Έγινα δημοσιογράφος επειδή ήμουν περίεργος και επειδή ήθελα να ταξιδέψω στον κόσμο. Σε ολόκληρο τον κόσμο. Για ένα ακόμη επαγγελματικό ταξίδι, με αρχικό προορισμό την έδρα του CNN στην Ατλάντα, αποφάσισα να ανταλλάξω τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές μου. Η συμμετοχή στο πρόγραμμα «CNN Journalism Fellowship» φυσικά και άξιζε τον κόπο. Για την ταχύτατα αναπτυσσόμενη πρωτεύουσα της Πολιτείας της Georgia, όμως, δεν θα είχα πολλά να σας πω – πέρα από το γεγονός ότι είναι ο τόπος που γεννήθηκε ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ. Αν βρεθεί στον δρόμο σας, αξίζει να πάτε μία βόλτα μέχρι το σπίτι των παιδικών του χρόνων και την εκκλησία, όπου έκανε το κήρυγμά του…

Από την ώρα που προέκυψε αυτή η ευκαιρία, όμως, είπα ότι αξίζει να το συνδυάσω με έναν ακόμη προορισμό – από εκείνους που φαίνονται πολύ μακρινοί και απρόσιτοι οικονομικά, όταν κάνεις τον λογαριασμό στην Αθήνα. Κάπως έτσι και ρωτώντας πολλούς φίλους, που έχουν ζήσει, σπουδάσει και τριγυρίσει αρκετά στην αμερικανική ήπειρο, κατέληξα στην Καλιφόρνια, για ένα δεκαήμερο τέλη Ιουνίου. Όταν ξεπέρασα τους δισταγμούς μου (αρχικά μου φαινόταν πολύ «αμερικανιά» αυτό το σχέδιο), έφτιαξα με μία γρήγορη έρευνα στο Ιντερνετ το «φύλλο πορείας» μου: με αφετηρία το Λος Άντζελες και προορισμό το Σαν Φρανσίσκο, επηρεασμένος από όσους διαφημίζουν με ενθουσιασμό τον «υπ' αριθμόν 1» αυτοκινητόδρομο των Ηνωμένων Πολιτειών (Ηighway 1), ως μία από τις εντυπωσιακότερες διαδρομές του κόσμου. Ξεκινάμε, λοιπόν.

Ημέρα πρώτη (και μοναδική) στο Λος Αντζελες, γιατί έλαβα εξαρχής την απόφαση να μην ξοδέψω εκεί πολύ χρόνο. Αλλά έστω κι έτσι, άξιζε τον κόπο να αφιερώσει κανείς μία γεμάτη ημέρα στον πολυχώρο του Μουσείου LACMA. Δεν είμαι καλός γνώστης της ζωγραφικής και της γλυπτικής, αλλά ακόμη και στα δικά μου μάτια, η έκθεση μερικών δεκάδων(!) έργων των Πικάσο, Ματίς, Μπρακ, Μονέ και Σεζάν, είναι μία πολύ σπάνια ευκαιρία. Στον ίδιο χώρο, φιλοξενούσαν μία έκθεση από αρχαιολογικά ευρήματα «Ωκεάνιων Πολιτισμών», δηλαδή χωρών του Ειρηνικού, ακριβώς δίπλα ένα «Γιαπωνέζικο περίπτερο» και τέλος, μία περιορισμένης διάρκειας Έκθεση για την τεράστια προσωπικότητα της Κινηματογραφικής Τέχνης, Στάνλεϊ Κιούμπρικ…

