«Ο πατερας μου μου λει η να γινω κανονικος η να φιγο απο το σπιτι και λενε να με στιλουν σε ψιχιατρο για να γινω υποτιθετε κανονικος».

Το παραπάνω είναι απόσπασμα από ένα γράμμα με τίτλο «Τι θ’ απογίνω;» που έλαβε η στήλη συμβουλών του περιοδικού 10% από έναν ακόμα βασανισμένο έφηβο, τον Άγγελο. Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, μια 14χρονη λεσβία στην Αγγλία προτίμησε ν’ αυτοκτονήσει επειδή φοβόταν να πει στους θρησκόληπτους γονείς της πως είναι ομοφυλόφιλη. Λίγες βδομάδες νωρίτερα, ένας άλλος 17χρονος έγραφε στο γράμμα που έστειλε: «Στο σχολείο δέχομαι απειλές και εκβιασμούς, καθώς και πολύ άσχημη συμπεριφορά, πέρσι μέχρι και σωματική βία. Όμως τα χειρότερα τα έχω υποστεί από τους γονείς μου. «Αν είναι να μας βγεις φλούφλης, να μην επενδύουμε σε σένα!»

Οι αυτοκτονίες, η κατάθλιψη, οι εθισμοί και οι αυτοτραυματισμοί είναι πολύ συχνότεροι σε παιδιά που είναι γκέι, αμφί ή τρανς. Θέλει ρώτημα γιατί; Σχετική έρευνα του Υπουργείου Παιδείας της Βόρειας Ιρλανδίας βρήκε ότι τα παιδιά που είναι λεσβίες, γκέι ή τρανσέξουαλ έχουν 5 φορές περισσότερες πιθανότητες να χρειαστούν φάρμακα για κατάθλιψη, 2,5 φορές περισσότερες πιθανότητες να προκαλούν αυτοτραυματισμούς και τουλάχιστον 3 φορές περισσότερες πιθανότητες να κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας. Πολλοί κουβαλάνε αυτά τα ψυχολογικά προβλήματα και ως ενήλικες.

Καλά, αυτά συμβαίνουν στην Αγγλία, όπου οι οικογένειες είναι διαλυμένες, θα αντιτάξουν κάποιοι. Στην Ελλάδα, όπου η οικογένεια θεωρείται ελάχιστα λιγότερο τέλεια από τον θεό, πιστεύουμε ότι η αγάπη των γονιών για τα παιδιά τους όλα τα υπερνικά και γίνονται θυσία για αυτά. Αρκεί βέβαια να μη σου βγουν ανώμαλα. Γιατί τότε, ξεχνάμε και δεσμούς αίματος, και θυσίες και αγάπες και ξεκινάμε το βαρύ πυροβολικό των συναισθηματικών εκβιασμών: «θα μας πεθάνεις μ’ αυτά που κάνεις», «δεν είσαι πια παιδί μας», «γιατί μας το κάνεις αυτό;» – λες και το παιδί πήγε κι έγινε γκέι από καπρίτσιο, για να τη σπάσει στους γονείς του. Κάποιοι γονείς δεν αρκούνται στους συναισθηματικούς εκβιασμούς, αλλά ασκούν κανονική βία, απειλώντας να πετάξουν το παιδί τους έξω από το σπίτι αν δεν «αλλάξει μυαλά», λες και ο σεξουαλικός προσανατολισμός μας είναι κάτι που επιλέγουμε.

