Η συμφωνία συνεργασίας μου με το protagon.gr (τι συμφωνία δηλαδή; ένας καθαρός λόγος, ένα «χαίρομαι πάρα πολύ», και ένα χαμόγελο ψυχής – δεν χρειαζόταν και τίποτ’ άλλο), έγινε πριν από κανέναν μήνα, και βάλε, όταν η Αθήνα φλεγόταν κι εγώ καιγόμουν!

Η «Ελευθεροτυπία» που ήξερα είχε πεθάνει και η μονοετής σύμβασή μου στην ΕΡΤ είχε εκπνεύσει. Όταν μου’ πε ο φίλος μου ο Φώτης να πάμε μαζί στον «ασφαλιστικό μας φορέα» να ρωτήσουμε για το ταμείο ανεργίας, πέρασα τρία μερόνυχτα σε «ιερή απομόνωση», ώσπου να φύγει ο κόμπος που συγκρατούσε τους λυγμούς μου, μη γίνουν πλημμύρα. Έπειτα, τον πήρα τηλέφωνο και του’ πα «όχι». Ένα επίδομα ανεργίας θα ήταν ο οριστικός μου πνιγμός.

Έτσι, σε δυο μέρες μέσα, βρέθηκα ναυαγός στη Κύπρο! Ένα κομμάτι της ψυχής μου από γεννησιμιού, αλλά και ένας άλλος τόπος.

Μιλάμε την ίδια γλώσσα, αλλά δεν καταλαβαίνουμε τα ίδια πράγματα. Φερ ειπείν, η έννοια του «νόμου» στην Κύπρο, δεν είναι ίδια με αυτήν που κατανοούμε (;) εμείς στην Ελλάδα. (Και, πιστέψτε με, αυτό δεν έχει να κάνει με ότι εδώ εφαρμόζεται και ισχύει το Αγγλικό Δίκαιο, αλλά με το ότι στον τόπο μου δεν ισχύει και δεν εφαρμόζεται κανένα δίκαιο!)

Ή πάλι, εδώ, η γλώσσα του υλισμού κοντεύει να γίνει πρωτεύουσα. Και φοβούμαι πως τα πετρέλαια, όπως και οι Ρώσοι μεγιστάνες, όπως και οι Άραβες εμίρηδες πριν από αυτούς, θα κάνουν ακόμα πιο ιντερνάσιοναλ τη γλώσσα την αληθινή, του Ομήρου. Θα επιβιώσουν οικονομικά εδώ. Ίσως και να πλουτίσουν πέραν πάσης προσδοκίας. Αλλά κάτι πιο βαθύ κι αληθινό, που υπήρχε εδώ ανέκαθεν, συνεχώς θα εξανεμίζεται.

Είναι ανάμεικτα τα συναισθήματά μου. Μπερδεμένος ο μέσα μου κόσμος. Κάθε μέρα, και όχι μόνο στον χώρο της νέας μου δουλειάς, συναντώ «παιδιά της Ελλάδος» που ήρθαν εδώ, εξ ανάγκης, και ακόμα προσπαθούν να σταθούν. Υπάρχει ανακούφιση, αλλά υπάρχει και μια «νοσταλγία ενοχής», όπως την λένε μερικοί. Ακούμε και βλέπουμε νέα από την πατρίδα, και εκεί που λέγαμε «πάμε να φύγουμε», τώρα από μακριά, με τη καρδιά σφιγμένη,  ψιθυρίζουμε «άχ και να γινόταν κάτι καλό, να μην φεύγαμε».

Στον «Αντέννα Κύπρου» που δουλεύω τώρα, η είδηση που δεν αντέχω, και όποτε είναι στο χέρι μου έχω μια τάση να την κόβω, είναι εκείνη που πληροφορεί, σχεδόν επί καθημερινής βάσεως, ότι το τάδε σχολείο, ή τάδε ενορία, ο τάδε οργανισμός, η τάδε εταιρεία, το τάδε σωματείο πραγματοποιεί εκδήλωση «συλλογής τροφίμων για τους αναξιοπαθούντες αδελφούς στην Ελλάδα».

