Μιαν εντύπωση από τη ζωή στο Βερολίνο ζήτησε η βρετανική «Guardian» από πέντε ανταποκριτές μεγάλων ευρωπαϊκών εφημερίδων. Τα σημειώματά τους είναι ενδιαφέροντα, καθώς θίγουν ορισμένες πλευρές της ζωής στη σύγχρονη Γερμανία άγνωστες στους τουρίστες. Ιδού τι έγραψαν…

Ο Χουάν Γκομέζ, από την «El Pais», επικέντρωσε το ενδιαφέρον του στην αγορά. «Οι αλυσίδες των φτηνών σούπερ μάρκετ – το Lildl, το Media Markt και το Saturn – κατεβάζουν τις τιμές τους σε τέτοιον βαθμό, που είναι δύσκολο να βρουν ανταγωνιστή» παρατηρεί, πλην όμως σημειώνει ότι αυτά τα φτηνά σούπερμάρκετ γνώρισαν «την πρώτη τους κάμψη. 69 καταστήματα Aldi, Lidl και Netto έκλεισαν πέρσι, ενώ 300 νέα μεσαία σούπερ μάρκετ άνοιξαν». Τι άλλαξε στη Γερμανία; Ο Ισπανός ανταποκριτής αποδίδει αυτή την αλλαγή στο γεγονός ότι «όλο και πιο πολλοί μοναχικοί άνθρωποι ζουν στη χώρα, όλο και πιο πολλοί μετακομίζουν στις μεγάλες πόλεις. «Υπολογίζεται», λέει, «πως κάπου 40% των Γερμανών θα ζουν μόνοι στο τέλος της δεκαετίας» και αυτή η νέα πελατεία είναι «πιο απαιτητική στις εμπορικές της συνήθειες». Χαρακτηριστικά αναφέρει ότι στη μοντέρνα γειτονιά του Κρόυτσμπεργκ ένα μεγάλο βιολογικό σούπερ μάρκετ άνοιξε, στη θέση ενός παλιού Aldi που έκλεισε.

Ο Φρεντερίκ Λεμέτρ, της «Monde», υπογραμμίζει μιαν ενδιαφέρουσα γερμανική συνήθεια – τη δημόσια προφορική ανάγνωση. «Στην επέτειο για τα 150 του χρόνια, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα οργάνωσε μιαν εκδήλωση που δεν θα μπορούσε να γίνει πουθενά αλλού στην Ευρώπη: τα στελέχη του διάβασαν δυνατά παιδικά βιβλία».
Ο γάλλος ανταποκριτής σημειώνει ότι οι «δημόσιες αναγνώσεις είναι ένας πραγματικός θεσμός. Στους ανθρώπους αρέσει να ακούν κάποιον να διαβάζει και σχεδόν κάθε βιβλίο που εκδίδεται συμπαρασύρει και μια πρόσκληση στον συγγραφέα του, να διαβάσει ορισμένα αποσπάσματα – σε βιβλιοπωλεία, καφενεία ή πολιτιστικά κέντρα». Αυτού του είδους οι εκδηλώσεις έχουν εισιτήριο για το κοινό και ο συγγραφέας πληρώνεται τουλάχιστον 300 ευρώ για την κάθε του εμφάνιση. Όμως, την τρίτη Παρασκευή του Νοεμβρίου, κάθε χρόνο, οι δημόσιες αναγνώσεις είναι δωρεάν για το κοινό».

Η Κέιτ Κόνολι, της «Guardian», γράφει για τις αγαπημένες της καντίνες, όπου «κανένα πιάτο δεν κοστίζει πάνω από 5 ευρώ. Αν βρεις μια που σου ταιριάζει κολλάς σ΄ αυτήν» λέει και παραπέμπει στον εαυτό της. «Στην επόμενη γωνία απ΄ το γραφείο μου είναι η καντίνα του Berliner Ensemble, του θεάτρου που ίδρυσε ο Μπ. Μπρεχτ το 1949» λέει και συμπληρώνει ότι της αρέσει πολύ η θεατρική ατμόσφαιρα της καντίνας, καθώς στα τραπέζια γύρω τρώνε ηθοποιοί με τα ρούχα της παράστασης ή τεχνικοί, ενώ ανακοινώσεις – του τύπου «ο τεχνικός φωτισμού της παράστασης «ο καλός άνθρωπος απ΄ το Σετσουάν» παρακαλείται να έρθει αμέσως στη σκηνή» – ακούγονται συχνά απ΄ τα μεγάφωνα». Η βρετανίδα δημοσιογράφος σημειώνει τέλος, ότι η καντίνα των Σκανδιναβικών πρεσβειών, κοντά στη Φιλαρμονική του Βερολίνου, προσφέρει σε όσους το αναζητούν «ένα πιο σικ γεύμα» – αν και φτηνό, «η βαλτική σούπα κοστίζει κάτι περισσότερο από 1 ευρώ».

Ο Μπαρτόζ Βιλίνσκι, που ήταν ανταποκριτής της «Gazeta Wyborcza» στο Βερολίνο, σημειώνει ότι στη δεκαετία του ΄30 για να πας από την Άνω Σιλεσία στο Βερολίνο με το τρένο, χρειαζόσουν λιγότερες από 5 ώρες. 65 χρόνια αργότερα, η ίδια απόσταση απαιτεί 8 ώρες! Γιατί; Διότι η κατάσταση στις σιδηροτροχιές ήταν εξαιρετικά κακή και η γερμανική εταιρεία αρνήθηκε να κάνει την επένδυση ανανέωσης, επειδή θεώρησε ότι θα ήταν μη προσοδοφόρα. Σήμερα, δεν υπάρχουν τρένα. Το δρομολόγιο της Κατοβίτσε-Βερολίνου εξυπηρετούν μόνο λεωφορεία».

Ο Αλεσάντρο Αλβιάνι, από τη «La Stampa», τέλος, διασκεδάζει με τις γερμανικές αντινομίες – όπως είναι το αεροδρόμιο του Βερολίνου που έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ υπερημερίας και παραμένει γιαπί. Παρατηρεί τις «συμβιώσεις» – στο Betahaus «έναν πολυχώρο επαγγελματικής συστέγασης, γεννάν και μεγαλώνουν τόσα όνειρα start-up, δίπλα σε άλλα που ίσως πεθάνουν» λέει, ενώ στο Prinzessinnengarten «θα βρείτε ένα ρομαντικό μέρος, όπου θα φάτε δίπλα σε σέσκουλα και ντομάτες, τις οποίες αν θέλετε κόβετε με το χέρι σας, πληρώνετε φεύγοντας και τις παίρνετε σπίτι σας». Σημειώνει πως στο Βερολίνο «είναι περήφανοι για τη μαγειρική τους παράδοση, αλλά ταυτόχρονα την αμελούν – στη Γερμανία, τη χώρα που διαθέτει μια τεράστια ποικιλία ψωμιών, δύσκολα βρίσκεις φούρνο» λέει. Εκπλήσσεται – «μπορείς να πας σε ένα κλαμπ με τη φόρμα του τζόκινγκ, κανείς δεν σε κρίνει απ΄ αυτό που φοράς» κι ενθουσιάζεται, «στο Βερολίνο έμαθα ότι για τις μετακινήσεις μου πέρα απ΄ το αυτοκίνητο και το μετρό, υπάρχει άλλο ένα αποτελεσματικό μέσο: το ποδήλατο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News