Δυο διαφορετικά δημοσιεύματα, σε δυο διαφορετικές χώρες, που τα διάβασα σε δυο διαφορετικές εφημερίδες. Το ένα ήταν στη «Monde» και αναφερόταν στην Ισπανία, το άλλο στην «Guardian» και αναφερόταν στη Γαλλία. Είχαν κάτι κοινό: το θέμα τους είχε να κάνει με δυο καφενεία – ουζάδικα (έτσι θα τα λέγαμε εμείς) που εφαρμόζουν με επιτυχία μια πρωτότυπη τιμολογιακή πολιτική. Ιδού:

Στη Μαδρίτη το μπαρ «Mercado Provenzal» είναι πάντα γεμάτο. Το ίδιο συμβαίνει και στο «αδελφό» μπαρ στη Σεβίλλη – η εξήγηση βρίσκεται στην πινακίδα που βρίσκεται στη βιτρίνα: «μισές μερίδες με 0,40 ευρώ, σερβίρουμε την πιο φτηνή μπύρα στην Ευρώπη» σημειώνεται. Εδώ, τα γνωστά ισπανικά μεζεδάκια τάπας κοστίζουν μόλις 1 ευρώ το πιάτο, ενώ αν επιλέξετε μενού πάρτε για δύο άτομα – θα πληρώσετε για ένα.

Ένας από τους ιδιοκτήτες του μπαρ εξηγεί στη «Monde»,ότι η ιδέα μιας επαναστατικής τιμολογιακής πολιτικής γεννήθηκε όταν το μπαρ βρέθηκε στο χείλος της χρεοκοπίας. «Είπαμε να δοκιμάσουμε ένα διαφορετικό μοντέλο που να βασίζεται σε πολύ μικρά περιθώρια και μεγάλο όγκο. Κι έπιασε. Σε 6 μήνες αποκτήσαμε 11 δικά μας μαγαζιά, ενώ δημιουργήσαμε επίσης franchise. Σήμερα έχουμε 20 μαγαζιά σε όλη την Ισπανία».

Οι προμήθειες γίνονται μαζικά σε χαμηλό κόστος, τα ενοίκια των μαγαζιών είναι φτηνά, η διαχείριση είναι λιτή, στα μαγαζιά δεν υπάρχει κουζίνα, ούτε εξειδικευμένο προσωπικό, ούτε καν σερβιτόροι – τα τάπας έρχονται έτοιμα, η παραγγελία γίνεται στο μπαρ κι εκεί τα βάζουν σ΄ ένα πιάτο. «Δεν πρόκειται για γαστρονομία» σημειώνεται στο δημοσίευμα, «αλλά με μισό ευρώ, τρως ικανοποιητικά».

Το άλλο μαγαζί βρίσκεται στη Νίκαια και η τιμολογιακή του πολιτική βρίσκεται επίσης κρεμασμένη στη βιτρίνα του – «τιμοκατάλογος καφέδων» σημειώνεται. «Ένας καφές: 7 ευρώ, «έναν καφέ, παρακαλώ»: 4,25 ευρώ, «καλημέρα, έναν καφέ, παρακαλώ»: 1,40 ευρώ»…

Στην «Guardian» σημειώνεται, ότι η φωτογραφία του συγκεκριμένου καφενείου έκανε τον γύρο των κοινωνικών δικτύων, ότι «χτύπησε κάποιο νεύρο καλών τρόπων σε όλο τον κόσμο», ενώ το δημοσίευμα στην τοπική εφημερίδα πήρε δεκάδες χιλιάδες «likes».

Ο ιδιοκτήτης έχει μείνει κατάπληκτος – «εδώ και τρία χρόνια προσπαθούμε με κέφι και πάθος να προσφέρουμε καλά πράγματα, καλής ποιότητας φαγητό και καλά κρασιά. Και ξαφνικά, αυτή η πινακίδα – λίγες λέξεις σε έναν μαυροπίνακα – προκάλεσε σάλο» λέει.

Αμήχανα εξηγεί, ότι ο τιμοκατάλογος είναι απλά μια υπενθύμιση ευγένειας, σημειώνει ότι η ιδέα δεν είναι καν δική του («τη βρήκα στο ίντερνετ», λέει) και ομολογεί ότι σκόπευε να σβήσει τον τιμοκατάλογό του («ήταν ένα αστείο με τους πελάτες μου» διευκρινίζει) όταν ήρθε η δημοσιότητα. «Μέχρι κανάλια έρχονται και ζουμάρουν στη βιτρίνα μου» λέει και παραδέχεται ότι φυσικά οι δουλειές του πήγαν καλύτερα και πάντως «η πελατεία μου χαμογελά περισσότερο πια».

Η πενία τέχνας κατεργάζεται και οι ιδέες καμιά φορά πιάνουν. Φτάνει να εφαρμόζονται. Και να μην εξαντλούνται στις ανοησίες που λέει «ο λαγός» για «να περνά η ώρα»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News