Ο ενθουσιασμός μου για την πόλη του Σαν Φρανσίσκο δεν έχει να κάνει με τις νωπές εντυπώσεις μου. Μπορώ να επιχειρηματολογήσω: η ποικιλία που προσφέρει, η γεωγραφική θέση της πόλης που είναι “αγκαλιασμένη” από τη θάλασσα και η επιμονή των ανθρώπων να διατηρήσουν ανέγγιχτα στο πέρασμα του χρόνου τα ομορφότερα δείγματα της αρχιτεκτονικής και τα στοιχεία που την συνδέουν με την ιστορία της, την ξεχωρίζουν με διαφορά από όλες τις άλλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών και τη φέρνουν πολύ πιο κοντά σε όσα χαρακτηρίζουν μία μεγάλη ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Μόνο που το Σαν Φρανσίσκο προσφέρει, ταυτόχρονα, τα καλύτερα της Αμερικής!

Πρώτο πρωινό στην πόλη και βγαίνω στο δρόμο με την περιέργεια που έχει το “πρωτάκι” στο σχολείο και με το σακίδιό μου στους ώμους. Το ξενοδοχείο μου (παλιό αλλά αρχοντικό κτίριο του 19ου αιώνα, με το όνομα Palace – στοιχίζει 150 δολάρια τη βραδιά, αλλά περιλαμβάνεται στην τιμή το parking, που θα κόστιζε από μόνο του γύρω στα 40 δολάρια την ημέρα σε αυτή την περιοχή) βρίσκεται ανάμεσα σε ουρανοξύστες, στο κέντρο, που θυμίζει αρκετά το Μανχάταν της Νέας Υόρκης, αλλά πολύ πιο “μαζεμένο” και ανθρώπινο. Διάσπαρτα, όμως, ανάμεσα στα σύγχρονα μεγαθήρια, βλέπεις εδώ κι εκεί δείγματα αρχιτεκτονικής των προηγούμενων 150 χρόνων, που τα προστατεύουν ακόμη –  και με κόστος. Η γέφυρα “Golden Gate” μπορεί να είναι το αδιαμφισβήτητα διασημότερο αξιοθέατο, αλλά στο κέντρο δίνουν μοναδικό χρώμα τα “ρετρό” βαγονάκια του τραμ και τα τρόλει. Αυτό ήταν και το πρώτο μέσο μαζικής μεταφοράς, που πρωτο-λειτούργησε το 1878. Το κεντρικότερο σημείο, θεωρητικά, είναι η Union Square, όπου οι ντόπιοι σου δείχνουν με περηφάνια το μεγάλο κατάστημα της Levi's, υπενθυμίζοντας ότι από εδώ ξεκίνησε η ιστορία του πιο πολυ-φορεμένου παντελονιού στον πλανήτη. Από έναν αποτυχημένο χρυσοθήρα, που κατέληξε ο μεγαλύτερος ράφτης του κόσμου…Στους δρόμους γύρω από την πλατεία βρίσκει κανείς μία “Μέκκα” από πανάκριβα μαγαζιά, με όλες τις διάσημες αμερικανικές και ευρωπαϊκές μάρκες, όπου δεν πλησιάζει εύκολα ο μέσος Αμερικανός. Κάπου εδώ, σκαρφαλώνω ένα από τα διόροφα, κόκκινα τουριστικά λεωφορεία, για να κάνω μία πρώτη βόλτα στα πέριξ και να εξοικειωθώ με το περιβάλλον.

