Ένα δίλημμα αναδύεται στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως προς την παρουσία των ηγετών τους στους Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι (Φεβρουάριο 2014), καθώς για άλλη μια φορά βρίσκονται σε σύγκρουση οι ιδέες του Ολυμπισμού με πολιτικές διακρίσεων που εφαρμόζει η χώρα που φιλοξενεί τους αγώνες. Ο νόμος που θεσπίστηκε στη Ρωσία και που ποινικοποιεί την ομοφυλοφιλία, τα βίαια επεισόδια που σημειώθηκαν μετά ταύτα σε βάρος ομοφυλοφίλων και οι δηλώσεις δημόσιων προσώπων κατά των ομοφυλοφίλων, ήταν το κερασάκι στην τούρτα που διόγκωσε το δίλημμα των Ευρωπαίων. «Με την παρουσία μας θα νομιμοποιήσουμε την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και θα ευλογήσουμε την απόκλιση από τις αρχές του Ολυμπισμού;» είναι το ερώτημα που τίθεται σε όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες.

Ήδη, οι Πρόεδροι της Γερμανίας και της Γαλλίας, ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας κι η αντιπρόεδρος της Επιτροπής Β. Ρέντινγκ δήλωσαν πως δεν θα παραστούν στο Σότσι. Το δίλημμα έχει βαθιές ρίζες – από τους Ολυμπιακούς αγώνες που οργάνωσαν οι ναζί το ΄36, μέχρι το μερικό μποϋκοτάζ των Ολυμπιακών της Μόσχας το ΄80, ή τον αποκλεισμό της Νοτίου Αφρικής του απαρτχάιντ ή (και πιο πρόσφατα) όταν η Κίνα οργάνωνε τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου (2008) ενόσω βρισκόταν σε εξέλιξη η επιχείρηση καταστολής στο Θιβέτ, το ερώτημα δοκιμάζει την κρίση των ηγετών.

Στην παρούσα συγκυρία, λίγους μήνες μετά από τους Παγκόσμιους αγώνες στίβου που έγιναν στη Μόσχα, ο νόμος που υπαγορεύει τον στιγματισμό των ομοφυλοφίλων και που επιδοκιμάστηκε από τη μεγάλη ρωσίδα αθλήτρια Γελένα Ισινμπάγεβα («στους φυσιολογικούς ανθρώπους, οι άντρες ζουν με γυναίκες και οι γυναίκες με άντρες» εξήγησε…) επαναφέρει το δίλημμα στους Ευρωπαίους. Διότι με τον νόμο, η πολιτική των διακρίσεων εισχωρεί στο περιβάλλον των αθλητών, η περιρρέουσα ατμόσφαιρα δηλητηριάζεται και επιδοκιμάζεται η πολιτική της μη-ανοχής. Πάνε περίπατο επομένως οι αρχές του Ολυμπισμού, «για την καλλιέργεια ενός πνεύματος μιας καλύτερης αμοιβαίας κατανόησης και φιλίας», για μια «συνεισφορά σε έναν κόσμο καλύτερο» και «εμείς οι ευρωπαίοι» συμπλέουμε με αυτές τις αντιλήψεις;

Στο κύριο άρθρό της η «Monde» επισημαίνει ότι ο Β. Πούτιν θέλει μέσω του Σότσι να επιβάλει τη λήθη των σφαγών στον βόρειο Kαύκασο, του αυταρχισμού, της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Κι αν τον Οκτώβριο ο Πούτιν προφορικά δήλωσε πως η χώρα του θα κάνει ό,τι μπορεί, ώστε «οι αθλητές, οι θεατές, οι επισκέπτες να αισθανθούν καλά, οποιεσδήποτε κι αν είναι οι εθνικότητές τους ή οι σεξουαλικές τους επιλογές», ο νόμος είναι εκεί και δοκιμάζει την αξιοπιστία του. Κι αν ο Ζ. Ρoγκ αρνήθηκε να «παρεμβληθεί στις εσωτερικές υποθέσεις μιας κυρίαρχης χώρας», η Β. Ρέντινγκ εξέφρασε ανοιχτά τη διαφωνία της: «φυσικά δεν θα πάω στο Σότσι» είπε, «για όσο διάστημα η νομοθεσία μεταχειρίζεται με αυτό τον τρόπο τις μειονότητες». Αντίθετα η A. Μέρκελ και ο Ντ. Κάμερον επεσήμαναν, πως με την ευκαιρία των Ολυμπιακών Αγώνων μπορεί να τεθεί «καλύτερα» το θέμα «πάνω στη σκηνή».

Οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες του Σότσι είναι για τον Πούτιν «ίσως το μεγαλύτερο γεγονός που φιλοξενεί η Ρωσία από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ» σημειώνεται στη «Monde», γι΄ αυτό και κυνήγησε προσωπικά την πρόκριση της χώρας του στη φιλοξενία των αγώνων. Για την προετοιμασία τους, ο Πούτιν άνοιξε γενναιόδωρα τα χρηματοκιβώτια του κράτους – το κόστος (που στο Βανκούβερ το 2010 έφτασε τα 2.7 δισ. ευρώ και στο Λονδίνο το 2012 στα 11.5 δισ. ευρώ) στο Σότσι εκτινάχτηκε στα 37,9 δισ. ευρώ…

Θα μποϋκοτάρουν ή όχι οι ευρωπαίοι του Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι; Η κάθε ηγεσία επιλέγει την πολιτική της προσέγγιση. Και πάντως, σοφά, η «Monde» τελικά μετατοπίζει το θέμα – στην κατάληξη υπενθυμίζει πως «η σιωπή σημαίνει συνενοχή».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News