Η έννοια του street party -μια σύναξη δρόμου, όπου άνθρωποι από τη ίδια γειτονιά, μικροί και μεγάλοι, πίνουν και τρώνε, συζητούν και γνωρίζονται- δεν είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη στην Ελλάδα. Στη Βρετανία είναι. Η παράδοση εικάζεται πως ξεκίνησε το 1919, με πολύ τσάι για τα παιδιά που μεγάλωσαν απότομα μέσα στη φρίκη του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως αυτό το «έθιμο», ενθύμιο μιας άλλης εποχής, είναι πλέον συνυφασμένο στα μάτια πολλών με τους πομπώδεις εορτασμούς γάμων και γενεθλίων της ακριβοπλήρωτης βασιλικής οικογένειας. Τα street parties όμως έχουν και άλλες χρήσεις, όπως η δημιουργία και η ενίσχυση δεσμών μέσα σε μια κοινότητα. Και σύμφωνα με το Ινστιτούτο Έρευνας Δημόσιας Πολιτικής (IPPR) ήρθε η ώρα η παλιά αυτή συνήθεια να χρησιμοποιηθεί στη μάχη υπέρ της ενσωμάτωσης των μεταναστών στη βρετανική κοινωνία. Τα Street parties προτείνεται να χρηματοδοτούνται από τα τοπικά συμβούλια, εάν και εφόσον όσοι τα οργανώνουν συμπεριλάβουν στην παρέα τους, τους νεοφερμένους γείτονες που κατέφτασαν από χώρες κοντινές ή μακρινές.

Στο Newham, στο ανατολικό Λονδίνο, αυτό συμβαίνει ήδη εδώ και μερικά χρόνια και μάλιστα με αρκετή επιτυχία. Διακόσιες λίρες παρέχει «ο λιγότερο λευκός δήμος της Βρετανίας» στους κατοίκους του που θέλουν να πραγματοποιήσουν ένα inclusive street party χωρίς περιορισμούς, στο οποίο θα είναι προσκεκλημένοι οι γείτονες που μόλις ήρθαν από το Μπανγκλαντές, οι κυρίες με τις περίεργες μαντίλες αλλά και η παχύσαρκη γυναίκα που κάθεται όλη μέρα στο δρόμο, πίνει ακατάσχετα και βρίζει ανελέητα.

Γιατί θα αναρωτηθεί κανείς; Τι προσφέρει ένα ανούσιο street party; Και όμως. Αν κάτσεις στο ίδιο τραπέζι με τους γείτονές σου από το Πακιστάν, τη Σομαλία και τις Φιλιππίνες, μοιραστείς μαζί τους ένα πιάτο φαγητό ίσως μάθεις κάτι. Αν συμπεριφερθείς με καλοσύνη, ευγένεια και ανθρωπιά ίσως αποκτήσεις και κανένα καινούριο φίλο. Το βέβαιο είναι ότι θα κάνεις τον διπλανό σου να αισθάνεται λιγότερο διαφορετικός και περισσότερο μέλος μιας κοινότητας.

Η έκθεση του Βρετανικού Ινστιτούτου σημειώνει ότι «δεν είναι ρεαλιστικό να περιμένουμε από το κράτος να επενδύσει σε μεγάλο βαθμό στην ενσωμάτωση των μεταναστών σε εποχές λιτότητας όπως η σημερινή» και εναποθέτει τις ελπίδες της στους τοπικούς φορείς, για «την οικοδόμηση μιας κοινωνίας συλλογικής ευθύνης και αμοιβαίου σεβασμού, όπου όλοι οι πολίτες μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά». Στην Ελλάδα οι απόψεις αυτές ίσως ακούγονται ουτοπικές αν και θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητες. Ίσως έχει έρθει η ώρα οι δήμοι μας να καθιερώσουν προγράμματα ενσωμάτωσης μεταναστών, που θα περιλαμβάνουν από μαθήματα ελληνικών, αγγλικών κ.λπ, μέχρι δωρεάν εκμάθηση κάποιου κλασικού οργάνου – μια ακόμη πολιτική που εφαρμόζει ο δήμος του Newham για παιδιά δημοτικού.

Τα τελευταία χρόνια έχει ακουστεί ουκ ολίγες φορές ότι βιώνουμε το τέλος του «αποτυχημένου», στα μάτια αρκετών, πειράματος της πολυπολιτισμικότητας. Το πείραμα της συνύπαρξης όμως θα αποτύχει μόνο όταν σταματήσουμε να προσπαθούμε.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News