Δυο – τρία τετράγωνα πιο πέρα, συναντάμε τον ουρανοξύστη της Ομοσπονδιακής Τράπεζας των ΗΠΑ, όπου έχουν γυριστεί και μερικά κινηματογραφικά έργα. Και λίγο παρακάτω δοκιμάζεις μία έκπληξη: από το πουθενά “ξεφυτρώνει” μπροστά σου μία μεγάλη πύλη σε σχήμα παγόδας! Είναι το σημείο εισόδου στην μεγαλύτερη Chinatown της Αμερικής, σε πληροφορούν οι τουριστικοί οδηγοί, με πληθυσμό που ξεπερνά τα 2 εκατομμύρια. Περνώ την πύλη και ξαφνικά όλα θυμίζουν …Πεκίνο! Αμέτρητα μικρά ή μεγαλύτερα καταστήματα με κινέζικα σουβενίρ, αλλά και πολλά – πολλά ηλεκτρονικά, που θεωρούνται εξαιρετικά δημοφιλή για τις χαμηλές τιμές τους (σας θυμίζει κάτι;)

Το Σαν Φρανσίσκο είναι μία πόλη χτισμένη σε πολλούς, μικρούς λόφους. Είναι κάτι που αιφνιδιάζει τους πάντες. Πεζοί, αυτοκίνητα και τραμ προσαρμόζονται αναγκαστικά, καθώς όλοι οι δρόμοι ανηφορίζουν και κατηφορίζουν. Είναι ένα παιχνίδι εξαιρετικά ευχάριστο, γιατί κάθε φορά που φτάνεις στην κορυφή ενός λόγου, αντικρίζεις μία διαφορετική εικόνα. Η τελευταία κατηφόρα σε φέρνει σε ένα θαλάσσιο μέτωπο με ταυτότητα, καθώς στις αποβάθρες που απλώνονται σε όλο το μήκος του, από τη διάσημη Golden Bridge μέχρι τη δεύτερη μεγάλη γέφυρα Bay Bridge, βρίσκεις τα πάντα: ακριβά εστιατόρια και μπαρ, αλλά και τις κλασσικές ταβέρνες – καντίνες με θαλασσινά στο Fisherman's Wharf. Με “έμβλημα”, τη λευκή ή κόκκινη (αναλόγως των προτιμήσεών σας) σούπα με καβούρι, που σερβίρεται μέσα σε ένα στρογγυλό καρβελάκι ψωμί, από το οποίο αφαιρούν την ψίχα. Δίνεις λιγότερο από δέκα δολάρια και τρως μέχρι σκασμού – συνιστώ ανεπιφύλακτα να δοκιμάσετε αυτή τη σούπα μέσα στο προσεγμένο ψωμί “sourdough”, στο Boudin. Δεν θα σας ξεφύγει. Είναι ο ιστορικός γαλλικός φούρνος της πόλης και το μαγαζί είναι τεράστιο πάνω στο Fisherman's Wharf. Αλλά υπάρχουν και καταστήματα κάθε λογής, υπαίθρια θεάματα από καλλιτέχνες που αναζητούν ακόμη το αμερικάνικο όνειρο, ή πολιτιστικά δρώμενα που φιλοξενούνται σε χώρους δίπλα στις αποβάθρες. Αραγμένα ιστιοπλοϊκά και γιοτ, ενώ στο φόντο βρίσκεται πάντοτε το νησάκι του Αλκατράζ, που έχει μετατραπεί σε δημοφιλέστατο τουριστικό αξιοθέατο (χρειάζεται να προγραμματίσετε αρκετές εβδομάδες νωρίτερα τη συμμετοχή στην ξενάγηση, αν το κάνετε κέφι). Φυσικά, οι πάντες θα σας διηγηθούν την ιστορία με τις 8 συνολικά αποδράσεις στην ιστορία των φυλακών και τους δύο ή τρεις που κατόρθωσαν τελικά να εξαφανιστούν, κολυμπώντας την απόσταση του ενός μιλίου που χωρίζει το νησάκι από την πόλη του Σαν Φρανσίσκο (θα θυμάστε την ταινία “Απόδραση από το Αλκατράζ”, με πρωταγωνιστή τον Κλιντ Ίστγουντ…)

