Γύρω από το παλάτι των Βερσαλλιών είναι χτισμένη μια ολόκληρη συνοικία πλουσίων μονοκατοικιών ή και πολυκατοικιών του 18ου αιώνα –υπάρχουν τα κτίρια και κατοικούνται, μεταποιημένα βέβαια.  Εκεί ζούσαν όσοι αυλικοί και αριστοκράτες δεν μένανε μέσα στο ίδιο το παλάτι, αποτελούσαν όμως, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, μέρος της ζωής όπως διαμορφωνότανε γύρω από την καθημερινότητα της αυτοκρατορίας του Λουδοβίκου του 14ου, των συζύγων και ερωμένων του, των στρατηγών και στενών συνεργατών,  «υπουργών» , κηπουρών και φίλων, «προμηθευτών της αυλής»,  ευνοουμένων καλλιτεχνών -τις διαθέσεις και τις ανάγκες γενικά αυτής της ολιγαρχίας στην οποίαν λογικά πρέπει να συμπεριληφθεί και ο φούρναρης που έφτιαχνε τα κρουασάν της Βασίλισσας –γιατί δεν ήταν βέβαια αυτός ο οποιοσδήποτε φούρναρης, από Παρλιάρο και πάνω τον υπολογίζουμε.

Αυτοί λοιπόν οι άνθρωποι, έξυπνοι, ικανοί, μορφωμένοι, ενημερωμένοι και για την εποχή τους «μορφωμένοι» (ασύγκριτα περισσότερο  από τον κάθε αναλφάβητο «Άθλιο» του Παρισιού πάντως), ζούσανε μια κανονική ζωή ενώ στην υπόλοιπη Γαλλία οι μέρες περνούσαν βασανιστικά για εκατομμύρια ψυχές και οδηγούσαν από το 1786 στο 1787 στο 1788, στο 1789 – και κάθε μέρα άλλη μια σταγόνα έσταζε στο ήδη σχεδόν ξεχειλισμένο ποτήρι. Σίγουρα  οι πιο «μπασμένοι» στα κόλπα, οι πιο υποψιασμένοι και αυτοί που διέθεταν αυτό το ανεκτίμητο εφόδιο που λέγεται «κοινή λογική», είχανε προ πολλού αντιληφθεί αυτό για το οποίο η κακομοίρα η Μαρία Αντουανέτα χαμπάρι δεν είχε : Πώς ο κόσμος, οι άνθρωποι, ο λαός σε ολόκληρη την Γαλλία, πεινούσε, δεν είχε να φάει, υπέφερε από κάθε άποψη μια ζωή βασανιστική και ανυπόφορη. Ούτε αστειευόταν η Βασίλισσα ούτε αδιαφορούσε όταν αναρωτιότανε γιατί, αφού δεν έχει ο λαός ψωμί να φάει, δεν τρώει παντεσπάνι –που είναι και πολύ πιο νόστιμο. Εκείνη αυτό θα έκανε αν ξεχνούσανε κάποια μέρα να της φέρουνε μια φέτα ψωμί στο πρωινό της, θα έτρωγε λίγο παντεσπάνι παραπάνω, δεν θα χανότανε πια και ο κόσμος. Είχε δηλαδή όπως θα λέγαμε σήμερα μια λανθασμένη, παραμορφωμένη, απομακρυσμένη από την αλήθεια «εικόνα της πραγματικότητας». Πιο απλά; Ζούσε στην κοσμάρα της.

