«Μια φορά κι έναν καιρό στο νησάκι του Άρανμορ, που δέρνεται απ΄ τα παγωμένα κύματα του Ατλαντικού, υπήρχαν πάρα πολλά ψάρια κι ένα είδος που το έλεγαν "σολομό"…» Κάπως έτσι, λέει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, θα ξεκινούσαν τις αφηγήσεις τους οι Ιρλανδοί, αν δεν λαμβάνονταν εγκαίρως μέτρα που περιορίζουν την υπεραλίευση. Τα μέτρα που είχε προ ετών θεσπίσει και υιοθετήσει εν συνεχεία η ιρλανδική κυβέρνηση ήταν πολύ σκληρά για τους ντόπιους – αυτοί επαναστάτησαν, αρνήθηκαν να συμμορφωθούν και τελικά μέσω της μεταρρύθμισης της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έδωσε νέες διεξόδους στους ντόπιους. «Νικήσαμε!» λένε σήμερα οι ίδιοι. «Προφανώς δεν επιδιώκουμε να αφήσουμε τους ψαράδες χωρίς δουλειά» απαντά η Μαρία Δαμανάκη μέσω του protagon. «Αλλά βεβαίως και χωρίς ψάρια, δεν υπάρχουν ψαράδες»…

Η ιστορία που διάβασα στη «Monde» λέει πως το νησάκι του Άρανμορ (απέναντι από τη βορειοδυτική ακτή της Ιρλανδίας), που περιβάλλεται από άγριους υφάλους και δέρνεται από ανελέητους ανέμους, εδώ κι εφτά χρόνια πολεμά να βρει τα δίκια του. Όλα ξεκίνησαν το 2006, όταν η κυβέρνηση (εφαρμόζοντας μιαν ευρωπαϊκή οδηγία) απαγόρευσε το ψάρεμα του σολομού για να διασωθούν κρίσιμα αποθέματα του ψαριού. Δυο χρόνια αργότερα, η κυβέρνηση απαγόρευσε επιπρόσθετα (σε μια ευρεία ζώνη που περιβάλλει το νησί) το ψάρεμα του μπακαλιάρου και της μουρούνας, επιτρέποντας μόνο την αλιεία του αστακού και του καβουριού.

Οι νησιώτες ξεσηκώθηκαν και η κυβέρνηση απάντησε ότι θα δώσει αποζημιώσεις. Εκπρόσωποί της ξεμπάρκαραν στα νησιά (το Άρανμορ και τις γειτονικές νησίδες Τόρι και Ινίς Μποφίν) και ζητούσαν απ΄ τους ψαράδες να υπογράψουν βεβαιώσεις, ότι δεν θα ξαναψαρέψουν σολομό. «Μου προσέφεραν 40.000 ευρώ. Πολλά λεφτά. Όμως την άδεια αλιείας σολομού, την είχε βγάλει ο πατέρας μου το ΄50 και ήθελα, κι εγώ με τη σειρά μου, να την κληροδοτήσω στον γιο μου» είπε χαρακτηριστικά ο Νίλι Κάβεναφ. «Το νησί μας δεν έχει εργοστάσια κι οι τουρίστες έρχονται εδώ μόνο το καλοκαίρι. Το μόνο που έχουμε είναι η θάλασσα» συμπλήρωσε ο Χιου Ρότζερς.

Οι νησιώτες του Άρανμορ πήραν την υπόθεση στα χέρια τους. Πήγαν στο Δουβλίνο και τις Βρυξέλλες. Εξήγησαν, ξανά και ξανά, ότι τα καΐκια τους είναι μικρά, ότι το ψάρεμά τους είναι μικρής κλίμακας, ότι ψαρεύουν με τον παραδοσιακό τρόπο και όχι σαν τους αλιευτικούς στόλους της Ισπανίας, της Γαλλίας και της Ολλανδίας, που πλευρίζουν τις ακτές τους με τα τεράστια καράβια τους – ολόκληρα εργοστάσια… «Είμαστε μια μειονότητα που κινδυνεύει να εξαφανιστεί» φώναξαν και θύμισαν, ότι στα εφτά χρόνια που πέρασαν και στα 22 τ. χλμ. του νησιού, έμειναν μόνο 487 κάτοικοι (από τους 768), καθώς ένα ξενοδοχείο, τρία μαγαζιά και μια παμπ έκλεισαν, ενώ ο αριθμός των ψαράδικων μειώθηκε κατά 40%.

Τον περασμένο Μάιο ήρθε η δικαίωση. Μέσω της μεταρρύθμισης της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπογράμμισε ότι είναι εξίσου σημαντική η προστασία των τοπικών πληθυσμών με την προστασία των ψαριών. Με τη νέα νομοθεσία λοιπόν, επιτρέπεται η «αλιεία μικρής κλίμακας που γίνεται στα 12 μίλια από την ακτή», ενώ η ιρλανδική κυβέρνηση είπε πως θα δώσει άδειες αλιείας στα καΐκια που είναι μικρότερα των 15 μέτρων.

«Κερδίσαμε τη μάχη» λένε οι νησιώτες του Άρανμορ, που επιδιώκουν τώρα να αρθούν και οι περιορισμοί στην αλιεία του σολομού. Θα το πετύχουν; Η Μαρία Δαμανάκη, αρμόδια επίτροπος επί του θέματος, στο σχετικό ερώτημα του «protagon» υπενθύμισε ότι «μόνο εφόσον υπάρχουν άφθονα αποθέματα στις θάλασσές μας (τόσο στις μέρες μας, όσο και στο μέλλον) οι ψαράδες μας θα μπορούν να δουλεύουν και να κερδίζουν περισσότερα». Επεξηγώντας πως «καμιά από τις πολιτικές μας δεν επιδιώκει να αφήσει τους ψαράδες χωρίς δουλειά – διότι η Μεταρρύθμιση δεν έγινε για να δυσκολέψει τη ζωή των ψαράδων, αλλά για να δημιουργήσει τις καλύτερες φυσικές και οικονομικές συνθήκες για τη δραστηριότητά τους» η κα Δαμανάκη υπογραμμίζει πως «η μεταρρύθμιση της Κοινής Αλιευτικής Πολιτικής δεν εστιάζει μόνο στη βιωσιμότητα των ιχθυαποθεμάτων. Αναγνωρίζει επίσης τον ρόλο των τοπικών παράκτιων αλιευτικών κοινοτήτων και την ανάγκη διατήρησής τους, καθώς αποτελούν το κύτταρο για την ανάπτυξη μιας ισχυρής παράκτιας ευρωπαϊκής οικονομίας». Και «είναι ενθαρρυντικό», λέει ότι τη συγκεκριμένη αντίληψη της Επιτροπής κατανόησαν και αναγνώρισαν οι ψαράδες του Άρανμορ «και την είδαν σαν μια νίκη για τους ίδιους».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News