Επιστρέφω βραδάκι κοντά στην Chinatown και μπαίνω για φαγητό σε ένα από τα μικρά κινέζικα εστιατόρια, το “House of Nanking”, που προτείνει ο οδηγός Lonely Planet. Απ' έξω, στο πεζοδρόμιο, περιμένει μία μικρή ουρά. Στην πορεία, κατάλαβα ότι κάθε απόγευμα υπάρχουν τέτοιες ουρές έξω από τα καλά, φθηνά εστιατόρια, γιατί οι Αμερικανοί δεν συνηθίζουν και πολύ το μαγείρεμα στο σπίτι. Ανάμεσα σε ντόπιους, που φαίνεται να εκτιμούν ιδιαίτερα το ελαφρώς καυτερό κινέζικο φαγητό, χορταίνω την πείνα μου με 25 δολάρια και αισθάνομαι ότι, τελικά, το Σαν Φρανσίσκο μπορεί να θεωρείται ακριβή πόλη για τους Αμερικανούς, αλλά προσφέρει σχεδόν τα πάντα φθηνότερα από την Ελλάδα της κρίσης…

Δεύτερη ημέρα, αφήνουμε για λίγο το κέντρο για να βγούμε στα κοντινά προάστια. Το σκηνικό είναι τόσο διαφορετικό, που νομίζεις ότι άλλαξες πόλη ή χώρα! Γιατί σε απόσταση μερικών μιλίων αισθάνεσαι ότι ο χρόνος γύρισε πίσω, βλέποντας πολλά τετράγωνα με μεγάλα ξύλινα, πολύχρωμα σπίτια με “ψεύτικους” κήπους. Μία πανδαισία χρωμάτων, υψηλής αισθητικής. Είναι οι φημισμένες “Painted Ladies” του Σαν Φρανσίσκο. Υπάρχουν περίπου 48.000 τέτοια σπίτια “βικτοριανής” αρχιτεκτονικής, που υπολογίζεται ότι χτίστηκαν από το 1849 μέχρι το 1915 και επιζούν μέχρι σήμερα στα νότια και δυτικά προάστια, με άξονα το Alamo Square.

To Σαν Φρανσίσκο είναι πόλη που γεννά ιδέες. Κινήματα όπως αυτό των “Χίπις”, η “Ψυχεδέλεια”, αλλά και το κίνημα χειραφέτησης των ομοφυλοφίλων (θυμηθείτε την κινηματογραφική ταινία “Milk” με τον καταπληκτικό Σον Πεν) ξεκίνησαν από εδώ. Συγκεκριμένα από δύο συγκεκριμένες γειτονιές, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης. Στο Haight και την πλατεία Castro, ακόμη και σήμερα, βλέπεις σημαίες με τα χρώματα του ουράνιου τόξου να κυματίζουν σε μπαλκόνια, ενώ γύρω αισθάνεσαι την ενέργεια των νέων ανθρώπων που μαζεύονται πρωί και βράδυ στα καφέ, όπως το Cole, όπου βρίσκεις σάντουιτς που παραπέμπουν σε “γκουρμέ”, με 10 δολάρια. Είναι τεράστια, φρέσκα και σε “κρατάνε” για ώρες, ώστε να αντέξεις το περπάτημα.

