Υπάρχει, άραγε, «καλή» πολιτική διαχείριση, όταν η κρίση καταλαμβάνει μια χώρα; Οι κυβερνήσεις μπορούν να εφαρμόσουν συναινετικά πολιτικές περικοπών και λιτότητας; Οι πολίτες, που βλέπουν τη ζωή τους να αλλάζει απ΄ τη μια μέρα στην άλλη, πώς επιλέγουν τους κυβερνήτες τους; Στα κριτήριά τους μετρά περισσότερο η αξιοπιστία των προτάσεων εξόδου από την κρίση, ή μήπως τελικά υπερισχύει η διάθεση «τιμωρίας» όσων εφάρμοσαν προγράμματα λιτότητας; 

Στη “Monde” δημοσιεύτηκε ένας χάρτης, που δείχνει τις τεράστιες ανατροπές στη μεγάλη πλειοψηφία των ευρωπαϊκών χωρών. Οι περισσότερες έχουν να κάνουν με την κρίση – η οποία λειτούργησε (κατά το δημοσίευμα) ως «επιταχυντής της πολιτικής εναλλαγής».  Στην επικράτεια της Ε.Ε., σύμφωνα με τα στοιχεία του χάρτη, μόνον οι κυβερνήσεις της Σουηδίας, Λετονίας, Εσθονίας, Πολωνίας, Γερμανίας, Αυστρίας και του Λουξεμβούργου αντιστάθηκαν στην πίεση της κρίσης και η λαϊκή εντολή τους ανανεώθηκε για δεύτερη ή και τρίτη φορά. Στις υπόλοιπες χώρες όμως, η κρίση πέρασε και σάρωσε τις κυβερνήσεις. Δείτε:

Στη Φινλανδία, στις εκλογές του Απριλίου 2011, η κεντρώα Μ. Κιβινιέμι ηττήθηκε από τον συντηρητικό Γ. Κατάινεν.

Στη Λιθουανία, τον Οκτώβριο 2012, ο σοσιαλδημοκράτης Α. Μπουτκεβίτσιους διαδέχθηκε τον συντηρητικό Α. Κουμπίλιους.

Στη Σλοβακία, οι εκλογές που έγιναν στις 10 Μαρτίου 2012 έφεραν επίσης τον σοσιαλδημοκράτη Ρ. Φίκο να διαδέχεται τη Φιλελεύθερη Ι. Ραντίκοβα.

Στην Ουγγαρία, τον Απρίλιο 2010, ο Γκ. Μπαϊνάι (που υποστηριζόταν από τους Σοσιαλιστές) ηττήθηκε από τον συντηρητικό Β. Όρμπαν.

Στη Ρουμανία, τον Απρίλιο 2012, ο συντηρητικός Μ. Ραζβάν Ουνγκουρεάνου ανατρέπεται και τον διαδέχεται ο σοσιαλιστής Β. Ρόντα.

Στη Βουλγαρία, στις εκλογές που έγιναν στις 12 Μαϊου 2013 τον συντηρητικό Μπ. Μπορίσοφ διαδέχθηκε ο σοσιαλιστής Πλ. Ορεχάρσκι.

Στην Κροατία, στις 4 Δεκεμβρίου 2011 έγιναν πρόωρες εκλογές όπου την κεντρώα Γ. Κοσόρ διαδέχθηκε ο σοσιαλιστής Ζ. Μιλανόβιτς.

Στην Ιταλία (που βρίσκεται εκ νέου στη δίνη μιας πολιτικής κρίσης) στις εκλογές που έγιναν στις 25 Φεβρουαρίου 2013, τον κεντρώο Μ. Μόντι διαδέχθηκε ο αριστερός Ε. Λέτα.

Στη Μάλτα, στις εκλογές που έγιναν στις 9 Μαρτίου 2013, ο Εργατικός Τζ. Μουσκάτ διαδέχθηκε τον εθνικιστή Λ. Γκόνζι.

Στην Κύπρο, στις εκλογές που έγιναν στις 17 Φεβρουαρίου 2013, τον κομμουνιστή Δ. Χριστόφια διαδέχθηκε ο συντηρητικός Ν. Αναστασιάδης.

Στην Ισπανία, στις 21 Δεκεμβρίου 2011, ο σοσιαλιστής Χ. Θαπατέρο παρέδωσε στον συντηρητικό Μ. Ραχόι.

Στην Πορτογαλία, στις 5 Ιουνίου 2011, ο σοσιαλιστής Χ. Σόκρατες παρέδωσε επίσης στον κεντροδεξιό Π. Πάσος Κοέλιο.

Στη Γαλλία, στις εκλογές που έγιναν στις 22 Απριλίου 2012, τον συντηρητικό Ν. Σαρκοζί διαδέχθηκε ο σοσιαλιστής Φρ. Ολάντ.

Στη Βρετανία, στις εκλογές που έγιναν στις 12 Αυγούστου 2010, τον Εργατικό Γκ. Μπράουν διαδέχθηκε ο συντηρητικός Ντ. Κάμερον.

Στην Ιρλανδία, στις εκλογές που έγιναν στις 25 Φεβρουαρίου 2011, ο συντηρητικός Έντα Κένι διαδέχθηκε τον κεντρο-δεξιό Μπρ. Κάουεν.

Στην Ελλάδα τέλος, τα ξέρετε – τον Κ. Καραμανλή διαδέχθηκε ο Γ. Παπανδρέου και στη σειρά ανέλαβαν τη διακυβέρνηση της χώρας ο Λ. Παπαδήμος, Π. Πικραμμένος και Αντ. Σαμαράς.

Ποιο είναι το συμπέρασμα; Με την επιφύλαξη της ιδιαιτερότητας που χαρακτηρίζει την κάθε χώρα, η μεγάλη εικόνα δείχνει τους πολίτες πιασμένους στη μέγγενη της κρίσης, να ψάχνουν με αγωνία στον λαβύρινθο να βρουν την έξοδο. Και στην τρελή κούρσα τους, να δοκιμάζουν κόμματα και πρόσωπα, αναδιατάσσοντας τους πολιτικούς συσχετισμούς, που βρίσκονται συνεχώς σε μια κινούμενη άμμο. Διότι η κρίση είναι μακρά κι επίμονη και η ζωή σύντομη.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News