Το Central Park το πέτυχα με απάτητο χιόνι. Ήταν νωρίς το πρωί όταν με τα παιδιά μου και τη γυναίκα μου περπατήσαμε ένα αρκετά μεγάλο μέρος του. Σκίουροι με φουντωτές ουρές σκαρφάλωναν τις βελανιδιές παίζοντας κρυφτό με μας που τους πλησιάζαμε για να τους φωτογραφίσουμε με τα κινητά. Από τα ρουθούνια μας έβγαινε η εκπνοή μας σαν ζεστός υδρατμός αφού η θερμοκρασία ήταν μείον δεκαπέντε βαθμούς. Οι δρόμοι χιονισμένοι, τα δέντρα βαριά. Ολοκάθαρος ηλιόλουστος ουρανός. Περπατήσαμε. Το χαρήκαμε. Θυμήθηκα τότε που ήμουνα φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης. Τότε που έβραζε το σώμα, που ονειρευόμουνα καλές μέρες, που ζούσε ο πατέρας μου. Τότε που όταν γύριζα στην Ελλάδα μου φαινόντουσαν τα αυτοκίνητα σαν παιχνίδια παιδικά και τα σπίτια μας κουκλόσπιτα, που υπήρχε διάθεση για καινούργια πράγματα, που έγιναν καινούργια πράγματα. Τότε που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής οδηγούσε τη χώρα και παρότι μου φαινόταν γέρος – ήμουν μονάχα είκοσι ετών – δεν μου φαινόταν οπισθοδρομικός. Στη Ν.Υ. γεύτηκα για λίγες ημέρες την αισιοδοξία που αισθανόμουν όταν επέστρεφα στην Ελλάδα νεαρός τότε. 

Οι λεωφόροι της πόλης που κυριολεκτικά δεν κοιμάται ποτέ, γεμάτες με κατοίκους και επισκέπτες απ’ όλες τις χώρες: Ισπανούς, Κινέζους, Ιταλούς, Γάλλους, Βρετανούς, Βραζιλιάνους, Ιάπωνες. Παντού ταξί, λιμουζίνες, πολλά αυτοκίνητα και πολλοί αστυνομικοί. Ευγενικοί αστυνομικοί. Τα μαγαζιά να δουλεύουν. Τεράστια ουρά έξω από το νεανικό κατάστημα ρούχων Abercrombie. Τα εστιατόρια και τα μπαρ, τα θέατρα και τα μουσεία γεμάτα κόσμο. Πήγα στο ΜΟΜΑ, το Μουσείο μοντέρνας τέχνης, και στο Metropolitan. Χόρτασα. Είδα τόση ομορφιά που κάποια στιγμή ζαλίστηκα. Αυτό που με εντυπωσίασε ήταν η εξέλιξη της video art και πόσο πολύ έχει προχωρήσει. Ιδιαίτερα τα έργα του William Kentridge που παιζόντουσαν και στα δύο μουσεία. Πίνακες από όλους τους σπουδαίους μετρ στους τοίχους των μουσείων να εξακολουθούν να προσδιορίζουν το νόημα της ομορφιάς: Matisse, Van Gogh, Picasso, Chagall, J. Johns, Monet, Pollock, Degas, Munch, Miro, Hopper. Μια λίστα χωρίς τέλος.   

Γυρνώντας στην Αθήνα προσγειώθηκα απότομα. Ο οδηγός του ταξί που μας γύρισε στο σπίτι είπε ότι έκανε ανάληψη τα 123 ευρώ που είχε στην τράπεζα για να μην του τα πάρει η εφορία. Ότι πια η αστυνομία δεν θα σταματάει πολίτες στους δρόμους ζητώντας τους την ταυτότητα αλλά το ΑΦΜ τους κι όποιος χρωστάει θα τον πηγαίνει για μέσα. «Γιατί η Μέρκελ δεν τυπώνει μερικά δισεκατομμύρια ευρώ όπως οι Αμερικάνοι τύπωσαν δολάρια να τελειώνουμε;» αναρωτήθηκε, «κι όποιος φοροδιαφεύγει – να πληρώνει τριπλά και τετραπλά.». 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News