Σήμερα, παγκόσμια ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών, τα μέσα ενημέρωσης έχουν πλήθος αφιερωμάτων σε ένα πρόβλημα που αφορά ολόκληρο τον κόσμο. Μόνο στην Ευρώπη, λένε τα στοιχεία, 16.700.000 γυναίκες τον τελευταίο χρόνο υπέστησαν σωματική βία ή σεξουαλική κακοποίηση. Στην Ελλάδα σωματική βία αναφέρει ότι έχει υποστεί το 24% των γυναικών, ενώ σεξουαλική βία καταγγέλλει το 5%.

Πολύ χειρότερα είναι τα πράγματα στην Ινδία όπου η υπουργός για την προστασία των γυναικών και των ανηλίκων Μενέκα Γκάντι δηλώνει πως το πρόβλημα των βιασμών έχει υπερτονιστεί. Σύμφωνα με στοιχεία που επικαλούνται οι Times of India, όμως, το 41% των γυναικών κάτω των 19 ετών έχουν πέσει θύματα σεξουαλικής επίθεσης, ενώ ένα 6% των ανήλικων γυναικών έχουν την ίδια τραγική εμπειρία πριν καν συμπληρώσουν τα δέκα τους χρόνια.

Είναι απαραίτητη όμως και μια στάση στην Τουρκία. Γιατί με το νομοσχέδιο που συζητείται αυτήν την περίοδο νομιμοποιείται η βία κατά των ανήλικων γυναικών. Τι λέει αυτό το νομοσχέδιο; Οτι οι άνδρες που κακοποιούν σεξουαλικά γυναίκες κάτω των 15 ετών θα μπορούν να αποφεύγουν την τιμωρία εάν δεχθούν να τις παντρευτούν. Το νομοσχέδιο επρόκειτο να ψηφιστεί πριν από μερικές ημέρες αλλά αποσύρθηκε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή για διαβούλευση.

Οπως όμως σημειώνει η Αϊσέ Αρμάν στην Hurriyet Daily News, δεν επιτρέπεται κανένας εφησυχασμός. Πρώτον επειδή υπάρχει ο κίνδυνος η ηλικία να μειωθεί από τα 15 στα 12 χρόνια («κι επομένως θα μπορούσε να πει κάποιος για μια 13χρονη ότι συναίνεσε μόνο και μόνο επειδή δεν ούρλιαζε όταν την βίαζαν»). Κι έπειτα επειδή οι κυβερνήτες σε διάφορες επαρχίες νομιμοποιούν με την παρουσία τους και τα δώρα τους γάμους ανηλίκων.

Σε πολλές χώρες της Λατινικής Αμερικής το βασικό πρόβλημα εντοπίζεται αλλού: στην τιμωρία με την οποία απειλούνται οι εγκυμονούσες που αποβάλλουν ακόμη και χωρίς τη θέλησή τους αλλά και στην περίπτωση που επιχειρήσουν να απαλλαγούν από την ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη επειδή αυτή η τελευταία είναι προϊόν βιασμού. Αυτή είναι η ιστορία της Ρόζα, αλλά και της Καμίλα και της Τεοντόρα και της Μπεατρίζ και της Μορένα που καταγράφουν οι New York Times.

Δεν μπορεί, όμως, να αγνοήσει κανείς και το μήνυμα που έλαβε στο mail της η συντάκτρια τεχνολογίας της Guardian Ολίβια Σόλον: «Αγαπητή Ολίβια τι θα προτιμούσες; Να σε σοδόμιζαν, να πέθαινες μέσα στα αίματα ή να σε βίαζαν;». Ηταν μια συνηθισμένη ημέρα στο Διαδίκτυο, γράφει η ίδια στην εφημερίδα της. «Μπορεί να φανεί παράξενο. Αλλά δεν αισθάνθηκα σοκ αλλά ούτε και να απειλούμαι. Ολους εμάς που λαμβάνουμε τέτοια μηνύματα μάς βασανίζει ένα δίλημμα: εάν αντιδράσουμε παίζουμε το παιχνίδι των τρολ. Κι αν δεν κάνουμε τίποτε είναι σαν γινόμαστε συνένοχοι…».

Φωτό: Σκηνή από την τουρκική ταινία «Οι ατίθασες», έναν ύμνο στην κοριτσίστικη χειραφέτηση. Πηγή: hollywoodreporter.com

Από τις τάξεις του θα έβγαιναν εκατοντάδες νεαρά ηγετικά στελέχη των ναζί. Η αποστολή του ήταν να εκπαιδεύσει τους φασίστες του μέλλοντος. Το Vogelsang, ένα κάστρο στην περιοχή της Ρηνανίας – Βεστφαλίας, λειτούργησε μεταξύ στο διάστημα 1936 – 1939 ως το ένα ανάμεσα σε συνολικά τρία τέτοια σχολεία, όπου οι εσώκλειστοι μαθητές του μυούνταν στις αρχές του εθνικοσοσιαλισμού. Ο Χίτλερ ήθελε αρχικά να φοιτούν εκεί τα παιδιά των στελεχών του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDP).

Σήμερα στο κάστρο φιλοξενούνται 300 πρόσφυγες – μια ακόμη συμβολική νίκη κατά του φασισμού. Όταν οι πρόσφυγες φύγουν, θα παραμείνει η μόνιμη έκθεση στους υπόλοιπους χώρους. Εκατοντάδες φωτογραφίες ανθρώπων που διδάσκονταν ότι πρέπει να μισούν τους Εβραίους, φωτογραφίες των πρωταγωνιστών του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 1923 οι οποίοι αντιμετωπίζονταν ως μάρτυρες, αφηγήσεις θυμάτων του Ολοκαυτώματος.

