Ήταν ο τόπος των διακοπών τους κι έγινε ο τόπος της μόνιμης διαμονής τους – το κάμπινγκ. Ένα τροχόσπιτο ή μια τροχοβίλα είναι το σπιτικό τους και η ύπαιθρος είναι ο κήπος «τους». Το κάμπινγκ έγινε ένα μικρό «χωριό» κι ο ιδιοκτήτης του είναι ο «δήμαρχος». Αυτά περιγράφει δημοσίευμα του «Spiegel», σημειώνοντας ότι αυτή η τάση, που αποκτά καθημερινά περισσότερους οπαδούς γίνεται βασικά για λόγους οικονομίας. Με νοίκι 2.300 ευρώ τον χρόνο (που κυμαίνεται ανάλογα με το κάμπινγκ), ένα κόστος που περιλαμβάνει το γκάζι και το ηλεκτρικό, έφτιαξαν τον «παράδεισό» τους.

Ο Μάνφρεντ, 70 χρονών, πούλησε το διαμέρισμά του στο Μόναχο, ήρθε στο κάμπινγκ, εγκατέστησε την τροχοβίλα του πλάι στη λίμνη, πάρκαρε και την αστραφτερή Μερσεντές του δίπλα κι έφτιαξε το «κάστρο» του. «Ποτέ δεν θα μπορούσα να βρω κάτι πιο όμορφο από αυτό εδώ» λέει και δείχνει τον χώρο γύρω απ΄ το «σπίτι» του. Δεν ήταν η ανάγκη που τον έφερε στο κάμπινγκ, «έχω μια καλή σύνταξη» λέει, «όμως, πού θα μπορούσα να βρω μια τέτοια ομορφιά;».

Η Ίνγκριντ και ο άντρας της, στα 50 τους αποφάσισαν ότι θέλουν να ζήσουν τη σύνταξή τους στο κάμπινγκ. Πριν βγουν στη σύνταξη, πούλησαν τα ακίνητά τους, αγόρασαν μια τροχοβίλα 40 τ.μ. και πήγαν στο κάμπινγκ «Όασις» πληρώνοντας ένα νοίκι 430 ευρώ τον μήνα, περιλαμβανομένου του νερού, του ηλεκτρικού και του γκαζιού.

Η «Όασις» μοιάζει με χωριό, τα πολύχρωμα ξύλινα σπίτια πάνω στις ρόδες περιβάλλονται από κήπους και φτιάχνουν έναν «δρόμο». «Όταν ο άντρας μου έπρεπε να πάει επειγόντως στο νοσοκομείο, τον πήγαν οι γείτονες. Ποτέ δεν είχαμε την αίσθηση της γειτονιάς που έχουμε εδώ» λέει κι ετοιμάζει τη γιορτή της Πρωτοχρονιάς.

Το εν λόγω κάμπινγκ απλώνεται σε 200 στρέμματα και σήμερα έχει 300 μόνιμους κατοίκους. Οι περισσότεροι είναι άνω των 50 ετών, υπάρχουν όμως και οικογένειες με μικρά παιδιά, όπως και χήρες ή χήροι, άνεργοι που ζουν με τα επιδόματα προνοίας. Ο χώρος έχει μεταβληθεί σε ένα μικρό «χωριό» με εστιατόριο, πισίνα, πλυντήρια-στεγνωτήρια, ακόμη και παιδικό σταθμό. Ο ιδιοκτήτης του έχει 7 κάμπινγκ σε όλη τη Γερμανία κι από τους 7.000 πελάτες του οι 2.000 ζουν εκεί όλο τον χρόνο. «Το κάμπινγκ τους προσφέρει μιαν ήσυχη ζωή, μέσα από τη μάντρα δεν υπάρχει βία, απολαμβάνουν τη φύση και την κοινότητα. Όπως λέω πάντα, όποιος ζει εδώ αποφεύγει την κατάθλιψη».

Η μεγάλη αύξηση των «μόνιμων κατασκηνωτών» κατά το δημοσίευμα συναρτάται επίσης με τη χαλάρωση των νόμων που επέβαλαν στους Γερμανούς να είναι εγγεγραμμένοι σε μια μόνιμη κατοικία. Εξάλλου, όπως σημειώνει σχετικά ένας ερευνητής, «το κάμπινγκ προσφέρει ένα ήρεμο καταφύγιο απόσυρσης με έντονο το στοιχείο της γοητείας της φύσης». Οι αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις για τη διαβίωση τέλος, σημειώνει, σπρώχνουν τον κόσμο στο κάμπινγκ, όπου «δραπετεύουν απ΄ αυτά τα προβλήματα. Εδώ, οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν ότι καθημερινά γίνονται φτωχότεροι».

Ο ιδιοκτήτης του κάμπινγκ άλλωστε, δηλώνει πως επιτελεί κοινωνικό έργο με την επιχείρησή του. Θεωρεί πως «είναι ο σωτήρας της μεσαίας τάξης, την οποία σπρώχνουν αργά αλλά σταθερά, έξω από τις πόλεις».

Κάποτε ήταν τα εναλλακτικά κοινόβια, στην αριστερή κουλτούρα ήταν τα κιμπούτς, στον σύγχρονο καπιταλιστικό κόσμο η κρίση γέννησε τα «κάμπινγκ». Χωρίς προβλήματα ιδιοκτησίας, συντήρησης ή φορολογίας, οι άνθρωποι ζουν στη φύση μειώνοντας τις ανάγκες τους, σε ένα πολιτισμένο και οργανωμένο χώρο, στις παρυφές των πόλεων, μέλη μιας κοινότητας που επέλεξε μια φτηνή και αξιοπρεπή φυγή.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News