Παιδάκια με ζωγραφισμένο τον ήλιο στις φατσούλες τους κρατούσαν σημαιάκια της Νορβηγίας, μεγάλοι λιάζονταν χαρωποί στις ξαπλώστρες τους πίνοντας κοκτέιλ και η μπάντα παιάνιζε με νόημα το γνωστό "Let the Sunshine In" (γνωστό από το μιούζικαλ "Hair"). Όλα αυτά έγιναν την περασμένη βδομάδα στο μικρό χωριουδάκι της Νορβηγίας Ργιούκαν, που γιόρταζε το χάιδεμά του από τον ήλιο!

Χωμένο σε μια κοιλάδα κι ανάμεσα σε ψηλά βουνά, το χωριό των 1.000 κατοίκων ήταν καταδικασμένο να ζει πάντα στη σκιά. «Ακόμη κι όταν βλέπαμε γαλανό ουρανό, ξέραμε ότι κάπου θα φωτίζει ο ήλιος, αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να τον δούμε» είπε μια κάτοικος στο BBC. Πριν από 100 χρόνια ένας μηχανικός του χωριού σκέφτηκε την ιδέα εγκατάστασης ενός συστήματος κατόπτρων, αλλά τότε δεν υπήρχαν τα μέσα για να υποστηρίξουν το έργο. Σήμερα, τρία τεράστια κάτοπτρα 17 μέτρων -τοποθετημένα σε ένα υψόμετρο 450 μ., που περιστρέφονται ακολουθώντας την πορεία του ήλιου- αντανακλούν τις ηλιαχτίδες στην πλατεία του χωριού και την ευρύτερη περιοχή – έκτασης 600 τ.μ.!

Ιστορικά το χωριό ήταν γνωστό από μια θαρραλέα περιπέτεια που διαδραματίστηκε στην περιοχή και που αργότερα γυρίστηκε σε ταινία – «Οι ήρωες του Τελεμάρκ» λεγόταν. Όπως αναφέρουν οι σχετικές πληροφορίες, το χωριό οικοδομήθηκε για να κατοικηθεί από τους εργάτες του υδροηλεκτρικού έργου, που με τη σειρά του στήθηκε για να αξιοποιηθούν οι καταρράκτες της περιοχής. Στον πόλεμο, ο Χίτλερ φαντάσθηκε τη δημιουργία μιας ατομικής βόμβας και το επιτελείο του θεώρησε ότι η συγκεκριμένη περιοχή ήταν ιδανική για το καταστροφικό σχέδιο. Όταν τα έργα ξεκίνησαν και βρίσκονταν σε ένα κρίσιμο σημείο προπαρασκευής, 12 γενναία παλικάρια της περιοχής έγιναν σαμποτέρ – έπεσαν με ελικόπτερο σε μια παρακείμενη τούνδρα κι έζησαν μέσ’ στην παγωνιά πλευροκοπώντας και καταστρέφοντας τη γερμανική μονάδα.

Αυτά έγιναν το 1943. Το 2013, το Ργιούκαν (που ζούσε στη σκιά ακόμη και στο φωτεινό εξάμηνο του χρόνου) είδε φως! Τα τελευταία χρόνια οι κάτοικοί του είχαν στήσει μια γραμμή τελεφερίκ κι ανέβαιναν στις κορυφές όταν υποψιάζονταν ότι είχε βγει ήλιος «καταρχάς για να παράγουμε βιταμίνη D», όπως είπε ένας κάτοικος. Και συνέχισε: «θα είναι τόσο ευχάριστο τώρα, στις ηλιόλουστες μέρες, να βγαίνουμε έξω και να αισθανόμαστε το χάδι του ήλιου στο σώμα μας»…

Ανάλογο προηγούμενο μικρότερης δυναμικότητας είχε σημειωθεί στο χωριό Βιγκανέλα, βόρεια του Μιλάνου, το οποίο βρίσκεται επίσης στη «λάθος μεριά του βουνού», σε μιαν απόσκια και βαθιά κοιλάδα. Το 2005 ένα κάτοπτρο τοποθετήθηκε στα 1.100 μ. ζεσταίνοντας την πλατεία των 40 τ.μ. και φωτίζοντας τη ζωή των 200 κατοίκων. «Άλλαξε η ζωή μας, γίναμε πιο κοινωνικοί, μας αρέσει τώρα να καθόμαστε έξω και να κουβεντιάζουμε, να τρώμε ή να περπατάμε» λένε εκ των υστέρων οι κάτοικοι του χωριού.

Στο Ργιούκαν, το μεγάλο έργο που κόστισε 610.000 ευρώ και χρηματοδοτήθηκε βασικά από χορηγίες, είναι το καύχημα της χώρας που θα αξιοποιηθεί επίσης ως τουριστικός προορισμός – «γιατί εδώ δείξαμε, πώς το αδύνατο γίνεται δυνατό» είπε ο δήμαρχος…

(Ένα περίεργο πράγμα, εμείς στην Ελλάδα έχουμε ακριβώς την ανάποδη τεχνογνωσία – είμαστε εξπέρ στο να καθιστούμε «αδύνατα» τα απολύτως δυνατά).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News