Ο επιστημονικός υπεύθυνος του μουσείου Στέφαν Βουνς έδωσε στην έκθεση τον τίτλο «Προορισμός: Η κυρίαρχη φυλή». «Οι μαθητές ήταν 20χρονοι τεχνίτες κι εργάτες. Το ξέσπασμα του πολέμου είχε αποτέλεσμα να διακοπεί το πρόγραμμα κι έτσι κανείς δεν ολοκλήρωσε την τετραετή φοίτηση.» Δεν χρειάστηκε: Τουλάχιστον διακόσιοι απόφοιτοι του Vogelsang συμμετείχαν σε εγκλήματα πολέμου στο Ανατολικό Μέτωπο.

Φωτό: Κάτω είναι οι μαθητές. Αλλά αυτοί από πάνω ήταν δάσκαλοι; Πηγή: ww2incolor.com

Μπορεί να προβλεφθεί επιστημονικά η επιτυχία της καριέρας ενός επιστήμονα; Αυτό είναι το ερώτημα στο οποίο είχαν επιχειρήσει να απαντήσουν ο καθηγητής Αλμπέρ Λάζλο Μπαραμπάσι και η ομάδα του από το πανεπιστήμιο της Νοτρ Νταμ με μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στην επιθεώρηση Science. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, δεν τους ικανοποίησε. Κι έτσι, οι ερευνητές δοκίμασαν έναν διαφορετικό τρόπο. Η επιστημονική επιτυχία, σκέφτηκαν, εξαρτάται από δύο ομάδες παραγόντων: από εκείνους που ένας επιστήμονας μπορεί να ελέγξει, όπως είναι η σωστή κατάρτιση, οι σωστοί συνεργάτες κλπ, και από εκείνους που δεν μπορεί να ελέγξει, όπως είναι οι καιρικές συνθήκες, οι φυσικές καταστροφές και η τυχαιότητα.

Με βάση αυτόν τον συνδυασμό ελέγξιμων και ανεξέλεγκτων παραγόντων δημιούργησαν μια εξίσωση για να την χρησιμοποιήσουν στη συνέχεια προκειμένου να μετρήσουν την επιτυχία 2.800 επιστημόνων. Στο πλαίσιο αυτό υπέθεσαν ότι η μεταβλητή Q εξίσωσης (αυτή που αναφέρεται στους ελέγξιμους παράγοντες) θα αυξάνεται με τον χρόνο καθώς, τουλάχιστον θεωρητικά, βελτιώνονται οι ικανότητες, οι γνώσεις και η εμπειρία ενός επιστήμονα. Η πράξη, ωστόσο, απέδειξε ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει στην πραγματικότητα: το Q είναι σταθερό καθ’ όλη τη διάρκεια της επιστημονικής καριέρας.

Το συμπέρασμα του Αλμπέρ Λάζλο Μπαραμπάσι, έτσι όπως το κατέθεσε στην επιθεώρηση Nature, είναι πως ένας επιστήμονας είναι τόσο καλός στη διάρκεια της καριέρας του όσο ήταν και στην αρχή της. Με άλλα λόγια, η επιτυχία μπορεί να έρθει οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιαδήποτε ηλικία. Όχι ότι δεν το υποψιαζόμασταν για σχεδόν όλα τα επαγγέλματα. Αλλά να, τώρα το λέει και η επιστήμη.

Φωτό: Κρύβεται πίσω από αυτούς τους μαθηματικούς υπολογισμούς η επιτυχία; Πηγή: Quartz/Flickr/M. Kemal under CC-BY 2.0

Επί επτά ολόκληρα χρόνια ο Κρις Μόραν έκανε μόνο ένα πράγμα: συγκέντρωνε σε πραγματικό χρόνο και ανέλυε τα στοιχεία που αφορούσαν τους αναγνώστες της ηλεκτρονικής έκδοσης του Guardian. Ο ρόλος του ήταν αυτός του audience editor, δηλαδή εκείνου που σε ένα μέσο ενημέρωσης προσπαθεί να «καταλάβει» το κοινό. Στο τέλος της επταετίας του, ο Μόραν αποφάσισε να δημοσιεύσει στο Medium τη λίστα των όσων έμαθε. Πρώτον: «Οποιος και από όποια θέση εργάζεται στον τομέα της ενημέρωσης, πρέπει να καταλάβει ποιοι είναι οι αναγνώστες του και από πού προέρχονται». Δεύτερον: «η γνώση αυτή είναι απαραίτητη αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να καθοδηγεί την εκδοτική πολιτική γιατί σε καμία περίπτωση δεν είναι η λύση στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζουν όλα (μικρά και μεγάλα) τα μέσα ενημέρωσης».

Κι ακόμη: Δεν μετράνε μόνο τα κλικ, αλλά και ο χρόνος που ξοδεύουν οι αναγνώστες σε κάθε περιεχόμενο (εάν ένα κομμάτι έχει πολλά κλικ αλλά μικρή παραμονή, τότε σημαίνει πως κάτι δεν πάει καλά). Και οι πειραματισμοί; Είναι καλοδεχούμενοι αλλά δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνουν αυτοσκοπός. Και η καλύτερη στιγμή για να ποστάρεις μια είδηση στα σόσιαλ μίντια; «Την ώρα που ο κόσμος ξυπνάει». Τέλος, το πιο σημαντικό απ’ όλα: «Οι αναγνώστες αποζητούν τη δημοσιογραφία ποιότητας. Εάν δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, δεν θα είχα μπορέσει ποτέ να κάνω αυτή τη δουλειά επί επτά χρόνια».

Φωτό: Μετριούνται τα πάντα με τα κλικ; Πηγή: austalking.com