Tη μέρα που έχω ρεπό, απέχω από οποιαδήποτε ενημέρωση, δεν ακούω ειδήσεις, δεν μπαίνω στα social media, δεν ανοίγω τηλεόραση. Είναι ένα 24ωρο αποτοξίνωσης από το θανατικό και τη δυστυχία που έχουν κάνει κατάληψη σε κάθε είδους οθόνη γύρω μας. Κάπως έτσι, Παρασκευή και 13, είχα κατεβασμένα τα ρολά στον Κόσμο και ασχολιόμουν με τον μικρόκοσμό μου, για να ξυπνήσω την άλλη μέρα με ένα Παρίσι με νεκρούς στους δρόμους, γεμάτο αστυνομικούς και την Ευρώπη να ζει τη δική της 11η Σεπτεμβρίου.

Κόλαση. Ή «Κόλαση είναι οι Αλλοι», όπως το διατύπωσε πριν πολλά χρόνια ο Σαρτρ, διαπίστωση που στις μέρες μας βρίσκει απόλυτη καθημερινή επιβεβαίωση. Το facebook μετέτρεψε το αδιάφορο check in σε «είμαι στο Παρίσι και είμαι ασφαλής» – η τεχνολογία στην υπηρεσία του πανικού των ανθρώπων. Μόνο που δεν είσαι σε καμία τοποθεσία πια ασφαλής.

Το ISIS κάνει επέλαση αγριότητας και τρομοκρατίας, μετά τους live αποκεφαλισμούς, στην καρδιά της Ευρώπης, δίνοντας το σύνθημα «πόλεμος παντού, με κάθε τρόπο, στο όνομα του Αλλάχ»! Οι χριστιανοί ανατριχιάζουν· αν και η δική τους θρησκεία, κατάλληλα διαστρεβλωμένη μπορεί -ή και το κάνει- να απαντήσει «οφθαλμόν αντί οφθαλμού…». Αλλά και οι μουσουλμανοι ανατριχιάζουν· ειδικά της Δύσης, γιατί δεν εξουσιοδότησαν το ISIS να μιλάει και κυρίως να πράττει εξ ονόματός τους.

Και μετά τη μεγάλη ανατριχίλα, αρχίζει άλλη μια φορά η διαίρεση: οι μεν και οι δε. Οι φωτογραφίες προφίλ στα social media χρωματίζονται τρικολόρε σαν τη γαλλική σημαία, κτίρια-σύμβολα πολιτισμού σε όλο τον κόσμο φωταγωγούνται στα ίδια χρώματα, και αρχίζει ο άλλος πόλεμος. Πριν καν τελειώσει η καταμέτρηση νεκρών, μπαίνει μπροστά η ζυγαριά: ποιος έχει σκορπίσει περισσότερο θάνατο.

Οι χρήστες-σχολιαστές σε fb και twitter έχουν πάρει θέση στα χαρακώματα για να αποφανθούν ποιοι νεκροί δικαιολογούν τα δάκρυα και ποιοι πρέπει να πάνε άκλαφτοι, αν τα πνιγμένα παιδιά στη Μεσόγειο αξίζουν λιγότερο ή περισσότερο από ένα παιδί Ευρωπαίου, αν το μίσος και ο φανατισμός χρεώνεται σε μία μόνο πλευρά και η άλλη είναι η πολιτισμένη που δεν γνωρίζει τις φρικαλεότητες των πολέμων, αν η αλλαγή φωτό προφίλ με φόντο τη σημαία θα πρέπει να γίνεται όποτε μια χώρα είναι στο στόχαστρο και όχι επιλεκτικά….

Κι όλα αυτά με φανατισμό, με μίσος, όλοι «Κήνσορες και θεράποντες», έχοντας απάντηση σε κάθε ερώτημα που αφορά στον πυρήνα του τον ίδιο τον φανατισμό.

Το σύνθημα της γαλλικής Επανάστασης «Liberté, Egalité, Fraternité» φαντάζει σαν πικρός σαρκασμός σε έναν κόσμο που δεν υπάρχει καμία ελευθερία, ισότητα και αδελφοσύνη και που κυβερνάται με μότο το «διαίρει και βασίλευε», πάνω σε μια ισορροπία του τρόμου, που αλλάζει κατά καιρούς όχι για να κρατηθεί η ισορροπία αλλά για να παραμείνει ζωντανός ο τρόμος.

Θέλουμε να διαλέξουμε νεκρούς; Να στεκόμαστε πάνω από σορούς και να αναρωτιόμαστε αν ταιριάζει επικήδειος ή ανάθεμα; Τι διαφορετικό κάνουμε από τους ηγέτες ανά τον κόσμο που τους κατηγορούμε για απύθμενη υποκρισία, όταν από τη μια έχουν δίπλα τους τα γεράκια του πολέμου και τις βιομηχανίες όπλων και από την άλλη σκεπάζουν στοργικά με τη σημαία τους τα φέρετρα των δικών τους παιδιών που υπηρέτησαν κάθε μεγαλεπίβολο σχέδιο με κωδικούς όπως ο «Άξονας του κακού»;

Πρέπει να αποφασίσουμε ότι η ανθρώπινη ζωή είναι επιλεκτικά ιερό δικαίωμα; Οτι θα θρηνούμε α λα καρτ; Πρέπει να διαλέξουμε ή «Je suis Paris» ή «είμαστε όλοι πρόσφυγες»; Το «είμαστε όλοι άνθρωποι», προφανώς, απορρίπτεται ως παλιομοδίτικος ρομαντισμός. Και σωστά. Το «ειρήνη σε όλο τον κόσμο» έχει γίνει από καιρό χλευαστικό σχόλιο, δικαιολογημένο μόνο όταν προφέρεται από παιδικά χείλη και «ξανθιές» υποψήφιες σε καλλιστεία.

Οι υπόλοιποι, μπορούμε να σκοτωνόμαστε ποιος είναι πιο πολιτισμένος, να φανατιζόμαστε ποιος φανατισμός είναι πιο επικίνδυνος και να πηγαίνουμε τσακωμένοι, σε διαφορετικές ώρες, ακόμα και στο γαλλικό Ινστιτούτο σε ένδειξη πένθους…

Η Κόλαση είναι οι Άλλοι, τελικά; Ή είναι μέσα μας, αποδεικνύοντας ότι ο χειρότερος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας; Αυτός ο… αδέκαστος για όλα τα άλλα κριτής, που ξέρει να αναλύει σε βάθος χρόνου τα αίτια και τα αιτιατά της τραγικής στροφής που βρίσκεται όλη η ανθρωπότητα, με τον ίδιο τρόπο που φτάσαμε εδώ: συμψηφίζοντας εγκλήματα…

Μια εποχή στην (τοποθεσία) Κόλαση, που θα έγραφε αν ζούσε σήμερα ο Ρεμπώ. 

Αν και το «Πόλεμος πατήρ πάντων» είναι ακόμα πιο παλιό και το είπε ο δικός μας Ηράκλειτος. Αλλά όπως έλεγε κι ένα σημείωμα σ' έναν από τους τόπους της τραγωδίας στο Παρίσι, «οι πόλεμοί ΣΑΣ, οι νεκροί ΜΑΣ». Κι όπως είπε μια Ελληνογαλλίδα σε ένα κανάλι που είχαν χωριστεί σε δυτικούς του Διαφωτισμού και βάρβαρους της Ανατολής, «δεν ήταν χτύπημα στον δυτικό τρόπο ζωής, ήταν χτύπημα στη ζωή». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News