«Εάν το κόμμα μας δεν καταφέρει να εγγυηθεί ούτε τη διατροφική ασφάλεια, ο λαός θα αρχίσει να αμφιβάλει εάν μπορούμε να συνεχίσουμε να κυβερνάμε την Κίνα».

Ηταν μία από τις πιο χαρακτηριστικές φράσεις του Σι Τζιπίνγκ στην πρώτη του ομιλία ως πρόεδρος της Κίνας. Και τη θυμήθηκε – τρία χρόνια μετά – ο Economist για να κάνει έναν απολογισμό της ηγεσίας του. Και τι λέει αυτός; Οτι θα ήταν αρκετό το τελευταίο σκάνδαλο με το παράνομο εμπόριο εμβολίων για να διαπιστώσει κανείς ότι το κόμμα όχι μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί την ασφάλεια των τροφίμων αλλά ούτε καν των φαρμάκων – πράγματα, δηλαδή, για τα οποία ο «λαός» είναι πιο ευαίσθητος.

Το βρετανικό περιοδικό περιγράφει στην ουσία μια αποτυχημένη ηγεσία. Και εντοπίζει το πρόβλημα στο γεγονός ότι ο κινέζος πρόεδρος έχει συγκεντρώσει υπερβολική εξουσία στα χέρια του – και μάλιστα χωρίς να την θέτει στην υπηρεσία των μεταρρυθμίσεων. Η συγκέντρωση της εξουσίας είναι απλώς αυτοσκοπός: ο Σι έχει περισσότερη εξουσία απ’ όση είχε οποιοσδήποτε πρόεδρος μετά τον Μάο – από το κόμμα, το κράτος και τις ένοπλες δυνάμεις έως την οικονομία και τις δυνάμεις ασφαλείας, ο είναι ο «πρόεδρος των πάντων».  Δεν ακούγεται επομένως αξιόπιστος όταν μιλάει για ανάγκες του «λαού».

Η λατρεία της προσωπικότητας, η οποία υποτίθεται ότι απαγορεύεται εξαιτίας της υπερβολικής χρήσης που έκανε ο Μάο Τσετούνγκ, είναι στην πραγματικότητα η εκδοτική γραμμή όλων των επίσημων μέσων ενημέρωσης που δοξολογούν τον «θείο Σι» και την «μαμά Πενγκ», τη σύζυγο, με έναν τρόπο που προκαλεί αμηχανία ακόμη και στους πιο θερμούς υποστηρικτές τους. Στο μεταξύ, πνίγεται κάθε φωνή αντιπολίτευσης και η λογοκρισία στο διαδίκτυο δεν σταματά ούτε λεπτό.

Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τον Economist, είναι ότι ο Σι δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ευημερία, ούτε την ελευθερία, αλλά ούτε και τη σταθερότητα. Ο κινέζος ηγέτης κάνει όλο και περισσότερους εχθρούς στην κινεζική ελίτ. Και η ιστορία των τελευταίων 66 χρόνων έχει δείξει ότι οι εχθροί, αργά ή γρήγορα, ζητάνε τον λογαριασμό.

«Ο Λίντον Τζόνσον ήξερε ότι όταν έχασε τον Ουόλτερ Κρόνκαϊτ, έχασε και το Βιετνάμ. Λοιπόν, ο Ντόναλντ Τραμπ χάνει την Αν Κόουλτερ». Ο Κρόνκαϊτ ήταν δημοσιογράφος της τηλεόρασης και – κυρίως – ο πιο «αξιόπιστος άνθρωπος στην Αμερική» την εποχή της δόξας του. Η Αν Κόουλτερ είναι η πιο διάσημη «ύαινα» των Ρεπουμπλικανών. Εχτισε την καριέρα της (και τα πλούτη της) πάνω στις δηλητηριώδεις ατάκες της, οι οποίες της εξασφάλισαν πολλούς φαν στην αμερικανική Δεξιά και Ακρα Δεξιά.

