Το τελευταίο τεύχος του Foreign Affairs είναι αφιερωμένο στο μέλλον της Ρωσίας. Και σε αυτό το πλαίσιο η σύνταξη του περιοδικού ζήτησε από μια ομάδα ειδικών να απαντήσουν για την ηλεκτρονική έκδοση στην εξής ερώτηση: Ο Βλαντίμιρ Πούτιν θα βρίσκεται ακόμη στο τιμόνι της Ρωσίας σε πέντε χρόνια; Τα «ναι» επικράτησαν κατά κράτος: 20 από τους 25 ειδικούς που ρωτήθηκαν δεν έχουν καμία αμφιβολία. Ανάμεσα στους τέσσερις που δηλώνουν «σίγουρα ναι» είναι και η Τζέιν Χάρμαν, πρώην βουλευτής των Δημοκρατικών και σήμερα επικεφαλής ενός ιδρύματος. Κατά την άποψή της, «είναι λάθος να επικεντρωνόμαστε αποκλειστικά στον άνθρωπο Πούτιν. Το όραμά του για μια Μεγάλη Ρωσία θα παραμείνει εξαιρετικά δημοφιλές. Ακόμη κι αν εξαφανιστεί ο ίδιος ο Πούτιν, η πολιτική του θα επιβιώσει».

Ο μόνος από τους ειδικούς που πιστεύει φανατικά ότι το μέλλον του Πούτιν στη Ρωσία δεν θα είναι ρόδινο, είναι ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών Αλεξάντερ Τζέι Μότιλ. Οπως εξηγούσε στο ίδιο περιοδικό παλαιότερα, «ηγέτες σαν τον Πούτιν πέφτουν στο τέλος θύματα της ίδιας της λατρείας προς το πρόσωπό τους». Ο Μότιλ τοποθετεί από αυτήν την άποψη τον Πούτιν στην ίδια κατηγορία με τους Στάλιν Χίτλερ, Μάο και Μουσολίνι. Οπως κι αυτοί, ο Πούτιν δεν θα εγκαταλείψει εύκολα την εξουσία. Κι αυτή η πρόσδεση, κάνει τον πολιτικό επιστήμονα να προβλέπει μια μακρά περίοδο αναταραχής που μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνική εξέγερση, σε αλλαγή του καθεστώτος ή ακόμη και σε κατάρρευση του κράτους.

Ποιος θα δικαιωθεί;

Η συνέντευξη στο Μιζάν, το επίσημο πρακτορείο ειδήσεων, μοιάζει να διαλύει και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις – όχι μόνο της Δύσης αλλά και πολλών νέων του Ιράν. Γιατί ο αρχηγός της αστυνομίας, στρατηγός Χοσεΐν Σαγιεντίνια, ήταν αποκαλυπτικός: «Εχουμε 7.000 μυστικούς αστυνομικούς στους δρόμους της Τεχεράνης. Η δουλειά τους είναι να επιτηρούν τον κόσμο για θέματα ηθικής». Αυτοί οι 7.000 μυστικοί συγκροτούν την «αστυνομία της ηθικής». Που τι κάνει; Ελέγχει εάν οι μαντίλες των γυναικών είναι σωστά φορεμένες ή εάν τις βγάζουν όταν επιβαίνουν στο αυτοκίνητο, παρακολουθεί συζητήσεις, κατασκοπεύει παρέες.

Αυτή τη φορά όμως – παρατηρεί το Newsweek -, τα πράγματα μπορεί να εξελιχθούν διαφορετικά: «Οι νέοι στο Ιράν χρησιμοποιούν τα σόσιαλ μίντια για να εκφράσουν τη διαφωνία τους με τη συγκρότηση αυτής της φρουράς». Θυμώνουν με τον «Μεγάλο Αδελφό που μας παρακολουθεί» και ζητούν εκείνες τις μεταρρυθμίσεις που φαίνονταν να έρχονται μετά τη νίκη των μεταρρυθμιστών στις βουλευτικές εκλογές του περασμένου Φεβρουαρίου. Αυτοί οι νέοι – δηλαδή το μέλλον της χώρας – είναι ο στόχος της αστυνομίας της ηθικής. Αλλά είναι πολλοί: το 60% των 80 εκατομμυρίων κατοίκων του Ιράν είναι κάτω από 30 χρονών. Η αστυνομία της ηθικής θα έχει πραγματικά πολλή δουλειά.

Η Γιούτα, πολιτεία της των ΗΠΑ της οποίας το 63% των κατοίκων είναι μορμόνοι, συμπεριέλαβε την πορνογραφία στους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, γράφει το BBC. Για τις αρχές της πολιτείας, δηλαδή, η πορνογραφία είναι κάτι σαν επιδημία. Ο σχετικός νόμος υπογράφηκε από την ρεπουμπλικανό κυβερνήτη Γκάρι Χέρμπερτ. Και ποιος είναι ο σκοπός του; «Η προστασία από την έκθεση στο πορνό και την εξάρτηση από αυτό».

Ο κυβερνήτης υποστήριξε ακόμη ότι «η έκταση του φαινομένου στη πολιτεία μας είναι τρομακτική» κι ότι αυτό που θέλει είναι να προστατεύσει «τις οικογένειές μας, τους γάμους, τους νέους μας». Στον νόμο αναφέρεται ότι η πορνογραφία «διαιωνίζει ένα τοξικό σεξουαλικό περιβάλλον και συμβάλλει στην υπερσεξουαλικότητα όχι μόνο των εφήβων αλλά και των παιδιών πριν από την εφηβεία». Σύμφωνα με έρευνα του Χάρβαρντ, η Γιούτα έχει το υψηλότερο ποσοστό επισκέψεων σε πορνογραφικές ιστοσελίδες στις ΗΠΑ. Είδατε οι μορμόνοι;

Είναι πιθανότητα η πιο παράξενη είδηση της εβδομάδας. Η Stampa πάντως της αφιέρωσε χώρο στην πρώτη της σελίδα – μάλλον επειδή από μία άποψη δείχνει ως που μπορεί να φτάσει  η θεία συγχώρεση. Γιατί στο εξής δεν θα τιμωρείται με κόκκινη κάρτα όποιος βλασφημεί στους αγώνες του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου, αλλά με γαλάζια που ισοδυναμεί με προσωρινή αποβολή. «Ασφαλώς δεν είναι ωραίο να βλασφημεί κανείς. Μπορεί όμως να σου ξεφύγει κάτι σε ένα σκληρό φάουλ» σημείωσε ένας αθλητικός παράγοντας. Η απόφαση θεωρήθηκε επιβεβλημένη καθώς οι ομάδες αποδεκατίζονταν από τους διαιτητές: οι αποβολές των παικτών που έβριζαν ήταν ένα πολύ συχνό φαινόμενο. «Μου έχει συμβεί να τα βάλω με τον Δημιουργό. Αλλά όταν ο διαιτητής μού έδειξε την κόκκινη κάρτα ήταν οι ίδιοι οι αντίπαλοί μου που ζήτησαν να δείξει επιείκεια. Γιατί έπειτα από δέκα λεπτά παιχνιδιού είχε μείνει με δέκα παίκτες κάθε ομάδα» διηγείται στην ιταλική εφημερίδα ένας ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής. Κι ο Θεός ας τον συγχωρέσει.