Οι μαυρόασπρες ελληνικές ταινίες του ΄60 αναφέρονται συχνά στον καημό του νεοέλληνα εκείνης της εποχής – νάχει «ένα κεραμιδάκι πάνω απ΄το κεφάλι του». Στις οικογενειακές αναμνήσεις κλάσης νηπίου συγκρατώ ακόμη την περηφάνια των δικών μου, που στην ανηφόρα της καριέρας τους κατόρθωσαν να αγοράσουν ένα τριάρι στον δεύτερο όροφο, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας. Στα χρόνια της ευμάρειας τα κεραμίδια έγιναν εύκολη δουλειά – σπίτια να δούν τα μάτια σας, με τα τζακούζια τους, τα κλιματιστικά τους και τους ημιυπαίθριους. Τώρα, που ο κύκλος πήρε τη στροφή του, νάτο πάλι εκείνο το «κεραμιδάκι» – έγινε βρόχος που σφίγγει τον λαιμό του βιοπαλαιστή, έγινε κεραμίδα που πλάκωσε τον άνεργο, έγινε καυτή πατάτα που ζεματά τον άτυχο νοικοκύρη, καθώς αποτελεί τη βάση μιας διαρκούς και αυξανόμενης φορολόγησης.  Το ιδιόκτητο σπίτι, που ήταν κάποτε το άπιαστο όνειρο του νεοέλληνα, τώρα είναι η τιμωρία του.

Γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά; Γιατί διάβασα πως – πάλι στην Ισπανία – ένα ζευγάρι συνταξιούχων αυτοκτόνησε, επειδή έλαβε την απανταχούσα της έξωσης από το σπίτι τους στη Μαγιόρκα. Στο γράμμα που άφησαν, εξήγησαν ότι δεν μπορούσαν να τα βγάλουν πέρα με τον μάταιο αγώνα, αφού οι συντάξεις τους δεν επαρκούσαν για τη δόση του δανείου τους. Δύο μέρες πριν είχε αυτοκτονήσει ένας 36χρονος άνεργος στη Κόρντοβα (πατέρας 8χρονης κόρης) καθώς, μολονότι εγκατέλειψε το σπίτι του κι επέστρεψε τα κλειδιά στην τράπεζα, του ήρθε ειδοποιητήριο ότι χρωστούσε επιπρόσθετα 25.000 ευρω… Και τι έγινε μετά ταύτα; Χάλασε ο κόσμος. Προσέξτε:

Στη Βουλή είχε υποβληθεί ένα νομοσχέδιο που προέβλεπε έκτακτα μέτρα αντιμετώπισης του δράματος των εξώσεων. Από τον Νοέμβρη η ισπανική κυβέρνηση με διάταγμα είχε καλμάρει κάπως την κατάσταση, όμως τα προβλεπόμενα ανακουφιστικά μέτρα αφορούσαν την «ακραία φτώχεια». Τώρα, υπεβλήθη ένα νομοσχέδιο με πρωτοβουλία του κινήματος PAH («θυμάτων της υποθήκης»), το οποίο συγκέντρωσε 1.4 εκ.υπογραφές υποστήριξης και σχεδίασε ένα πλάνο πολιτικής πίεσης. «Ζητήσαμε από τους βουλευτές να μην περιφρονήσουν τους πολίτες και απορρίψουν το νομοσχέδιο», είπαν οι οργανωτές του κινήματος στη «Monde» κλιμακώνοντας τους τόνους. «Τους προειδοποιήσαμε επίσης, ότι θα τους κυνηγήσουμε παντού για να τους διαπομπέψουμε δημόσια, διότι αυτοί θα ευθύνονται για τη δοκιμασία του κόσμου».

Τούτων δοθέντων, κι ενώ το (κυβερνών) Λαϊκό κόμμα απειλούσε ότι θα μπλοκάρει την προώθηση του νομοσχεδίου, ανέκρουσε πρύμνα. Το νομοσχέδιο θεσπίζει την αναστολή των εξώσεων και καθιερώνει την αρχή της πληρωμής «σε είδος» για τους πιστωτές «καλής πίστης», επιτρέπει δηλαδή τη μεταφορά της κυριότητας του ακινήτου στην τράπεζα με αντάλλαγμα τη διαγραφή του χρέους. Τούτο το τελευταίο θεωρείται σωτήριο, καθώς μέχρι τώρα, τον δανειολήπτη επιβάρυνε  και η διαφορά ανάμεσα στην τρέχουσα τιμή του ακινήτου και στην αρχική αξία που είχε το ακίνητο, όταν καθορίστηκε το δάνειο. Έτσι, ακόμη και μετά την κατάσχεση, οι δανειολήπτες βαρύνονταν με υψηλά χρέη.

Το κίνημα ΡΑΗ ζητά κι άλλα: να δημιουργηθεί ένα «πάρκο κοινωνικής κατοικίας» αξιοποιώντας τα χιλιάδες κενά διαμερίσματα που περιήλθαν στην κατοχή των τραπεζών – «οι τράπεζες πήραν λεφτά από την ΕΕ για να μην πτωχεύσουν, ας πάρουν λοιπόν πάνω τους κι ένα μέρος του βάρους αυτών που ήδη πτώχευσαν» λένε.

Ποιο είναι το επιμύθιο; Ότι οι Ισπανοί έκαναν κάτι δημιουργικό – εντόπισαν ένα πολύ ευαίσθητο και οδυνηρό θέμα, που πραγματικά φέρνει σε απόγνωση τους ανθρώπους, που καταστρέφει ζωές, σμπαραλιάζει τον κοινωνικό ιστό και αποδομεί την κοινωνική συνοχή και έκτισαν ένα κίνημα, επεξεργάστηκαν δηλαδή κάποιες λύσεις άμεσης ανακούφισης και τις επέβαλαν αυξάνοντας σταδιακά την κοινωνική πίεση στο πολιτικό προσωπικό. Διαμόρφωσαν δηλαδή μια κοινωνική αντίδραση με περιεχόμενο, στόχο και μεθόδευση. Και φυσικά, είναι αναπόφευκτο, τους συγκρίνω με μας – εμάς, που συγχέουμε την κοινωνική ευαισθησία με τη φιλανθρωπία (με δυό κουβέρτες στον άστεγο που ξαπλώνει στο κατώφλι μας, αποκτήσαμε όλοι «κοινωνική ευαισθησία»), που  μπερδεύουμε τις ριζοσπαστικές παρεμβάσεις με τα πυροτεχνήματα εντυπώσεων (το ξεδίπλωμα ενός πανώ λ.χ. σε υπουργικό γραφείο) κι εκλαμβάνουμε ως κοινωνική πίεση τη βία και τους τραμπουκισμούς – σας θυμίζω το ξύλο στον Πολυζωγόπουλο, στον Χατζηδάκη, στον Γερμανό Πρόξενο της Θεσ/νίκης. Τους συγκρίνω με μας, που ως κοινωνία αντιδρούμε με τα ξεσπάσματα της εφηβείας και όχι με την ωριμότητα των ενηλίκων. Με μας, που δυστυχώς δεν έχουμε καταλάβει ότι δεν είμαστε έφηβοι και δεν μας παίρνει να τους παριστάνουμε – είμαστε μια κοινωνία λευκών κεφαλών με τις απαιτήσεις της ηλικίας μας.
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News