Ο Τραμπ, τουλάχιστον από άποψη στυλ, ήταν ο άνθρωπός της – ή μάλλον η Κόουλτερ ήταν ο άνθρωπος του Τραμπ. Αλλά ούτε στην ύαινα δεν άρεσε το retweet του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών με το οποίο συγκρίνει τη Χέιντι Κρουζ, σύζυγο του αντιπάλου του, Τεντ Κρουζ, με την τη Μελάνια, τη δική του σύζυγο και πρώην μοντέλο. «Είμαι λίγο θυμωμένη με τον άνθρωπό μας», ήταν το σχόλιο της Κόουλτερ. «Είναι τρελό, είναι σαν να έχεις απέναντί σου έναν 16χρονο για τον οποίο πρέπει να πληρώνεις συνεχώς εγγύηση για να τον βγάζεις από τη φυλακή. Θα μπορούσα να τον υπερασπιστώ για πολλά, είναι περισσότερο θύμα παρά θύτης, αλλά αυτό είναι το χειρότερο πράγμα που έχει κάνει».

Η Washington Post θυμήθηκε και την άλλη γκάφα του Τραμπ που δεν είναι άλλη από τη δήλωσή του ότι οι γυναίκες που κάνουν άμβλωση πρέπει να συλλαμβάνονται. Η «διόρθωση» που έκανε μετά («όχι οι γυναίκες, μόνο οι γιατροί») , δεν αποκατέστησε τη ζημιά: σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, μόνο το 23% των γυναικών έχει θετική άποψη γι’ αυτόν. Κι αν τον παρατήσει και η Αν Κόουλτερ…

Η εμπλοκή στις επιθέσεις στο Παρίσι και τις Βρυξέλλες ενός Αλγερινού, ο οποίος εμπλέκεται και στη δολοφονία του αφγανού διοικητή Μασούντ, διώκτη του Οσάμα Μπιν Λάντεν, δύο ημέρες πριν από τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, έδωσε μια νέα διάσταση στους δεσμούς της «παλιάς» Αλ Κάιντα με το «νέο» Ισλαμικό Κράτος. Αλλά ο Μπρους Χόφμαν, επικεφαλής του κέντρου σπουδών για την ασφάλεια στο πανεπιστήμιο Τζορτζτάουν, πηγαίνει ένα βήμα παραπέρα: «Εως το 2021 – εκτιμά – η Αλ Κάιντα και o ISIS είναι πολύ πιθανό να ενωθούν ή τουλάχιστον να εγκαινιάσουν κάποιο είδος συμμαχίας και συνεργασίας».

Θα πρόκειται για μια σημαντική εξέλιξη δεδομένου ότι οι δυο ισλαμιστικές οργανώσεις ήταν αντίπαλες. Τι μπορεί, όμως, να σηματοδοτήσει αυτήν την εξέλιξη; Οπως σημειώνει το Foreign Affairs, τα συγκολλητικά στοιχεία είναι τέσσερα. Πρώτον, η ιδεολογία του ιδρυτικού μέλους της Αλ Κάιντα Αμπντουλάχ Αζάμ. Που τι λέει; Οτι η παγκόσμια τζιχάντ είναι αναγκαία γιατί ο κόσμος, με πρώτους τους Δυτικούς, τους άπιστους και τους σιίτες, πολεμά το αληθινό Ισλάμ. Δεύτερον, η αντιπαλότητα ανάμεσα στις δύο οργανώσεις δεν έχει ουσία. Είναι περισσότερο ένα παιχνίδι εξουσίας και εγωισμών ανάμεσα στον «χαλίφη» Αμπού Μπακρ αλ-Μπαγκντάντι και τον «δόκτορα» Αϊμάν Αλ Ζαουάχρι. Τρίτον, η στρατηγική είναι η ίδια. Το 2005 ο εκτελεστικός αρχηγός της Αλ Κάιντα Σαΐφ αλ Αντλ είχε επεξεργαστεί ένα σχέδιο επτά φάσεων: η πέμπτη από αυτές ήταν η προκήρυξη ενός Χαλιφάτου. Και τέταρτον, παρά τις διαφωνίες και τις «πόζες», οι δυο οργανώσεις δεν έχουν αποκλείσει την ένωσή τους.

