Είναι παράξενο να ξυπνάς σε μια πόλη που ετοιμάζεται για τη μεγάλη της μέρα. Μουντό και συννεφιασμένο το Εδιμβούργο παραμένει και σήμερα τόσο μυστηριώδες όσο είναι και το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος για τους περισσότερους από εμάς. Όλες οι δημοσκοπήσεις δίνουν διαφορά της τάξης του 2 με 4%.  Κανείς δε θέλει να προβλέψει το επικείμενο αποτέλεσμα εκτός από κάποιους υποστηρικτές των δυο εκστρατειών που εμφανίζονται σίγουροι για τη νίκη της «ομάδας» τους.

Πηγαίνοντας σήμερα νωρίς το πρωί στο εκλογικό κέντρο επικρατούσε μια παράξενη ηρεμία. Ένα ιταλικό σχολείο, αγόρια και κορίτσια στο γυμνάσιο, είχε έρθει μάλλον για επίσκεψη στην πανέμορφη πρωτεύουσα της Σκωτίας. Γνώριζαν τι γινόταν;  «Vote Yes!» στριγγλίζει ένα από τα αγόρια της ομάδας. «Vote…I don’t know», ακολουθεί το επόμενο. Η φασαρία σιγά σιγά εξαφανίζεται. Οι υπόλοιποι συνεχίζουμε κανονικά την πορεία μας. Κάποιοι πηγαίνουν στις δουλειές τους και κάποιοι βόλτα τα παιδιά τους. Άλλοι πάλι πάνε για να ψηφίσουν. Το εκλογικό κέντρο κοντά στο σπίτι μας είναι ένα υπέροχο, αναπαλαιωμένο και μικροσκοπικό κτίριο στο αυλόγυρο του Καθεδρικού της Αγίας Άννας.

Στο Εδιμβούργο πηγαινοέρχομαι σχεδόν ένα χρόνο. Απoφάσισα να μην ψηφίσω, παρόλο που προσπαθώ να κάνω την Σκωτία σπίτι μου. Για μένα είναι μια απόφαση που αφορά τους Σκωτσέζους αλλά και τους υπόλοιπους μόνιμους κατοίκους αυτής της χώρας. Εγώ για την ώρα δεν συγκαταλέγω τον εαυτό μου σ΄αυτή την κατηγορία. Μπαίνω μάλλον στο κουτί του «περαστικού, με 2-3 χρόνια παραμονής στην πόλη». Γιατί η απόφαση δεν αφορά μόνο τη δικαιολογημένη δυσαρέσκεια που νιώθουν πολλοί Σκωτσέζοι με τις πολιτικές του Westminister. Αφορά την ίδρυση ενός νέου κράτους και τον διαχωρισμό του από ένα άλλο. Και εδώ είναι το πρόβλημα μου. Δε ξέρω πόσο διαφορετικοί νιώθουν στην πραγματικότητα οι Σκωτσέζοι από τους γείτονές τους. Είναι σίγουρα πιο φιλικοί, πιο κοινωνικά ευαίσθητοι, πιο παθιασμένοι και σε μερικές περιπτώσεις πιο εξωστρεφείς προς τον υπόλοιπο πλανήτη. Δε γνωρίζω σε βαθος προς το παρόν τουλάχιστον τι σημαίνει να είσαι Σκωτσέζος. Η ανεξαρτησία δεν είναι μόνο πολιτικός διαχωρισμός αλλά και διαχωρισμός εθνικών ταυτοτήτων.

Γι΄αυτό λοιπόν και δεν ψηφίζω. Κατευθύνομαι όμως στο εκλογικό κέντρο στις 8 το πρωί όχι μόνο από περιέργεια αλλά και για να δω το σύντροφό μου -Σκωτσέζο κατά το ήμισυ και ο μοναδικός στην οικογένεια του με δικαίωμα ψήφου- να ψηφίζει. Ο πατέρας του, γέννημα θρέμα Σκωτίας, αλλά πλέον κάτοικος εξωτερικού δεν μπορεί να συμμετάσχει σ΄αυτή τη διαδικασία. Έτυχε να παντρευτεί Ολλανδή και να καταλήξει να ζει εκεί. Σημασία δεν έχει ότι το πατρικό του παραμένει εδώ, ή ότι πήγε στο ναυτικό εδώ. Ούτε ότι είναι περήφανος Σκωτσέζος που σε επίσημες εκδηλώσεις -όπου και αν ειναι -κυκλοφορεί με κιλτ, και υποστηρίζει με απερίγραπτο πάθος την ομάδα ράγκμπι της Σκωτίας- ένας άθλος από μόνος του καθώς τα τελευταία χρόνια χάνει συστηματικά. Σημασία έχει ότι δε μένει πια εδώ.

Υπόλογίζεται ότι 4.285.323 άνθρωποι θα προσέλθουν στις κάλπες σήμερα. Θα μπορούσαν να ήταν περισσότεροι. Όχι γιατί το 97% του πληθυσμού που έχει γραφτεί για να προσέλθει στις κάλπες δε είναι αρκετό. Αλλά γιατί πολλοί άνθρωποι που τους αφορά η απόφαση αυτή, δε μπόρεσαν να ψηφίσουν.

Η μέρα παραμένει μουντή, αλλά ο ενθουσιασμός και η αγωνία είναι πλέον διάχυτες στην ατμόσφαιρα. Μέχρι τις 7 το πρωί θα ζω σ ένα Ηνωμένο Βασίλειο που θα αγωνιά. Μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων ποιος ξέρει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News