογένεια του ένοικου, καθώς μάλιστα πρέπει να συνυπολογιστούν και άλλα κριτήρια – υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με την τηλεόραση ανοιχτή όλη μέρα και άλλοι που δεν μπορούν να την υποφέρουν. Οι διακρίσεις πρέπει να γίνουν επομένως εγκαίρως, διότι οι συγκεκριμένες παθήσεις που χαρακτηρίζουν τους κατοίκους του χωριού, διακρίνονται από έλλειψη αναστολών και μεγάλη ευθιξία… Οι οικογένειες εξάλλου των ενοίκων είναι ευπρόσδεκτες στο «χωριό», ακριβώς διότι έτσι ενισχύεται η «κανονικότητα» της ζωής που έχει ανάγκη ο ηλικιωμένος.

Όπως αναφέρεται στο σχετικό δημοσίευμα της «Monde», δύο είναι οι βασικές αρχές στη λειτουργία του «χωριού»: Η αίσθηση της ελευθερίας (δεν υπάρχουν ωράρια – ώρα αφύπνισης ή κατάκλισης, ώρα γευμάτων ή ώρα προσωπικής υγιεινής) και το προσωπικό είναι άνθρωποι-πολυεργαλεία. Οι νοσοκόμες είναι ταυτόχρονα και καθαρίστριες ή μαγείρισσες, οι γιατροί μπορεί να ‘ναι μαζί και μπάρμεν, το βέβαιο είναι ότι δεν κυκλοφορεί λευκή στολή στο «χωριό».

Οι κάτοικοι του χωριού υπολογίστηκε ότι αποκτούν μεγαλύτερο προσδόκιμο ζωής – κάπου δυόμισι χρόνια και πληρώνουν 2.200 ευρώ τον μήνα, όσο κοστίζει (σημειώνεται) η διαμονή σ΄ έναν οίκο ευγηρίας, μέγα μέρος της καταβολής δε, προέρχεται από τα Ταμεία. Το μεγάλο του πλεονέκτημα όμως είναι ότι προσφέρει ελευθερία στους «κατοίκους» του – «την έλλειψη ελευθερίας ο άνθρωπος τη νιώθει πάντα» σημειώνεται και το «χωριό» (ανάλογο του οποίου διαμορφώνεται ήδη στη Γαλλία) βασίζεται στο δίπτυχο ασφάλεια-ελευθερία. Διότι, σημειώνεται, «πρέπει να σπάσουμε την κουλτούρα του νοσοκομείου και να στραφούμε σε μια λογική συγκεντρωμένων και προστατευμένων κατοικιών».

(Θα μου πείτε, τι σας τα λέω τώρα, αφού σε τούτη τη χώρα και σε τούτη τη συγκυρία, οι παππούδες είναι χρήσιμοι στην οικογένεια ως προσαύξηση στο εισόδημά της, ακόμη και αν είναι ανοϊκοί. Όμως, είμαι βέβαιη, πως ακόμη και τώρα, υπάρχει αγορά για μια τέτοια επιχειρηματική ιδέα και πάντως, είναι ωραία φυγή του μυαλού να βλέπεις πώς αντιμετωπίζουν καλο-οργανωμένες κοινωνίες ανθρώπινα προβλήματα που είναι οικουμενικά, είναι άγρια και στα καθ’ ημάς – στην καλύτερη περίπτωση – αντιμετωπίζονται δια της κατακλίσεως σε ένα δωμάτιο ενός σκοτεινού γηροκομείου).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News