Ηταν η πραγματική έκπληξη στις τελευταίες προεδρικές εκλογές. Γιατί μπορεί να τερμάτισε τέταρτος, πίσω από την Αριστερά του PS, τη Δεξιά του UMP και την Ακρα Δεξιά του Εθνικού Μετώπου, αλλά ο Ζαν Λικ Μελανσόν, υποψήφιος της ριζοσπαστικής Αριστεράς, είχε πραγματοποιήσει ένα θεαματικό άλμα: έφτασε στο 11,3% από μόλις 1,93% στις προεδρικές εκλογές του 2007.

Εχει δηλαδή ελπίδες να πάει ακόμη καλύτερα στις προεδρικές του 2017. Ο ίδιος το πιστεύει: «Αυτή η φορά θα είναι η καλή» λέει στο περιοδικό Les Inrocks. Κι ακόμη και αν δεν έρθει η σειρά του – γράφει ο διευθυντής του περιοδικού Πιερ Σιανκοφσκί – η παρουσία του στο πάνθεον των υποψηφίων αρκεί. Γιατί ο Μελανσόν «έχει την ικανότητα να πιάνει τον σφυγμό της χώρας» αλλά και ένα πάθος που τον διακρίνει από τους υπόλοιπους. Μια «τρέλα που μας ιντριγκάρει»: «Πείτε την τρέλα του πάθους, πείτε την ψυχή, πείτε την όπως θέλετε, αλλά αφήστε τον εαυτό σας να παρασυρθεί από την ανάγνωση της πραγματικότητας του Μελανσόν» καταλήγει ο Σιανκοφσκί.

Εμείς, πάντως, είχαμε καιρό να διαβάσουμε μια τόσο τρελή και παθιασμένη αγιογραφία.

Η ιστορία δύο σύρων εφήβων, 14 και 15 ετών, γιων ενός ιμάμη που έχει μεταναστεύσει στην Ελβετία, οι οποίοι αρνήθηκαν να χαιρετήσουν δια χειραψίας τη δασκάλα τους επειδή το Ισλάμ υποτίθεται ότι απαγορεύει τη σωματική επαφή με μια γυναίκα, σήκωσε πολλή σκόνη.

Χθες παίχτηκε το δεύτερο επεισόδιο: οι τοπικές αρχές αποφάσισαν ότι η οικογένεια των δυο παιδιών θα πρέπει να πληρώσει πρόστιμο 5.000 ελβετικών φράγκων (4.500 ευρώ) εάν εκείνα επιμένουν να μην χαιρετούν δια χειραψίας τη δασκάλα τους στο τέλος του μαθήματος όπως συνηθίζεται στην Ελβετία. «Το δημόσιο συμφέρον σε ό,τι αφορά την ισότητα των φύλων και την ενσωμάτωση των ξένων – αναφέρεται στην απόφαση – προηγείται κατά πολύ της θρησκευτικής ελευθερίας των μαθητών».

Η υπόθεση είχε διχάσει και τη μουσουλμανική κοινότητα – το Κοράνι δεν λέει πουθενά ότι απαγορεύεται να σφίγγεις το χέρι της δασκάλας σου, λένε κάποιοι. Τα δυο παιδιά, από την πλευρά τους, επιμένουν. «Κανένας δεν μπορεί να σβήσει την κουλτούρα μας σαν να είναι σκληρός δίσκος» είπε το ένα από αυτά σύμφωνα με τα ελβετικά μέσα.

Δύσκολο να υπάρξει συμφωνία. Γιατί οι συμφωνίες εξάλλου κλείνουν με μια δυνατή και ζεστή χειραψία.

Σύμφωνα με τη γαλλική νομοθεσία, ένας χώρος πρέπει να είναι τουλάχιστον 9 τετραγωνικά μέτρα για να θεωρηθεί διαμέρισμα. Αλλά αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στις αγγελίες ακινήτων του Παρισιού για να δει ότι η νομοθεσία παραβιάζεται κατάφορα. Κι αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί ένα «λοφτ» τριών τετραγωνικών στο κέντρο της Πόλης του Φωτός φτάνει να πωλείται ακόμη και 50.000 ευρώ. Το «λοφτ» – γράφει ο μεσίτης στην αγγελία απολύτως σοβαρά – διαθέτει μεν παράθυρο, αλλά πάντως χρειάζεται μια κάποια ανακαίνιση. Οι μεσίτες παραδέχονται ότι η τιμές είναι πράγματι «κάπως τσιμπημένες». Μα γιατί να δώσει κάποιος 35.000 ευρώ για να αγοράσει ένα «διαμέρισμα» 5 τετραγωνικών, ή 37.000 ευρώ για 4,21 τετραγωνικά στον πέμπτο όροφο ενός κτιρίου που δεν έχει καν ασανσέρ; «Μπορεί να το χρησιμοποιήσει ως αποθήκη» είναι η αφοπλιστική απάντηση. Και δεν είναι πλάκα.

