Η Ζάχια ήταν 17 χρόνων όταν ξύπνησε από ένα βαθύ κώμα, με το πρόσωπο αλλοιωμένο. Δεν ήξερε γιατί βρισκόταν στο νοσοκομείο, ούτε γιατί ήταν έτσι το πρόσωπό της, δεν θυμόταν απολύτως τίποτα. Εννιά μήνες αργότερα γέννησε ένα αγοράκι, χωρίς να γνωρίζει ποιος ήταν ο πατέρας του. Επί 37 χρόνια η Ζάχια ζούσε μέσα στην άγνοια, ωσότου μια μέρα βρέθηκε στο χειρουργείο και την ώρα της αφύπνισης από τη γενική αναισθησία, ξαναέζησε τον βιασμό της!

«Ένιωθα τα χαστούκια στο πρόσωπο, τον έβλεπα να με χτυπά, να με βγάζει έξω απ΄ το φορτηγό, να με τραβά απ΄ τα μαλλιά κρατώντας έναν σιδερένιο λοστό» είπε η Ζάχια. Η ταυτότητά του αποκαλύφθηκε – ήταν ο γείτονας τον οποίο αρνήθηκε να παντρευτεί και ο οποίος την απειλούσε κάθε φορά που την έβρισκε στη γέφυρα, πάνω απ΄τις γραμμές του τραίνου.

Η Ζάχια κατέφυγε στη Δικαιοσύνη, όμως το έγκλημα έχει παραγραφεί! Για τα σεξουαλικά αδικήματα που σχετίζονται με ανήλικους, η γαλλική νομοθεσία προβλέπει 20ετή δυνατότητα προσφυγής, μετά διαγράφονται… «Από πότε μετρά ο χρόνος;» ρωτά ο δικηγόρος της – «από τότε που συνέβη το γεγονός, ή από τότε που έχει το θύμα συνείδηση του γεγονότος;».

Η Ζάχια υποστηρίζει ότι η προθεσμία πρέπει να τρέχει από την ώρα που συνήλθε απ΄ τη μετα-τραυματική της αμνησία κι επικαλείται μια σχετική νομολογία Εφετείου. Όπου προβλέπεται, δυνατότητα παράτασης της προθεσμίας «εφόσον συνέτρεξε ένα ανυπέρβλητο, για την άσκηση της ποινικής δίωξης, εμπόδιο».

Ανάλογη είναι η υπόθεση της Σεσίλ – η οποία, το 2009 παρέστη σε μια συνεδρία ύπνωσης όπου «είδε» μια παιδική καταχωνιασμένη μνήμη. Ήταν 5 χρόνων και παραθέριζε στο σπίτι της αδελφής της γιαγιάς της. Εκεί μια μέρα ήρθε ένας ετεροθαλής ξάδελφος, με τη γυναίκα του, το παιδί του, τα σκυλιά του και προθυμοποιήθηκε να τη μάθει ποδήλατο. Η Σεσίλ ξαναέζησε αυτό που συνέβη, όταν ο ξάδελφος ακούμπησε στον τοίχο το ποδήλατο – τον «είδε» με το ριγέ του σώβρακο στο υπόστεγο όπου έβαζε η θεία τα μπουκάλια, ένιωσε το χέρι του με το βραχιόλι να της κλείνει το στόμα, «είδε» το τριχωτό του χέρι να την πασπατεύει στις αλυκές, ψηλά πάνω απ΄το χωριό…

32 χρόνια μετά τον βιασμό της η Σεσίλ τον αναβίωσε και στα τέσσερα χρόνια που ακολούθησαν, ζει με έναν πόνο σωματικό. Τώρα θυμάται τη δύσκολη εφηβεία της, τις κρίσεις ανορεξίας, αμέσως μετά τις κρίσεις βουλιμίας, τις φοβίες και τους μήνες που πέρασε σε κλινικές… Τώρα ερμηνεύει.

Ο δικηγόρος της προσέκρουσε στις διατάξεις της παραγραφής – «δεν είναι δυνατόν, τα θύματα ενός σεξουαλικού αδικήματος να μην υπάγονται στο ίδιο καθεστώς που υπάγονται τα θύματα ενός οικονομικού αδικήματος, για την παραγραφή του οποίου προβλέπεται παράταση» τόνισε και προσέθεσε πως μια τέτοια παραγραφή είναι απολύτως άδικη «από τη στιγμή που αποδεικνύεται επιστημονικά, ότι η δίωξη δεν μπορούσε να ασκηθεί εμπρόθεσμα».

Στο δημοσίευμα της «Monde» επισημαίνεται, ότι τα θύματα σεξουαλικών κακοποιήσεων συνήθως φωνάζουν την εμπειρία τους, αλλά συναντούν κλειστά αυτιά. Η Σεσίλ μίλησε σε μια αστυνομικό που την πίστεψε και την κατάλαβε, κυρίως όμως  εξιστόρησε τα πάντα στη μάνα της.

Αυτή ταράχτηκε, χάθηκε στην αποθήκη, έψαξε στα ντουλάπια και τελικά βρήκε το παιδικό μπλοκ ιχνογραφίας της κόρης της – εκεί, όπου μικρή η Σεσίλ είχε ζωγραφίσει έναν χαμογελαστό άντρα με καπέλο να κρατά απ΄ το μπράτσο ένα κορίτσι κι ένα άλλο σκίτσο, με ένα φίδι να γλιστρά ανάμεσα στα πόδια ενός κοριτσιού… Ήταν τότε, που η Σεσίλ φώναζε, με τον δικό της τρόπο, τον βιασμό της.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News