Κι εδώ ακριβώς έγκειται η ευθύνη των «ειδικών». Ακούμε και ξανακούμε ότι τα παιδιά στην εφηβεία δεν είναι ακόμα σίγουρα για τον σεξουαλικό προσανατολισμό τους, ότι ακόμα πειραματίζονται, ότι σιγά σιγά θα το ξεκαθαρίσουν μέσα τους και μετά τα είκοσι θα κατασταλάξουν, όταν έχει πήξει το μυαλό τους. Βέβαια, όλες αυτές τις μπούρδες οι ειδικοί τις λένε μόνο για τα γκέι παιδιά. Για ένα αγοράκι εφτά χρονών, που λέει ότι θα παντρευτεί την τάδε συμμαθήτριά του, δεν του λέει κανείς ποτέ: «Κάτσε να μεγαλώσεις και να κατασταλάξεις αν είσαι ετεροφυλόφιλος». Ούτε σε μια έφηβη 16 χρονών, που φαντασιώνεται σεξ με αγόρια, της λέει ποτέ κανείς ότι είναι μια «φάση που θα περάσει», ότι ακόμα «πειραματίζεται» και θα πρέπει να μεγαλώσει πρώτα για να κατασταλάξει αν τελικά της αρέσουν όντως τα αγόρια.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γκέι παιδιών ξέρει από πάρα πολύ μικρή ηλικία (5, 6, 7 ετών) ότι είναι γκέι. Ακόμα και σε αυτή την ηλικία, όταν ακόμα δεν ξέρει τις λέξεις, γνωρίζει βαθιά μέσα του ότι του αρέσουν παιδάκια του ίδιου φύλου, με αυτή την πρώιμη, αθώα σεξουαλικότητα που έχουν τα παιδιά εκείνης της ηλικίας. Αλλά πού να το ομολογήσουν; Το καταχωνιάζουν βαθιά μέσα τους. Κάποιοι το καταχωνιάζουν τόσο βαθιά, που ούτε οι ίδιοι δεν το «ξέρουν». Στους εκατόν πενήντα γκέι άντρες που έχουν περάσει από τις ομάδες αυτογνωσίας, σχεδόν όλοι το είχαν ψυχανεμιστεί από τα μικράτα τους, αλλά ένα σεβαστό ποσοστό το ομολόγησε στον εαυτό του μετά τα 20, κάποιοι και μετά τα 40. Κι έτσι κάνουν μια «φυσιολογική» ζωή ως ετεροφυλόφιλοι, μέχρι που αργότερα κάνουν επιτέλους μπαμ και αποδέχονται την πραγματική τους φύση.

Η εφηβεία είναι δύσκολη περίοδος, γιατί σ’ αυτή την ηλικία διαμορφώνουμε τον εαυτό μας, αποκτούμε ταυτότητα. Η σεξουαλικότητα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μας και χρειαζόμαστε ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να την εξερευνήσουμε και να την ζήσουμε. Τα γκέι αγόρια και κορίτσια πέρα από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι έφηβοι, έχουν κι αυτό το παραπάνω βάρος: πώς θα αποδεχτούν –οι ίδιοι πρώτα– αυτή την κοινωνικά μη αποδεκτή ταμπέλα της «αδερφής», της «λεσβίας». Η οικογένεια διαδραματίζει κομβικό ρόλο σε αυτή τη διαμόρφωση της ταυτότητας του εφήβου, διευκολύνοντας ή εμποδίζοντας την ενηλικίωση του παιδιού.

Οι περισσότεροι/ες που θα διαβάσετε αυτές τις γραμμές μάλλον θα κατακρίνετε τους άπονους γονείς του Άγγελου, που απειλούν να τον διώξουν απ’ το σπίτι. Εσείς ποτέ δεν θα φτάνατε σε τέτοιες ακρότητες. Όμως ζημιά στο παιδί σας μπορείτε να προκαλέσετε και χωρίς τέτοιους ακραίους εκβιασμούς. Αντιδράσεις όπως «ακόμα δεν ξέρεις τι σου γίνεται», «φάση είναι και θα σου περάσει», «αποκλείεται να είσαι γκέι, αφού δεν έχεις κάνει σεξ ακόμα» είναι 100% σίγουρο ότι αποκλείεται να αλλάξουν τον σεξουαλικό προσανατολισμό που έχει ήδη το παιδί σας (από 4-5). Κι είναι εξίσου σίγουρο ότι το μόνο που θα καταφέρετε με τέτοιες αντιδράσεις είναι να αποξενώσετε το παιδί σας, να ακυρώσετε το ήδη δυσκολεμένο βίωμά του και να χειροτερέψετε την ήδη εύθραυστη ψυχολογία του.

Για να σας πει το παιδί σας ότι είναι γκέι, είναι 100% σίγουρο. Αλλιώς δεν θα ’μπαινε σ’ αυτή την ψυχοφθόρο διαδικασία. Ναι, είναι δύσκολο να δεχτείτε ότι το παιδί σας δεν θα κάνει την ετεροφυλοφιλική ζωή που πάντα ονειρευόσασταν γι’ αυτό. Αλλά αν το αγαπάτε έστω και λίγο, δεχτείτε το όπως είναι. Βία εισπράττει ήδη από την κοινωνία γι’ αυτό που είναι. Τουλάχιστον στο σπίτι του, από σας, να έχει την κατανόηση και την αγάπη που έχει τόσο ανάγκη, ειδικά σ’ αυτή τη δύσκολη ηλικία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News