Μέχρι τώρα πιστεύαμε ότι ήταν κάτι σαν κουσούρι των νεαρών Ελλήνων – άντε και των νεαρών Ιταλών. Να, όμως, που μπήκαν στο κλαμπ και οι νεαροί Αμερικανοί. Που πλέον προτιμούν να ζουν με τους γονείς τους αντί να στήσουν το δικό τους σπιτικό. Σύμφωνα με την Washington Post, το ποσοστό των μιλένιαλς που προτιμά την οικογενειακή εστία έφτασε – για πρώτη φορά στην ιστορία των ΗΠΑ – στο 32,1%. Για  αντιληφθεί κανείς την έκταση του φαινομένου – ή του κοινωνικού σεισμού, όπως γράφει η WP – αρκεί να σκεφτεί ότι το 1960 το 62% των νέων από 18 έως 34 χρόνων ζούσαν με τους συντρόφους τους, ενώ στο πατρικό του έμενε μόλις ο ένας στους πέντε. Σήμερα, συζεί μόλις το 31% των νέων αυτής της ηλικίας.

Και οι λόγοι; Είναι μάλλον προφανείς. Και ο βασικός από αυτούς είναι η οικονομική ανασφάλεια. «Με το κόστος της ζωής να έχει ανεβεί και τους μισθούς να έχουν παραμείνει στα ίδια επίπεδα, οι νέοι δυσκολεύονται να αποπληρώσουν τα φοιτητικά τους δάνεια και συγχρόνως να νοικιάσουν ή να αγοράσουν σπίτι» γράφει η Τάρα Μπαχραμπούρ στην WP. Η νέα τάση είναι πιο έντονη στα αγόρια απ’ ό,τι στα κορίτσια (35% έναντι 29%), ενώ τα ποσοστά είναι πιο υψηλά σε αυτούς που έχουν ολοκληρώσει μόνο τη βασική εκπαίδευση. Ο καθηγητής Κοινωνιολογίας Φίλιπ Κόεν λέει και κάτι άλλο πάντως: ότι η συγκατοίκηση είναι ένας τρόπος για γονείς και παιδιά να φροντίζουν ο ένας τον άλλον. Γιατί η κρίση χτύπησε και τις δυο γενιές.

Για ολόκληρους αιώνες κινόα το έτρωγαν μόνοι αυτοί: Βολιβιανοί, Περουβιανοί και άλλοι λαοί των Ανδεων. Μεά ήρθε η έκρηξη: χάρις σε σταρ όπως η Γκουίνεθ Πάλτροου, η Κιμ Καρντάσιαν και η Οπρα Ουίνφρεϊ, το κινόα έγινε μόδα. Αυτό το φυτό που δεν έχει ίχνος γλουτένης αλλά είναι πλούσιο σε πρωτεΐνες πέρασε τα σύνορα των Ανδεων. Αλλά οι καλλιεργητές του έχασαν από αυτήν την άνθηση. Γιατί αφού η τιμή του έφτασε στα 6 με 7 δολάρια το κιλό, έπεσε στη συνέχεια στα 2 – δηλαδή λιγότερο από τα 2,60 που, σύμφωνα με την Fairtrade Foundation, είναι το ελάχιστο ποσό που απαιτείται για να έχουν οι καλλιεργητές του ένα αξιοπρεπές επίπεδο ζωής.

Τι συνέβη; Αυτό που συμβαίνει πάντα όταν αυξάνεται η ζήτηση: το κινόα καλλιεργείται σήμερα σε περισσότερες από πενήντα χώρες. Ετσι προκλήθηκε μια υπερπροσφορά που είχε ως αποτέλεσμα να μειωθεί η τιμή μέσα σε έναν χρόνο (από τον Σεπτέμβριο του 2014 έως τον Αύγουστο του 2015) κατά 40%. Τι πρέπει να γίνει λοιπόν για να σωθούν οι καλλιεργητές των Ανδεων; Να δώσουν στο δικό τους κινόα κάτι σαν ονομασία προέλευσης για να γίνει κάτι σαν είδος πολυτελείας. Είναι σίγουρο, ότι οι σταρ θα ξετρελαθούν με την ιδέα.