Ιστορίες σκλαβιάς υπάρχουν πολλές. Η Μίνα, από την Ινδία, απήχθη 12 χρονών από σωματέμπορους. Βρέθηκε να ενηλικιώνεται πολύ γρήγορα σ΄ ένα πορνείο, στο οποίο έκαναν κουμάντο μια μάνα και οι δύο γιοι της. Το μικρό κορίτσι, αφού υπέστη ανείπωτη βία και κακοποίηση, παραδόθηκε στα χέρια των δεσμωτών της. Καθώς η Μίνα μεγάλωνε, τα «αφεντικά» της απαίτησαν όχι μόνο να εκδίδεται αλλά να κάνει παιδιά, πράγμα που έγινε. Παιδιά-ομήρους που της τα πήραν από τα χέρια. Ένα κορίτσι που προοριζόταν να ακολουθήσει τα βήματά της και ένα αγόρι που ανέλαβε τον ρόλο του εργάτη. Όταν κατάφερε να πάει στην αστυνομία και να καταγγείλει τις συνθήκες αιχμαλωσίας, στις οποίες ζούσαν, κανένας δεν ενδιαφέρθηκε. Τότε οι ιδιοκτήτες της αποφάσισαν να τη σκοτώσουν. Την έσωσε ο γιος της και μια μη κυβερνητική οργάνωση και έτσι για πρώτη φορά στα χρονικά της πόλης, εν έτει 2007, η αστυνομία πραγματοποίησε επιδρομή σε πορνείο.

Η ιστορία της Μίνας δεν είναι μοναδική – μάλλον συνηθισμένη, θα έλεγε κανείς. Αυτές τις μέρες αποκαλύφθηκε μια ακόμη τρομακτική ιστορία, αυτή τη φορά στην όχι και τόσο μακρινή μας Αγγλία. Τριάντα ολόκληρα χρόνια κράτησε η υποδούλωση τριών γυναικών από ένα ζευγάρι πρώην μαοϊστών. Τα θύματα, διαφορετικών εθνικοτήτων το καθένα, προσπαθούν ακόμη να συνηθίσουν στη νέα τους πραγματικότητα και στην αδηφάγα περιέργεια των ΜΜΕ ενώ η αστυνομία προσπαθεί να ξετυλίξει το κουβάρι της αλήθειας. Ίσως το μόνο καλό νέο, πέρα από τη νεοαποκτηθείσα ελευθερία των τριών γυναικών, είναι ότι το ζήτημα της σκλαβιάς έρχεται ξανά στο προσκήνιο.

Σύμφωνα με τη Διεθνή Οργάνωση Εργασίας (ILO) το 2012 υπήρχαν 20,9 εκατομμύρια σύγχρονοι σκλάβοι στον πλανήτη. Οι ειδικοί μάλιστα μας επισημαίνουν ότι οι εκτιμήσεις τους είναι μάλλον συντηρητικές, καθώς τέτοιου είδους εγκλήματα συνήθως παραμένουν κρυμμένα από τα μάτια μας. Μπορεί σε καμία χώρα να μην επιτρέπεται το εμπόριο ή η ιδιοκτησία ανθρώπων, όμως σήμερα υπάρχουν διπλάσιοι είλωτες απ’ όσους υπήρχαν στα 350 χρόνια που διήρκεσε το διατλαντικό εμπόριο σκλάβων. «Τρεις στους 1.000 ανθρώπους, εξαναγκάζονται παγκοσμίως σε υποχρεωτική εργασία». Τα θύματα; Γυναίκες και άντρες, ανήλικοι και παιδιά που εργάζονται χωρίς αντάλλαγμα με μοναδική ανταμοιβή τη βία, τις απειλές και αν είναι τυχεροί λίγο φαγητό. Κάποιοι απ΄ αυτούς έπεσαν θύματα απαγωγής άλλοι εξαπάτησης. Αρκετοί από τους σύγχρονος σκλάβους σαγηνεύτηκαν από υποσχέσεις για μια καλύτερη ζωή, για μια δουλειά, ή έστω για λίγα χρήματα. Και έτσι καταλήγουν να εργάζονται κάτω από απάνθρωπες συνθήκες, προσπαθώντας μάταια να ξεπληρώσουν ένα χρέος που ποτέ δε θα διαγραφεί.

Στον πεφωτισμένο 21ο αιώνα, το εμπόριο ανθρώπων έχει γίνει συνηθισμένο φαινόμενο. Οι μετακινήσεις πλέον είναι πιο εύκολες και λιγότερο χρονοβόρες απ΄ ό,τι ήταν το 1700, ενώ το κόστος ενός σύγχρονου σκλάβου είναι εξευτελιστικό. Σύμφωνα με τον Σίντχαρθ Κάρα (Siddharth Kara), πρώην τραπεζίτη και ειδικό σήμερα πάνω σε θέματα αναγκαστικής εργασίας στο Harvard, το 1810 ένας σκλάβος -με μυϊκή δύναμη- θα κόστιζε περίπου 10.000-15.000 δολάρια. Σήμερα ένας δούλος πωλείται κατά μέσο όρο για 440 δολάρια και μια γυναίκα, θύμα trafficking, μπορεί να «πιάσει» μέχρι και 1.900 δολάρια.

Ίσως όλα αυτά να μοιάζουν σε κάποιους υπερβολικά. Η λέξη σκλαβιά κουβαλά ένα βαρύ φορτίο. Μπορεί οι σύγχρονοι σκλάβοι να μην είναι αλυσοδεμένοι σε αμπάρια, όμως οι ζωές τους είναι απελπιστικά όμοιες με αυτές των «προπατόρων» τους. Σε άλλους αυτές οι ιστορίες μπορεί να μοιάζουν μακρινές και ξένες, όμως δεν είναι. Στην ευρωπαϊκή μας γειτονιά αλλά και στις ΗΠΑ, ζουν 1,6 εκατομμύρια είλωτες. Πρόσφατα ξανακυκλοφόρησε στα κοινωνικά media ένα άρθρο της Καθημερινής από το 2006. Περιέγραφε την οδύσσεια μιας νεαρής Ουκρανής, που βρέθηκε να εκδίδεται, παρά τη θέλησή της, σε κάποιο ελληνικό χωριό. Μια ιστορία που δε θα προκαλούσε τόση εντύπωση, αν σύσσωμο το χωριό δεν αποφάσιζε να υποστηρίξει τον «καλό οικογενειάρχη» προαγωγό- δυνάστη που προφανώς δεν έκανε τίποτα κακό. Ιστορίες σκλαβιάς υπάρχουν παντού. Φτάνει μόνο να ανοίξουμε τα μάτια μας.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News