Ο Χανς Λίπσις ήταν 21 ετών όταν έφυγε απ΄ τη Λιθουανία και μετανάστευσε στη Γερμανία, όπου δούλευε σε έναν φούρνο – για λίγους μήνες, γιατί το ΄41 (ως στρατιώτης των SS) ανέλαβε φρουρός στο Άουσβιτς. 93 ετών σήμερα βρίσκεται υπόδικος (από τον περασμένο Μάιο), καθώς κατά το κατηγορητήριο είναι «συνένοχος» για τον φόνο χιλιάδων ανθρώπων. Ειδικότερα αναφέρεται, ότι στη διάρκεια που ο Λίπσις υπηρετούσε στο Άουσβιτς, στο στρατόπεδο έφτασαν 12 μεταγωγές φυλακισμένων από όλη την Ευρώπη και ότι «από τις χιλιάδες των ανυποψίαστων κρατουμένων, 10.510 άνθρωποι δολοφονήθηκαν – αμέσως μόλις έφτασαν – στους θαλάμους αερίων». Και ο Λίπσις ήταν ένα από τα 7.000 πρωτοπαλίκαρα που βοήθησαν στον «εκ προμελέτης φόνο» εκατοντάδων χιλιάδων ανδρών, γυναικών και παιδιών, κατά τρόπο ειδεχθή και απάνθρωπο.

Στο σχετικό δημοσίευμα του «Spiegel» αναφέρεται, ότι ο ίδιος ο Λίπσις υποστήριξε πως στο Άουσβιτς υπηρέτησε ως μάγειρας, όμως η εισαγγελική αρχή δεν θεωρεί «αξιόπιστη» την αναφορά του. Αντίθετα πιστεύει, ότι ο Λίπσις ήταν εν γνώσει της αποστολής του στρατοπέδου και σιωπηρά αναγνώριζε στο Άουσβιτς τον ρόλο της εξολόθρευσης των κρατουμένων.

Το δικαστήριο θα κληθεί στην παρούσα περίσταση να αποφανθεί, πώς ορίζεται η ενοχή στο Ολοκαύτωμα, ενώ τα γερμανικά ΜΜΕ διερωτώνται γιατί ασκήθηκε δίωξη 70 χρόνια μετά τη λήξη του πολέμου, για την ακρίβεια εγκαλούν τη γερμανική Δικαιοσύνη για την αδράνειά της επί δεκαετίες…

Αν νοερά κάνετε ορισμένες σκέψεις σύγκρισης ή κάποιας αναλογίας, να σας τις εμπλουτίσω: διότι το δημοσίευμα αναφέρει ότι με τη λήξη του πολέμου, ο Λίπσις συνελήφθη από τους Βρετανούς, σύντομα αφέθηκε ελεύθερος κι εγκαταστάθηκε στη βόρεια Γερμανία. Το 1956 όμως μετεγκαταστάθηκε στο Σικάγο μαζί με την οικογένειά του, όπου εργάσθηκε στο εργοστάσιο κιθάρας Harmony. Η κρυφή του ταυτότητα ωστόσο κάποια στιγμή αποκαλύφθηκε – οι αμερικανικές υπηρεσίες που κυνηγούσαν τους Ναζιστές στις ΗΠΑ, το 1981 έφτασαν στα ίχνη του και δυο χρόνια αργότερα τον απέλασαν πίσω στη Γερμανία «εξαιτίας της δραστηριότητάς του στα SS». Τότε, αναφέρεται στο δημοσίευμα του «Spiegel», οι αμερικανικές αρχές προσφέρθηκαν να παραδώσουν στους γερμανούς συναδέλφους τους το υλικό της έρευνας που είχαν κάνει, όμως οι αρμόδιοι γερμανοί αξιωματούχοι «δεν έδειξαν το παραμικρό ενδιαφέρον». Ακόμη κι όταν πήγαν οι ίδιοι στις ΗΠΑ, αφενός δεν κράτησαν αντίγραφα του αρχείου που είχαν συγκεντρώσει οι αμερικανικές υπηρεσίες και αφετέρου επιστρέφοντας, δεν θεώρησαν σκόπιμη τη διενέργεια κάποιας προκαταρκτικής έρευνας…

Παρά ταύτα, πριν από μερικές βδομάδες, οι αρμόδιες εισαγγελικές αρχές ανακοίνωσαν ότι ολοκλήρωσαν τις έρευνες για τη δράση 30 φρουρών του Άουσβιτς – ο μεγαλύτερος από τους οποίους είναι 97 ετών… Αναλυτές επικρίνουν σήμερα τις γερμανικές αρχές, ότι στη διάρκεια μισού αιώνα άφησαν να πεθάνουν οι στρατηγοί και τώρα αναζητούν τις ευθύνες των φαντάρων… Εισαγγελικός λειτουργός όμως απάντησε, ότι αυτό γίνεται τώρα εξαιτίας μιας νέας νομικής ερμηνείας, που ενέγραψε μια νομολογία του 2011.

Συγκεκριμένα, στα τέλη της δεκαετίας του ΄60, το Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο είχε αποφανθεί ότι το αποδεικτικό υλικό θα πρέπει να συνδέει συγκεκριμένο κατηγορούμενο με συγκεκριμένη ποινικά κολάσιμη πράξη. «Για 50 χρόνια το σύστημα δικαιοσύνης στη Δυτική Γερμανία μετά λόγου γνώσεως κι ενσυνείδητα δεν άσκησε διώξεις σε χαμηλόβαθμους φρουρούς στρατοπέδων συγκέντρωσης, γιατί τους θεωρούσε υποτακτικούς» λέει ο Φριτς Ρίτερ, ερευνητής σε θέματα ναζιστικών εγκλημάτων.

Το 2011 όμως, το δικαστήριο του Μονάχου άλλαξε το ερμηνευτικό εργαλείο – εξετάζοντας μιαν υπόθεση του στρατοπέδου Σόμπιμπορ (όπου θανατώθηκαν δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι), το δικαστήριο έκρινε ότι για κάθε νέα μεταγωγή κρατουμένων στο στρατόπεδο, ο κάθε φρουρός που εκτελούσε τα καθήκοντά του γινόταν αυτομάτως εξάρτημα στην εκτέλεση του σχεδίου εξολόθρευσης. Ενδεικτικά αναφέρεται, ότι ένας λογιστής του Σόμπιμπορ καταδικάστηκε σε 4ετή φυλάκιση, καθώς κρίθηκε ότι λειτούργησε ως ένας συμπληρωματικός κρίκος στον μηχανισμό θανάτωσης τουλάχιστον 68.000 ανθρώπων.

Ως εκ τούτου, οι φάκελοι βγήκαν απ΄ το χρονοντούλαπο και ξεσκονίστηκαν. Η πιο απλή και θεμελιώδης έννοια της δικαιοσύνης εξάλλου, δεν συμπορεύεται με την ατιμωρησία. Διότι, άραγε, στον συνεργό χιλιάδων βασανιστικών φόνων αξίζει μια ειρηνική και ανέφελη ζωή, ως τα βαθιά του γηρατειά; Δεν θεωρείτε πως η τιμωρία του είναι θέμα αρχής; Ας είναι και στα λοίσθια.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News