Καλά καλά δεν φτάσαμε στα μέσα του Οκτώβρη και στην Ευρώπη γίνεται χαμός. Αρχικά ήταν η πρώτη πανευρωπαϊκή απεργία στην Ιστορία που συνοδεύτηκε από κινητοποιήσεις εργαζομένων σε διάφορες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες . Στη Βαρκελώνη είδαμε μία εικόνα που θύμιζε Ελλάδα: μεσήλικες εργαζόμενοι να διαδηλώνουν, φοιτητές, δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμα και αναρχικοί να βάζουν φωτιές σε κάδους και να συγκρούονται με την αστυνομία.

Στην Ιταλία σε περισσότερες από 50 πόλεις, μαθητές και δάσκαλοι κατέβηκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση της κυβέρνησης. Τα τελευταία τρία χρόνια, η κυβέρνηση Μπερλουσκόνι έχει απολύσει περισσότερους από 140.000 δασκάλους ενώ με το νέο νομοσχέδιο δρομολογούνται περαιτέρω περικοπές για τη Παιδεία.

Για την Ελλάδα δεν χρειάζονται πολλές λέξεις, οι εικόνες από τη «μάχη» της Ακρόπολης τα λένε όλα. Το κερασάκι στη τούρτα, όμως, το έβαλε η Γαλλία. Με περισσότερους από 3,6 εκατομμύρια ανθρώπους να κατεβαίνουν στους δρόμους, το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας να έχει νεκρώσει και το 71% των Γάλλων να στηρίζουν την πανεθνική απεργία. Σίγουρα κάτι δεν πάει καλά.

Ακολουθούν και άλλες χώρες. Οι υπάλληλοι των σιδηροδρόμων στο Βέλγιο, τα πορτογαλικά συνδικάτα, οι εργαζόμενοι της Τσεχίας. Το ενδιαφέρον σε αυτή την ιστορία δεν είναι οι κινητοποιήσεις και οι απεργίες των εργαζομένων αυτές καθαυτές. Το ενδιαφέρον βρίσκεται στα πρόσωπα όσων συνθέτουν αυτή την εικόνα.

Είτε βρεθείς στην Ελλάδα, είτε στη Γαλλία, είτε στην Ισπανία, εύκολα παρατηρεί κανείς στα πρόσωπα όσων βρίσκονται στους δρόμους, διάφορες ομοιότητες. Πολλοί από αυτούς είναι μεσήλικες, πάνω κάτω γύρω στα 50, αρκετοί από αυτούς δημόσιοι υπάλληλοι. Είναι λίγο βολεμένοι αλλά έχουν παιδιά που θέλουν να τα σπουδάσουν, δάνεια που πρέπει να πληρωθούν. Περιμένουν πώς και πώς να βγουν στη σύνταξη. Εύκολα καταλαβαίνεις ότι οι περισσότεροι από αυτούς στα νιάτα τους ανήκαν σε κάποιο χώρο της ευρύτερης Αριστεράς- κάποιοι ήταν στο Σοσιαλιστικό Κόμμα, κάποιοι στην εξωκοινοβουλευτική αριστερά, κάποιοι άλλοι ήταν ευρωκομμουνιστές.

Βλέπεις επίσης τη γενιά των τριαντάρηδων. Μαθητές λυκείου ή φοιτητές στη πλούσια δεκαετία του ’90, σχετικά αποστασιοποιημένοι από τα κόμματα οι περισσότεροι από αυτούς, προσπάθησαν να βρουν μια καλή δουλειά αλλά τώρα στα τριάντα τους και καθώς τα χρόνια περνούν, βλέπουν ότι το σύστημα δεν ενδιαφέρεται και τόσο πολύ για την αποκατάσταση τους. Τέλος, βλέπεις τους σημερινούς μαθητές και φοιτητές. Νέα παιδιά που τώρα διαμορφώνουν τη προσωπικότητα τους. Μπροστά τους υπάρχει αβεβαιότητα. Ενώ έχουν μεγαλώσει με ασφάλεια και υλικές παροχές, ξαφνικά παρατηρούν ότι ο κόσμος γύρω τους αλλάζει και δεν έχουν ιδέα σε τι εξελίσσεται. Δεν υπάρχει αισιοδοξία στο βλέμμα τους αλλά φόβος. Μερικοί από αυτούς είναι οι νέοι που βλέπουμε σε Ελλάδα, Γαλλία και Ισπανία που καίνε αμάξια και παίζουν πετροπόλεμο με την αστυνομία.
Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι, λένε όλοι. Όντως θα είναι. Οι αριθμοί δεν βγαίνουν και κάποιος πρέπει να πληρώσει τα σπασμένα. Τι θα γίνει, όμως, αν δεν καταφέρουμε να τα πληρώσουμε; Τι θα κάνουν όλα αυτά τα πρόσωπα;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News