Με ειλικρίνεια πρέπει να σας πω ότι η πολιτική ζωή του τόπου μας με κάνει και βαριέμαι. Τα ίδια και τα ίδια, οι άλλοι φταίνε, εμείς είμαστε αθώοι. Επιπλέον υπάρχουν δεκάδες εφημερίδες και εκατοντάδες συντάκτες που παπαρολογούν, ένας παραπάνω δεν θα πρόσθετε τίποτα. Από την άλλη η ζωή μέσα στη μιζέρια της οικονομικής δυσκοιλιότητας δεν δίνει ευκαιρίες για κάτι συγκινητικό που θα σας ακουμπούσε. Αφήστε που τα συγκινητικά και λυπητερά δεν τα θέλει ο κόσμος. Οπότε όταν μου συμβεί κάτι που κάνει την καρδιά μου να κτυπήσει πιο γρήγορα σας το γράφω. Τώρα δεν έχω τίποτα και γι’ αυτό απολογούμαι.

Όχι δεν είμαι τεμπέλης, απλώς αυστηρός στα συναισθήματα. Επιπλέον η ζωή ρουτινιάζει συχνά. Αλλά πρέπει να σας πω ότι συχνά πυκνά με τσαντίζετε. Ελάχιστα από τα σχόλιά σας θετικά ή αρνητικά αφορούν το θέμα που έχω γράψει. Οι υπόλοιποι αλλού αντ’ αλλού. Συγκεντρωθείτε γιατί χανόμαστε. Όταν μιλάμε για φωτοβολταϊκά δεν εκθειάζουμε τη δεξιά, όταν μιλάμε για την Εκάλη δεν στάζουν φαρμάκι ενάντια στον συντάκτη, απλά του δίνουμε μπάτσο, όπως αυτός άλλωστε κάνει το ίδιο.

Πήγα στην Νότιο Μικρά Ασία από την Σμύρνη μέχρι την Αττάλεια. Δεκάδες αρχαιολογικοί χώροι των ιστορικών χρόνων, των ελληνιστικών, βυζαντινών μέχρι της νεότερης ιστορίας του 1922.  Προσκύνημα κανονικό, μια Ελλάδα εκτός συνόρων. Οι Τούρκοι ευγενείς, φιλόξενοι, τέλειοι εισπράκτορες των ευρώ. Πάντως είναι λαός πειθαρχημένος, εργατικός και πρόθυμος στα παράλια, γιατί πιο μέσα είναι αλλιώς. Μια άλλη διαπίστωση είναι ότι ο Ισλαμισμός είναι μια θρησκεία φτιαγμένη από έναν άνδρα για άνδρες. Οι γυναίκες ανύπαρκτες, είναι στο χωράφι με φουφούλα και τσεμπέρι.

Το φαγητό καλό χωρίς να πέφτεις ανάσκελα και τα ξενοδοχεία αξιοπρεπέστατα. Η αλήθεια είναι ότι ρίγη συγκίνησης δεν με έπιασαν ποτέ, ούτε μίσησα τους Τούρκους, αλλά ούτε και τους αγάπησα ιδιαίτερα.

Έμεινα άναυδος όμως μπροστά στα ερείπια της Μιλήτου με το τεράστιο θέατρο και τα τρία λιμάνια. Στο χωριό φάντασμα Λεβίσι με τα διώροφα και τα τριώροφα αρχοντικά και τις δύο εκκλησιές, των Ταξιαρχών και της Παναγιάς γοτθικού ρυθμού παρακαλώ, που εγκαταλείφτηκε το 1922 στις ανταλλαγές και δεν κατοικήθηκε ποτέ από Τούρκους γιατί θεωρήθηκε στοιχειωμένο.

Συγκινήθηκα πολύ στη Βασιλική του Αγίου Νικολάου στα Μύρα. Στα ερείπια της Πριήνης που βρίσκονται πλέον μέσα σε ένα πευκόδασος. Έκανα ένα βάπτισμα σε ένα κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας και αυτό μου άρεσε πολύ. Την έχω σκίσει την Τουρκία από πάνω έως κάτω. Μου λείπει ακόμα ο Πόντος και η Παναγία του Σουμελά και μου λείπουν και εκείνα τα τεράστια αγάλματα στα σύνορα του Ιράν. Θα πάω αργά ή γρήγορα. Ξέρω ότι θα με πείτε αντίχριστο και ανθέλληνα, αλλά σκεπτόμουνα αρκετές φορές αυτή την ιστορία.

Τι θα γινότανε αν οι Έλληνες και οι Τούρκοι ήταν σύμμαχοι και φίλοι; Το πιθανότερο η Ευρώπη να έτρεμε μπροστά σε αυτή την υπερδύναμη και οι Ηνωμένες Πολιτείες να στέλνανε δώρα.Το ξέρω ότι αυτό δεν θα γίνει ποτέ προς μεγάλη ικανοποίηση του δυτικού κόσμου. Αλλά να θυμάστε σύντροφοι και ομοτράπεζοι, η καλή γειτονιά μας είναι στην Ανατολή όχι στη Δύση.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News