Πολύ κοντά, είναι η περιοχή που έχει πάρει το όνομα “Mission”, επειδή κάπου εδώ εγκαταστάθηκε η πρώτη αποστολή των Καθολικών ιερέων, όταν έφτασαν οι Ισπανοί στο σημείο όπου δημιουργήθηκε η σημερινή πόλη  το 1776.  Ακολουθώ τις οδηγίες των τουριστικών οδηγών, που (σωστά) μου συνιστούν να περπατήσω στα στενάκια – καθέτους της Valencia Avenue. Σε ορισμένα από αυτά οι τοίχοι είναι καλυμμένοι από τοιχογραφίες, που αξίζουν τον χαρακτηρισμό του “έργου Τέχνης”. 400 (!) τέτοια έργα, που αποδεικνύουν ότι το Graffiti δεν μας προέκυψε χθες και από σύμπτωση, κοσμούν τοίχους σε στενά του Mission και πολλά χρονολογούνται από τη δεκαετία του '30. Οι πιτσιρικάδες που διαγωνίζονται στο “σπορ” του Graffiti σέβονται και προστατεύουν αυτά τα έργα. Εχουν το δικό τους “άγραφο νόμο”: ζωγραφίζουν με σπρέι σε οποιοδήποτε άλλο, ελεύθερο σημείο. Το “Mission” πήρε το όνομά του από την ομάδα των ιεραποστόλων που πάτησαν το ποδι τους εδώ τον 18ου αιώνα. Η αρχική, ολοκληρωμένη ονομασία του ήταν “Mission of San Francisco de Asis” (και ολόκληρη η πόλη πήρε έτσι το όνομα του “Φτωχούλη του Θεού”), αλλά γρήγορα οι φιλήσυχοι ιερείς είδαν να καταφθάνουν στην περιοχή χιλιάδες χρυσοθήρες, με αποτέλεσμα να γεμίσει ο τόπος από μπαρ και σαλούν. Η παράδοση αυτή συνεχίζεται μέχρι σήμερα, αφού τα βράδια η νεολαία έρχεται εδώ για να διασκεδάσει. Αλλά τα καλαίσθητα εστιατόρια και μπαράκια προσελκύουν και ανθρώπους μεγαλύτερων ηλικιών “νέους στην καρδιά”. Η λίστα είναι πολύ μακριά για να σας τη μεταφέρω, αλλά με ενθουσίασε ειλικρινά  ο χώρος, η μουσική, οι μπάρμαν – “επιστήμονες” στα κοκτέιλ και το φαγητό που μαγειρεύεται μπροστά σου, στο “Locanda” της Valencia Avenue. Κόστος γύρω στα 30-40 δολάρια το άτομο, δηλαδή όχι παραπάνω από ένα αξιοπρεπές εστιατόριο στην Αθήνα. Ο ιδανικός τρόπος να κλείσεις μία ακόμη γεμάτη ημέρα…

Τρίτη ημέρα, έχοντας πάρει μία γεύση από Τέχνη στο Λος Αντζελες, διαλέγω χωρίς δεύτερη σκέψη το Μουσείο Επιστημών και αισθάνομαι δικαιωμένος λίγο αργότερα, όταν έχω την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά στη ζωή μου μία κολοσσιαία προσομοίωση παρθένου δάσους (rainforest). Οι επισκέπτες του Μουσείου μπορούν περπατήσουν μέσα σε αυτό, να αισθανθούν την πυκνή υγρασία στο δέρμα τους, ενώ πεταλούδες στο μέγεθος ανθρώπινης παλάμης (!) πετούν ανάμεσά μας ελεύθερα και ένας κροκόδειλος κολυμπά στο νερό, μερικά μέτρα κάτω από τα πόδια μας. Σε ένα από τα πλέον σύγχρονα πλανητάρια του κόσμου, προβάλλεται ένα ημίωρο τρισδιάστατο θέαμα – ντοκιμαντέρ για τον σεισμό 7,9 ρίχτερ που σάρωσε το Σαν Φρανσίσκο το 1906. Μόνο που η πόλη δεν πέθανε. Αναγεννήθηκε…

Και επειδή σήμερα είναι 4η Ιουλίου, εθνική γιορτή των Αμερικανών, αφιερώνω ολόκληρο το απόγευμα για να κατέβω και πάλι στο Fisherman's Wharf,  όπου μετά τις 9 το βράδυ είναι προγραμματισμένο ένα σόου με πυροτεχνήματα. Πολλές (πάρα πολλές) χιλιάδες άνθρωποι και αυτοκίνητα επιδίδονται σε “μάχη” για μία θέση στάθμευσης (είχε 100% δίκιο ο ρεσεψιονίστ που συνέστησε 45' περπάτημα αντί του Ι.Χ. αυτή τη μέρα) για να κατακλύσουν στη συνέχεια τις αποβάθρες. Πάρτι με πολύ φαγητό (το junk food έχει την τιμητική του) και πολύ αλκοόλ, μουσική και τα πυροτεχνήματα ξεπερνούν τις προσδοκίες. Καθώς επιστρέφω μετά τα μεσάνυχτα στο ξενοδοχείο, έχω πάντως την αίσθηση ότι όλο αυτό το έχω ξαναδεί σε πολλές αμερικάνικες ταινίες.

(συνεχίζεται…)
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News