Αυτό το φαινόμενο δεν έχει συμβεί βέβαια μόνον μια φορά στην ιστορία: Έχει επαναληφθεί,  πριν την Γαλλική Επανάσταση και μετά, ξανά και ξανά και ξανά από τον Λουδοβίκο και τον Ναπολέοντα μέχρι τον Τσάρο και τον Στάλιν μέχρι, δυστυχώς, τις σημερινές, παγκόσμιες πια ολιγαρχίες που αδυνατούν να καταλάβουν πως, επιμένοντας να κάθονται πάνω στο 99% της περιουσίας του πλανήτη, όντας μόνο το 1% του πληθυσμού του,  βάζουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη δοκιμάζοντας τις αντοχές εκατοντάδων εκατομμυρίων εξαθλιωμένων συνανθρώπων που ζούνε μαζί μας εδώ, στο ίδιο ουράνιο σώμα, στο παγκόσμιο χωριό του 21ου αιώνα. 

Εξακόσιες με επτακόσιες χιλιάδες άνθρωποι σήμερα σε όλη τη Γή κρατάνε στα χέρια τους ή ελέγχουν έμμεσα το 99% του πλούτου, υποχρεώνοντας το 99% της ανθρωπότητας να ζει ζωές μίζερες, στερημένες, εξοντωτικές. Ο πλούτος και η δύναμη των Τσάρων και των Λουδοβίκων δεν ήταν τίποτα μπροστά στα σημερινά μεγέθη της δύναμης, της εξουσίας και του πλούτου που είναι συγκεντρωμένα  στα χέρια αυτής της ολιγαρχίας που, ας την υπολογίσουμε (έτσι, για ευκολία) σε 1 εκατομμύριο ανθρώπους σε όλη τη Γή. Υπάρχουν 1 εκατομμύριο πολυεκατομμυριούχοι και τουλάχιστον 5 (από τα 6,5 συνολικά)  δισεκατομμύρια άνθρωποι που ζούνε κάτω από τα όρια της ανθρωπιάς.

Αυτό δεν μπορεί να κρατήσει πολύ. Δεν ξέρω αν θα το προλάβω αλλά μια «παγκόσμια» επανάσταση (η μορφή της δεν είναι απαραίτητο πως θα είναι βίαια, μπορεί να είναι και απλώς παθητική, στάσιμη δηλαδή και αδρανής)  θα σταματήσει αυτόματα την «παγκόσμια μηχανή».  Απλές αποφάσεις όπως το «δεν πληρώνω» μπορεί να μεταμορφωθούνε σε σύγχρονες γκιλοτίνες που θα «πάρουνε πολλές εκατοντάδες χιλιάδες κεφάλια» –αναίμακτα.

Όσο γι’ αυτό που μας συμβαίνει εμάς εδώ, προσωπικά έχω αρχίσει να πιστεύω πως δεν είναι παρα η πρώτη φάση της, σε μικρή κλίμακα, γενικής δοκιμής  μιας παγκόσμιας ανατροπής. Δεν είναι ευχάριστο αυτό –πως θα είμαστε εμείς οι πρώτοι «Δυτικοί» που θα πεινάσουμε και θα αναγκαστούμε ν’ αντιδράσουμε, σαν ζώντες οργανισμοί – με απρόβλεπτες πια συνέπειες.

Η ζωή είναι ένα συγκλονιστικό θαύμα, όπως και η ιστορία της ανθρωπότητας. Και πιστεύω πια (με απόλυτη σιγουριά) πως η ανθρωπότητα, στην δεύτερη ήδη δεκαετία του 21ου μ.Χ αιώνα, έχει αρχίσει να οργανώνει τις άμυνες της αυτόματα, μέσω του ανοσοποιητικού της συστήματος και, πολύ σύντομα, σε λίγους μήνες, σε ένα-δυο χρόνια θα συμπεριφερθεί  (μιλάμε για το 99% της βέβαια) με τρόπο που θα φέρει σε πολύ δύσκολη θέση το 1% των σημερινών εξουσιών αυτού του κόσμου.Λίγη υπομονή ακόμα –και θα δείτε πώς λύνεται ο γόρδιος δεσμός: Την έχουμε ήδη πάρει την μεγάλη στροφή που, για άλλη μια φορά στην ιστορία, θα μεταμορφώσει την ανθρωπότητα. Είναι, πιά, ζήτημα χρόνου…
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News