«Όποτε ανταμώνουμε το καθαρό κακό Έξω θα πρέπει να έχουμε το κουράγιο να θυμόμαστε το μάθημα του Hegel: σε κάθε Έξω υπάρχει αποσταγμένη η φύση μας»
Slavoi Zizek

Στις αρχές του Νοεμβρίου πέθανε ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους Γάλλους διανοητές ο Αντρέ Γκλικσμάν. Υπήρξε μια από τις πιο συνεπείς φωνές εναντίον του ολοκληρωτισμού και της τυραννίας και γι’ αυτό η κομμουνιστική Αριστερά στην Ελλάδα, που κατευθύνει την εκδοτική δραστηριότητα στη χώρα μας, είχε απαγορέψει την μετάφραση/έκδοση των έργων του.

Το τελευταίο έργο του ήταν το αξιοσημείωτο: «Ο Ντοστογιέφσκι στο Μανχάταν». Το έργο αυτό αποκτά ιδιαίτερη σημασία σήμερα, για την κατανόηση και αντιμετώπιση της βαρβαρότητας όπως αυτής που εκδηλώθηκε  πρόσφατα στο Παρίσι.

Για τον Γκλικσμάν ο σύγχρονος μαζικός δολοφόνος – τρομοκράτης ελάχιστη σχέση έχει με τον Ισλαμισμό ή οποιαδήποτε άλλη πολιτική ή θρησκευτική φιλοσοφία. Ο λόγος της ύπαρξής του δεν πρέπει να αναζητηθεί σε κάποιο δόγμα αλλά σε αυτή καθαυτή την πράξη της βίας.

«Σκοτώνω άρα υπάρχω» – εδώ συνοψίζεται το cogito του «ισλαμιστή» τρομοκράτη.

«Το ερώτημα είναι», γράφει ο Γκλικσμάν «τι το κοινό έχουν ιδεολογίες όπως ο ναζισμός ή ο κομμουνισμός του χθες και ο Ισλαμισμός του σήμερα; Σε τελική ανάλυση όλες υποστηρίζουν φαινομενικά διαφορετικά ιδεώδη. Το κοινό τους στοιχείο είναι ότι πιστεύουν ότι τα πάντα επιτρέπονται, ιδιαίτερα όσον αφορά τους απλούς ανθρώπους. Μπορώ να κάνω ό,τι θέλω χωρίς αναστολές. Ο Γκερινγκ έλεγε ότι συνείδησή μου είναι ο Αδόλφος Χίτλερ. Οι Μπολσεβίκοι έλεγαν ότι ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος από σίδερο. Και οι Ισλαμιστές τους οποίους επισκέφθηκα στην Αλγερία έλεγαν ότι έχεις το δικαίωμα να δολοφονείς μικρά μουσουλμανάκια προκειμένου να τα σώσεις». Με αυτόν τον τρόπο ο Γκλικσμάν επιστρέφει στην ανάλυση του μηδενισμού του Ρώσου φιλοσόφου Ντοστογιέφσκι.

Στους «Δαιμονισμένους» οι άθεοι και οι θρησκευόμενοι υπακούουν σε διαφορετικά δόγματα. Όμως έχουν την ίδια κεντρική κοσμοαντίληψη: Τον μηδενισμό, το δικαίωμα να φονεύσεις, να καταστρέψεις, να λεηλατήσεις προκειμένου να επιστρέψεις στην πρωταρχική αγνότητα.

Η συνέπεια των μηδενιστών δεν βρίσκεται σε κάποια λογική σχέση με κάποιο ιδεώδες. Είναι συνεπείς μόνο στην λογική της καταστροφής:
«Ο προσδιορισμός τους ως ανθρώπων της δράσης είναι το κοινό στοιχείο που χαρακτηρίζει τον θρησκευόμενο μηδενιστή, τον μηδενιστή του διαλεκτικού υλισμού και τον μηδενιστή των ναζί».

Με άλλα λόγια η θρησκεία είναι το εξωτερικό περίβλημα και η δικαιολογία. Αυτό που είναι καθοριστικό είναι η πρακτική.
«Η εσωτερική φύση αυτής της μηδενιστικής τρομοκρατίας είναι ότι τα πάντα επιτρέπονται είτε επειδή υπάρχει Θεός και εγώ είμαι ο εκπρόσωπός του είτε επειδή δεν υπάρχει Θεός και εγώ παίρνω τη θέση του»

Το πρόβλημα δεν είναι ο Ισλαμισμός αλλά ο μηδενισμός. Είναι το ίδιο καταστροφικό ένστικτο  που καθοδηγούσε τον Ρωσικό στρατό όταν ισοπέδωνε το Γκρόζνι, μια πόλη 400 χιλιάδων ατόμων. Είναι το ίδιο ένστικτο της καταστροφής  που καθοδηγούσε τους ήρωες της Ορθοδοξίας και του ελληνισμού, Μλάντιτς και Κάραζιτς όταν εξόντωναν δεκάδες χιλιάδες αμάχους στην Σρεμπρένιτσα.

«Αυτό το καταστροφικό ένστικτο» υποστηρίζει ο Γκλικσμάν «δεν είναι εγγενές στη φύση του Ισλάμ αλλά στη φύση του πολιτισμού και μπορεί να καταστρέψει κάθε πολιτισμό»

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News