Στα πολλά χρόνια της δημοσιογραφικής μου ζωής άκουσα πολλές φορές ευρωβουλευτές να διαμαρτύρονται για την κούραση του πηγαινέλα, που αποτελεί μέρος της δουλειάς τους. Οι περισσότεροι όταν το λένε, αμύνονται σε μια ρητή ή ανομολόγητη μομφή – «έχεις και ταξιδάκι τυχερούλη/α!» είναι μια συνηθισμένη επωδός που τους απευθύνεται και η οποία είναι λανθασμένη στο νόημά της. Διότι στην καθομιλουμένη, το «ταξιδάκι» παραπέμπει στην αναψυχή, ενώ εν προκειμένω το «ταξιδάκι» παραπέμπει σε δουλειά.

Πρέπει όμως να πω, ότι δεν έχω ακούσει έλληνες ευρωϋπαλλήλους να μιλούν αρνητικά για την πόλη, όπου ζουν οι περισσότεροι – τις Βρυξέλλες. Για τον βελγικό καιρό -με τις μακρόσυρτες βροχές, το τσουχτερό κρύο, τις κοντές μέρες και τις μακρές νύχτες- έχω ακούσει πολλούς αναστεναγμούς, αλλά για την ίδια την πόλη, όχι. Αντίθετα, είτε επειδή έχουν συνείδηση ότι είναι προνομιούχοι, είτε επειδή πραγματικά αγαπούν την πόλη όπου ζουν, σπάνια συναντάς έλληνα ευρωϋπάλληλο να μιλά αρνητικά για τις Βρυξέλλες.

Σας έκανα αυτόν τον πρόλογο επειδή διάβασα χτες στο «euobserver» μια δημοσκόπηση που έγινε σε 8.000 ευρωϋπαλλήλους-κατοίκους της πόλης (από τους 100.000 που υπολογίζεται ότι είναι το σύνολο) για λογαριασμό του δήμου. Το πιο τυπικό δείγμα αυτού του είδους, λέει η έρευνα, περιγράφει έναν Γερμανό ή Γάλλο, που ζει στις Βρυξέλλες λιγότερο από 10 χρόνια με το ταίρι του/της, εργάζεται στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και μένει σε μια από τις κεντρικές συνοικίες της πόλης (Ixelles, Etterbeek, Woluwe-Saint-Lambert).

Από το δείγμα της δημοσκόπησης μόνον το 6% θέλει να παραμείνει στις Βρυξέλλες και μετά τη λήξη της σύμβασής του και το 50% περίπου επιλέγει να στείλει τα παιδιά του σε διεθνή σχολεία και όχι σε βελγικά. Το 80% θεωρεί την πόλη «πολύ βρώμικη», το 78% πιστεύει ότι κάτι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί η οδική συμφόρηση και το 50% θεωρεί ότι η ζωή στην πόλη δεν είναι ασφαλής.

Το εντυπωσιακό είναι πως το 40% δηλώνει ότι έχει λιγότερους από 3 Βέλγους στον φιλικό του περίγυρο, ενώ το 12% απαντά «κανένα» στο σχετικό ερώτημα. Εξάλλου, λίγοι είναι αυτοί που βλέπουν βελγικά κανάλια στην τηλεόραση ή ψηφίζουν στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Ωστόσο, μέσα σε όλα αυτά βρίσκεται τελικά κρυμμένο ένα 75% που δηλώνει ότι του «αρέσει» να ζει στις Βρυξέλλες, επειδή τα ακίνητα είναι σχετικά φτηνά, το σύστημα υγείας είναι καλό, υπάρχουν πολλά πάρκα, υπάρχει μια ποικιλία καλλιτεχνικών εκδηλώσεων και καλά εστιατόρια κάθε είδους.

Το 74%, τέλος, ζητά να ομορφύνει η περιοχή όπου βρίσκονται τα ευρω-γραφεία και το 73% προσυπογράφει τη διαπίστωση πως «η διεθνής κοινότητα ζει σε έναν ξεχωριστό κόσμο με λίγες επαφές με άλλους κατοίκους των Βρυξελλών».

Εγώ λοιπόν, θέλω να σας θέσω το απλό ερώτημα: αν εγκαλούμε τους φτωχούς μετανάστες που ζουν σε μια ξένη χώρα για να βγάλουν τα προς το ζην, ότι δεν δείχνουν διαθέσεις κοινωνικής ενσωμάτωσης, δεν μετέχουν στα κοινά, δεν μιλούν καλά-καλά τη γλώσσα της χώρας όπου διαμένουν, τι θα πρέπει να πούμε για τους ευρωϋπαλλήλους; Οι οποίοι επίσης παραμένουν ξένο σώμα, δεν μετέχουν στα κοινά και συνεννοούνται με τους ντόπιους σε όποια γλώσσα τους βρεθεί πρόχειρη. Κι αν οι μεν το κάνουν από την ανημπόρια της βιοπάλης, οι δε το κάνουν από την υπεροψία της επαγγελματικής τους ταυτότητας. Τελικά, μόνοι μας φτιάχνουμε τα γκέτο μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News