Και μια τελευταία λεπτομέρεια: στο «χρονοδιάγραμμά» του, ο Αλ Αντλ τοποθετούσε τη φάση του Χαλιφάτου ανάμεσα στο 2013 και το 2016. Κι εκείνη της τελικής νίκης ανάμεσα στο 2020 και το 2022.

Λέγεται Ρεβέκκα Γκόμπερτς και είναι επικεφαλής της ολλανδικής οργάνωσης Women on Waves, η οποία μάχεται υπέρ του δικαιώματος στην άμβλωση. Η δράση αυτής της γυναίκας και της οργάνωσής της εξαπλώνεται σε όλες τις χώρες όπου απαγορεύεται η διακοπή της κύησης. Και έχει κάνει τον αγώνα της με έναν πρωτότυπο τρόπο: δημιουργώντας ένα πλωτό ιατρείο που υποδεχόταν τις ασθενείς του σε διεθνή ύδατα ώστε να μην υπάγονται στη δικαιοδοσία του κράτους της καταγωγής τους.

Η Ρεβέκκα – γράφει το βρετανικό VICE – είναι μια γυναίκα που ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο για να μιλήσει στις γυναίκες για τα δικαιώματά τους αλλά και για να στηρίξει οργανώσεις που ζητούν να νομιμοποιηθεί η άμβλωση. Και τι άλλο; Εχει δημιουργήσει ένα ενημερωτικό σάιτ – το Women on Web –  το οποίο εξηγεί όχι μόνο πώς μπορεί να χρησιμοποιήσει μια γυναίκα τα χάπια για τη διακοπή της κύησης αλλά και πώς να το αποκτήσει. Μα είναι η ζωή της μια περιπέτεια; «Ειλικρινά, περνάω μεγάλο μέρος του χρόνου μου πίσω από έναν υπολογιστή. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να ανακαλύψω εκείνα τα νομικά παράθυρα που θα βοηθήσουν αυτές τις γυναίκες να μην εκτίθενται στους κινδύνους των κρυφών αμβλώσεων».

Το πλοίο της έχει αρκετό καιρό να πέσει στο νερό. Η μέθοδος είναι ξεπερασμένη, λέει. Η μαχητική γιατρός έχει ρίξει όλο το βάρος της τώρα στο χάπι για τη διακοπή της κύησης. Και πριν από μερικούς μήνες επιστράτευσε ένα drone το οποίο πέταξε από τη Γερμανία στην Πολωνία για να ρίξει με αλεξίπτωτο αυτά τα χάπια. Γιατί μπορεί η πολωνική κυβέρνηση να απαγορεύει τη χρήση τους, αλλά δεν έχει απαγορεύσει ακόμη τις πτήσεις των μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Και πώς λέγεται αυτό; Νομικό παράθυρο.

Η απόφαση λήφθηκε ασφαλώς με ψηφοφορία στο δημοτικό συμβούλιο. Αλλά το αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρο: η Βαλένθια, τρίτη  μεγαλύτερη πόλη της Ισπανίας, δεν θα λέγεται πια Βαλένθια. Και πώς θα λέγεται; Βαλένθια. Η διαφορά δεν βρίσκεται παρά στον τόνο. Η Valencia θα γράφεται πια València. Και μολονότι ο τόνος δεν αλλάζει ούτε καν την προφορά, η προσθήκη του κρίθηκε απαραίτητη από τους δημοτικούς συμβούλους για την  προώθηση της τοπικής γλώσσας, η οποία είναι μια διάλεκτος της γλώσσας της Καταλωνίας – αυτό τουλάχιστον λένε οι γλωσσολόγοι, οι Βαλενθιανοί είναι σίγουροι ότι μιλάνε μια κανονική γλώσσα. «Θέλουμε να ενισχύσουμε τα “βαλενθιανά” κι ένας τρόπος είναι να γράψουμε το όνομα της πόλης μας στη γλώσσα» μας δήλωσε ο αριστερός δήμαρχος της Βαλένθια Χοάν Ριμπό, ο οποίος είχε και τη σχετική πρωτοβουλία. Σύμφωνα με τον ίδιο, «δεν υπάρχει τίποτε πιο φυσιολογικό από το να λέμε τη Βαλένθια στα βαλενθιανά».  Δηλαδή, Βαλένθια; Οχι, Βαλένθια.