Ο Μπράιαν ανήκε στον βρετανικό στρατό στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο κι ήταν ένας γενναίος αλεξιπτωτιστής. Η εκπαίδευσή του αφορούσε τον εντοπισμό των ναρκοπέδιων και στην απόβαση της Νορμανδίας διακρίθηκε, σώζοντας ένοπλους συναγωνιστές του. Λίγο πριν από το τέλος του Πολέμου έπεσε με το αλεξίπτωτό του στη δυτική Γερμανία και προωθήθηκε στο μέτωπο της Βαλτικής. Δυο χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου ο Μπράιαν παρασημοφορήθηκε για την «ανδρεία» του. Γιατί σας αναφέρω τον συγκεκριμένο Μπράιαν; Διότι ήταν ένα αλσατικό λυκόσκυλο!

Όπως αναφέρεται σε δημοσίευμα του «Spiegel», το 13ο Τάγμα Αλεξιπτωτιστών του Λανκασάιρ στην προπαρασκευή του για την απόβαση στη Νορμανδία, περιέλαβε στην εκπαίδευση και κυνηγόσκυλα. Κατά εικασίες, η πρωτοτυπία του εγχειρήματος πρέπει μάλλον να αποδοθεί στο γεγονός ότι ένας αξιωματικός ήταν κτηνίατρος, αλλά και στην προϊστορία του θέματος.

Διότι, σημειώνεται, το 1941, το Βρετανικό Γραφείο Πολέμου σε ραδιοφωνικές αγγελίες του ζητούσε από όσους είχαν σκύλους να «δανείσουν» τα ζώα τους στον αγώνα. Έτσι φτιάχτηκε η πρώτη «Σχολή Εκπαίδευσης Πολεμικών Σκύλων», η οποία απέκτησε πολλούς «μαθητές» καθώς πολύς κόσμος προσπαθούσε να ξεφορτωθεί κάπου καλά τον σκύλο του, λόγω των έκτακτων συνθηκών της ζωής του.

Ένας απ΄αυτούς τους σκύλους ήταν ο δίχρονος Μπράιαν, που μετονομάστηκε σε Μπινγκ. Παρέα του ήταν άλλα δύο αλσατικά τσομπανόσκυλα, ο Μόντι και η Ράνε – η μόνη θηλυκιά σκύλα στους αλεξιπτωτιστές. Στην εκπαίδευση τους έμαθαν καταρχάς να ανέχονται τους μεγάλους θορύβους – οι εκπαιδευτές τα έβαζαν λοιπόν για ώρες σε μεταγωγικά με τις τουρμπίνες αναμμένες, ενώ επίσης τα εκπαίδευσαν να μυρίζουν την εκρηκτική ουσία και το μπαρούτι.

Πιο δύσκολη ήταν η εκπαίδευση για την αντιμετώπιση έκτακτων γεγονότων – τι θα έκανε λ.χ. ο σκύλος αν συλλαμβανόταν ο «κύριός» του, πώς θα εντόπιζε τον εχθρό και πώς έπρεπε να συμπεριφερθεί στο πεδίο της μάχης; Αυτού του είδους η εκπαίδευση κρατούσε δυο μήνες κι έπειτα άρχιζε η καινοφανής – η εξοικείωση με τα αλεξίπτωτα.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, η συμβολή των σκύλων σ΄ αυτό το νέο πεδίο ήταν πολύτιμη, διότι στις ασκήσεις των αλμάτων στο κενό, τα αλεξίπτωτα των σκύλων ήταν σχεδιασμένα να μεταφέρουν ποδήλατα και λόγω του μικρού βάρους των «αλεξιπτωτιστών» αυτό ήταν εφικτό.

Ο εκπαιδευτής τους περιγράφει, ότι η Ράνε καθόταν στα πέλματά του και κοίταζε τους άντρες που έπεφταν στο κενό με τα αλεξίπτωτά τους. Έπεσε πρώτος ο εκπαιδευτής κι όταν άνοιξε το αλεξίπτωτό του, στα 25 μέτρα από τον σκύλο, γύρισε και φώναξε στον σκύλο. Η Ράνε στράφηκε προς αυτόν, κούνησε έντονα την ουρά της και πήδηξε χωρίς φόβο. Προσγειώθηκε κάπου 30 μέτρα πριν από την προσγείωση του εκπαιδευτή της. Ήταν απολύτως χαλαρή, δεν αντιστάθηκε στην προσγείωση, κύλησε για λίγο και στάθηκε στα πόδια της κοιτάζοντας γύρω της. Ο εκπαιδευτής της μόλις προσγειώθηκε, έτρεξε προς το μέρος της για να την απαλλάξει απ΄ το αλεξίπτωτο και να της δώσει 1 κ. κρέας.

Τη μέρα της απόβασης όμως, στις 6 Ιουνίου 1944, τα πράγματα πήγαν στραβά – μόλις ο εκπαιδευτής πήδηξε στο κενό, ο Μπινγκ πήγε να κρυφτεί στο φτερό του αεροπλάνου κι όταν τελικά πήδηξε, το αλεξίπτωτό του πιάστηκε σε ένα δένδρο και περίμενε δυο ώρες να τον βρουν και να τον ξεσκαλώσουν, ενώ η μούρη του είχε δυο βαθιές χαρακιές, μάλλον από τους γερμανικούς όλμους.

Στη συνέχεια όμως, οι τρεις σκύλοι απεδείχθησαν σωτήριοι καθώς εντόπισαν νάρκες και παγίδες όλμων, ενώ στις περιπολίες οσφρίζονταν τις θέσεις των Γερμανών. Τα δύο απ΄ αυτά τα σκυλιά σκοτώθηκαν σύντομα, ενώ ο Μπινγκ επέζησε, παρασημοφορήθηκε και τάφηκε εν δόξη και τιμή το 1955 βορειανατολικά του Λονδίνου. Το ομοίωμά του βρίσκεται σήμερα στο Μουσείο του Ντάξφορντ – στέκει όρθιος με το αλεξίπτωτό του και το μετάλλιό του. Που έχει την επιγραφή «κι εμείς υπηρετήσαμε»…

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News