Το διάβασα κι ευφράνθηκε η ψυχή μου – για τα σπίτια-πλεούμενα που υπάρχουν στο Άμστερνταμ. Σπίτια κανονικά, με τους καναπέδες τους, τους πολυελαίους τους, την κεντρική τους θέρμανση, το πιάνο τους, συνήθως διώροφες μεζονέτες, που όμως περιβάλλονται από νερό, είναι από σκυρόδεμα και βασίζονται σε πυλώνες βυθισμένους στον πάτο των καναλιών. Τα λένε «πλωτά διαμερίσματα», είναι ακριβά (αλλά σχετικά φτηνότερα από τα ακίνητα της πόλης) και είναι ένας νέος τρόπος ζωής στο Άμστερνταμ.

Στη σχετική ανταπόκριση της «Monde» σημειώνεται, ότι η μεγάλη πυκνότητα του ολλανδικού πληθυσμού (450 κάτοικοι ανά τ.μ.) -είναι η δεύτερη χώρα στην Ευρώπη μετά από τη Μάλτα- και το γεγονός ότι «συγκάτοικος» της χώρας είναι το νερό, συνδυάστηκαν στη συγκεκριμένη λύση, στην περιοχή Ijbourg, νοτιοανατολική συνοικία της πρωτεύουσας. Η επένδυση προέβλεπε να διαμορφωθούν 7 «τεχνητά νησιά», 45.000 κατοίκων και 18.000 κατοικιών, που θα συνοδεύονταν από μιαν άδεια οικοδομής 50 χρόνων, ανανεώσιμη. Όμως η κρίση πρόλαβε την ολοκλήρωση του έργου – σήμερα υπάρχουν 4 νησιά σε μιαν έκταση 2.000 στρεμμάτων, με 20.000 κατοίκους, μαγαζιά, σχολεία κι εστιατόρια, η επένδυση κόστισε κάπου 400 εκ. ευρώ και τώρα σχεδιάζεται η επέκτασή της με 70 νέες κατοικίες, πιο μακριά – προς τη θάλασσα!

Οι κάτοικοι των «νησιών» λατρεύουν την επιλογή τους και είναι περήφανοι γι΄ αυτήν. Στις μαρτυρίες του δημοσιεύματος, ο ένας περηφανεύεται ότι σχεδίασε μόνος του το σπίτι του (174 τ.μ.) το 2008, ξόδεψε 650.000 ευρώ (περίπου 3.700 ευρώ το τ.μ.) και διηγείται πως τα παιδιά του το καλοκαίρι κολυμπούν όλη την ώρα και τον χειμώνα πατινάρουν στον πάγο που δημιουργείται ολόγυρά τους. Η δεύτερη, παρατηρεί πως «είναι σαν να ζεις σ΄ ένα χωριό. Η συγκεκριμένη επιλογή κάνει τους ανθρώπους να έρχονται πιο κοντά, οι σχέσεις γίνονται εύκολα, ο ένας φυλάει τα παιδιά του διπλανού του». Ο τρίτος επισημαίνει ότι είναι «σαν να ζεις όλο τον χρόνο σε διακοπές! Η κρεβατοκάμαρά μου βρίσκεται ενάμισι μέτρο κάτω από την επιφάνεια του νερού, το βράδυ με νανουρίζει ο ήχος του νερού, όταν έχει δυνατό άνεμο το σπίτι κουνιέται, πρέπει να ισορροπήσουμε τα έπιπλά μας με αυτά του γείτονα, όλα μας τα παράθυρα βλέπουν φως και νερό» λέει.

Εδώ όμως τελειώνει το όνειρο. Διότι φαίνεται, ότι τα προβλήματα δεν είναι όλα απολύτως λυμένα. Η τάση του ρεύματος τρεμοπαίζει μερικές φορές, λένε, το θέμα της αποχέτευσης φαίνεται πως δεν έχει λυθεί στο σύνολό του, ως εκ τούτου τα νερά σε αρκετά σημεία είναι βρώμικα. Σίγουρα, όταν λέμε «κανάλι» δεν εννοούμε αιγαιοπελαγίτικη θάλασσα…

Στο Άμστερνταμ ωστόσο, προσφέρεται και η λύση της «μαούνας» – εκατοντάδες γηραλέες μαούνες είχαν εξελιχθεί σε μόνιμη κατοικία στο Άμστερνταμ κατά ένα χίπικο, ημι-αναρχικό τρόπο. Ο καθένας έδενε τη μαούνα του όπου ήθελε και είχε δημιουργηθεί ένα πρόβλημα «αυθαίρετων». Οι κάτοικοι διαμαρτύρονταν, είχαν δημιουργηθεί διάσπαρτες εστίες μόλυνσης και ο δήμος της πόλης ανέλαβε να διαχειριστεί την κατάσταση – εξέδωσε λοιπόν άδειες για συγκεκριμένες θέσεις αγκυροβολίου σε 2.400 καϊκια που είχαν ήδη καταλάβει τη θέση τους στα κανάλια, δημιούργησε υποδομές σύνδεσης με τα δίκτυα ηλεκτροδότησης, φυσικού αερίου και ύδρευσης και τέλος απαγόρεψε την έκδοση άλλων αδειών. Ως εκ τούτου, οι τιμές εκτοξεύθηκαν και οι αρχικοί «μαουνιέρηδες» βρέθηκαν σε μια νέα αγορά – οι «εναλλακτικοί» που θέλουν να αγοράσουν ένα σπίτι-μαούνα καλούνται να δώσουν κάπου 300.000 ευρώ για ένα καϊκι που σε κανονικές τιμές δεν θα ξεπερνούσε τις 3.000 ευρώ….

Το επιμύθιο είναι, πως το νερό έγινε σύμμαχος της πόλης – απέκτησε τη χρήση και την αξία της γης, έδωσε λύσεις στον πληθυσμό της χώρας και όταν στην πορεία διαπιστώθηκε ότι χρειάζεται οργάνωση, το σύστημα διορθώθηκε/διορθώνεται. Οι άνθρωποι έχουν φαντασία, ιδέες, καινοτομική διάθεση, σχεδιάζουν και οργανώνονται. Αυτό, εξάλλου, δεν είναι ο ορισμός της σύγχρονης κοινωνίας;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News