Ακόμη περισσότερο από τις καταπληκτικές εγκαταστάσεις του LACMA, όμως, που θυμίζει κάτι από τη λογική του Μεγάρου Μουσικής με τα επιβλητικά κτίρια και τους καταπράσινους κήπους του, θαύμασα την εξωστρέφειά του. Γιατί στα προαύλια έβρισκες ένα προχωρημένο, μοντέρνο εστιατόριο με μπάρα και μουσική, πιο κάτω ένα ατμοσφαιρικό καφέ και, όταν έκλεισε το Μουσείο αργά το απόγευμα (ήμουν εκεί ημέρα Σάββατο), άρχισε ένα φοβερό πάρτι με ζωντανή jazz μουσική. Γύρω στους δύο χιλιάδες ανθρώπους, κυρίως οικογένειες με παιδιά, αλλά και πολλοί άλλοι όλων των ηλικιών, είχαν εγκατασταθεί με πλήρη υποδομή για πικ-νικ, πτυσσόμενα καρεκλάκια παραλίας, ενώ υπήρχε και μπουφές με φαγητό για όσους ήθελαν να πληρώσουν κάτι παραπάνω. Όλα αυτά κατάλαβα ότι ήταν μέρος της υπέροχης «ρουτίνας» ενός σαββατοκύριακου στην πόλη. Το άφησα πίσω μου με μισή καρδιά γύρω στις 8 το βράδυ για να κάνω μία γρήγορη βόλτα μέχρι την ιστορική «πινακίδα» του Ηοllywood, που κατέληξε αργά το βράδυ στη «Λεωφόρο των αστεριών». Περισσότερο ένα παιχνίδι για εφήβους, καθώς περπατάς στα πεζοδρόμια αναζητώντας τους «αγαπημένους» σου αστέρες, παρά μία ουσιαστική εμπειρία.

Πρωί-πρωί την επομένη, φόρτωσα τη βαλίτσα μου σε μία νοικιασμένη Ford Mustang (κόστισε 500 ευρώ για μία εβδομάδα, αλλά η βενζίνη έρχεται πολύ φθηνή, στα 0,80 ευρώ το λίτρο, οπότε είπα να οδηγήσω ένα κλασικό αμερικανικό αυτοκίνητο) και πήρα τον δρόμο προς βορρά για να καλύψω μέχρι το βράδυ τα 382 μίλια (615 χιλιόμετρα) μέχρι το Σαν Φρανσίσκο.

Ο Highway 1 δεν είναι αυτό που περιμένει κανείς από έναν αμερικανικό αυτοκινητόδρομο. Δύο στενές λωρίδες, που ενίοτε γίνονται και μία. Ξεκινά από την παραλία του Λος Άντζελες και η κεντρική ιδέα είναι απλή: ένας φιδωτός δρόμος, που ακολουθεί τη γραμμή της ακτογραμμής για πολλά-πολλά μίλια. Κάνω μία στάση έπειτα από μισή ώρα στο κάποτε μικρό, παραθαλάσσιο χωριουδάκι του Malibu. Μου φάνηκε περισσότερο για παράδεισος των surfers, που πάλευαν πάνω στις σανίδες περιμένοντας το καλύτερο κύμα. Σίγουρα έχω δει πολύ καλύτερες παραλίες στα ελληνικά νησιά, αλλά υποθέτω ότι έχουν τους λόγους τους όσοι διαθέτουν μερικά εκατομμύρια δολάρια για να αγοράσουν μία από τις βίλες, που βλέπουν από ψηλά τη θάλασσα στους λόφους…

Αφήνω γρήγορα πίσω μου το Malibu για να προλάβω να ξοδέψω περισσότερο χρόνο στον κόλπο του Μonterey. Σιγά-σιγά, ο δρόμος ανηφορίζει και βλέπεις τα κύματα από ψηλά. Το τοπίο γίνεται καταπράσινο και, αν ξεχάσεις ότι οδηγείς δίπλα στον Ειρηνικό, λες ότι βρίσκεται σε βουνό. Νωρίς το απόγευμα βλέπω τις πινακίδες και παίρνω την έξοδο για το Carmel by the sea. Οδηγώντας στο άγνωστο και (πολύ πεινασμένος) ακολουθώ τον δρόμο για την παραλία και διαλέγω στην τύχη να σταματήσω στο Mission Ranch, που αποδεικνύεται ένα ακριβό ξενοδοχείο με ένα εξίσου ακριβό εστιατόριο. Αλλά η θέα της παραλίας στο βάθος, με πρόβατα(!) να βόσκουν αμέριμνα σε ένα πράσινο λιβάδι μπροστά στα πόδια μου, ήταν αρκετή για να με κρατήσει εδώ μέχρι να πέσει ο ήλιος. Οδηγώ δύο ώρες ακόμη για να καταλήξω στις 11 το βράδυ στο κέντρο του Σαν Φρανσίσκο.

(συνεχίζεται)

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News