Μια μέρα, μού ’ρθε ένα μέιλ να καλύψουμε την αποστολή από την Κύπρο 850 κιλών βοδινού κρέατος «για τους Ελλαδίτες που πεινάνε». Το φορτίο, που θα έφευγε από εδώ με μεταγωγικό αεροπλάνο και θα προσγειωνόταν στην Ελευσίνα, θα συνόδευε δήμαρχος της περιοχής που μάζεψε και πρόσφερε το κρέας. Τη σκότωσα την είδηση πριν με σκοτώσει εκείνη!

Παρακολουθώ ταυτόχρονα, σαν ναρκομανής που απεχθάνεται τον εαυτό του, κυπριακά και ελλαδικά κανάλια. Μερικές φορές εμπλέκονται. Ομοιότητες πάμπολλες. Διαφορές, ακόμα περισσότερες.

Στην Ελλάδα, φερ ειπείν, μας ενοχλεί ακόμα και η σκέψη να εμπλέκεται σε επιχειρηματικές υποθέσεις η Εκκλησία μας. Στην Κύπρο, η επιχειρηματικότητα της εδώ ιεραρχίας θεωρείται δεδομένη και, πολλές φορές, επαινετή.

Όπως τώρα που γράφω, και βλέπω πρώτη είδηση στον Αντέννα την συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Χρυσόστομου του Β’ με τον Ισραηλινό Υπουργό Εξωτερικών, Άβιγκντορ Λίμπερμαν. Η συνάντηση δεν είναι καθόλου εθιμοτυπική. Αναμένεται επίσημη ανακοίνωση ότι, με χρηματοδότηση και από την Εκκλησία, το Ισραήλ θα αναλάβει την κατασκευή τεράστιου ηλεκτροπαραγωγικού σταθμού, που θα έχει την δυνατότητα να εξυπηρετεί με ηλεκτρική ενέργεια όχι μόνο την κυπριακή αγορά, αλλά και το Ισραήλ, και άλλες χώρες της περιοχής.

Η περιοχή του Βασιλικού που θα κατασκευαστεί ο νέος ηλεκτροπαραγωγικός σταθμός είναι κοντά στις εγκαταστάσεις στο Μαρί, όπου πέρυσι τέτοιον καιρό είχαμε την μεγάλη έκρηξη στο εγκαταλελειμμένο κοντέινερ με τα πυρομαχικά. Στ’ ανοικτά της περιοχής είναι και τα οικόπεδα όπου έχουν βρεθεί κοιτάσματα υδρογονανθράκων και πετρελαίου. Οι Ισραηλινοί ενδιαφέρονται για συνεκμετάλλευση του φυσικού αερίου, και η εγγύτητα στην ΑΟΖ είναι για αυτούς καίριας σημασίας.

Οι συζητήσεις μεταξύ τους είναι προχωρημένες, που σημαίνει ότι έχουν προηγηθεί κι άλλες, και έχουν γίνει πολλά και μελετημένα βήματα. Τις προσεχείς ημέρες ο Αρχιεπίσκοπος θα μεταβεί στο Ισραήλ για συναντήσεις και με τον Πρόεδρο της χώρας.
Προσωπικά, με απωθεί η εμπλοκή της όποιας Εκκλησίας στα πολιτικά. Και ο συγκεκριμένος ιερέας πολλοί θεωρούν ότι έχει περισσότερες ικανότητες ως μπιζνεσμαν παρά ως πνευματικός άνθρωπος του Θεού. Αλησμόνητη, άλλωστε, θα μείνει η δήλωσή του, πριν από το Δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν, ότι όσοι ψηφίσουν «Ναι» θα πάνε στη Κόλαση, καθώς και ο χαρακτηρισμός «αχαίρευτοι» που προσέδωσε στους Τουρκοκύπριους.

Κάπως, όμως, εδώ, τα έχουν βρει μεταξύ τους. Και αυτό που λέμε Κράτος, είτε με ευλογία Θεού, είτε όχι, κάπως λειτουργεί. Είναι φορές που την ζηλεύω αυτήν την «εύρυθμη» λειτουργία, και άλλες που παίρνω αποστάσεις από αυτήν. Γιατί δεν την καταλαβαίνω. Και μ’ απωθεί.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News