Τα ρεζιλίκια του κου. Στρος-Καν φέρνουν στην επιφάνεια ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικο-πολιτικό φαινόμενο: την στατιστικά πολυπληθέστερη εμπλοκή σοσιαλιστών ηγετών σε σκαμπρόζικα σκάνδαλα, σε σύγκριση με αυτή πολιτικών της δεξιάς και του συντηρητικού χώρου. Ας σκεφθούμε τα παραδείγματα του Φρανσουά Μιτεράν, του δημοκρατικού Μπιλ Κλίντον, του Ανδρέα Παπανδρέου, ή ακόμα και του κατ’ επίφασην κεντρώου Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Άραγε πρόκειται για σύμπτωση, για έμπρακτη εκδήλωση της μη συντηρητικότητας των προαναφερθέντων μοιχών, σαρδανάπαλων και γερομπισμπίκηδων, ή για φαινόμενο με βαθύτερα αίτια;

Κατά τη γνώμη μου, οι πολιτικοί αυτοί βρίσκονται σε χρόνια κατάσταση πολιτικής σύγχυσης, η οποία ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για την παρεκκλίνουσα συμπεριφορά τους. Κατ’ αρχάς, μιλάμε για ανθρώπους κατ’ ουσίαν δεξιούς (γόνους ευγενών και πλουσίων, με προνομιακή ανατροφή και εκπαίδευση που στόχο έχει την ωρίμανσή τους σε καπιταλιστές-κέρβερους που πρωτίστως μεριμνούν για το προσωπικό τους συμφέρον, καθώς και για τη διαιώνισή του μέσω ανερυθρίαστου νεποτισμού) οι οποίοι, λόγω ιστορικών και πολιτικών συνθηκών που οι ίδιοι δεν ελέγχουν, οφείλουν να πείσουν τον λαό – απ’ τον οποίο τους χωρίζει άβυσσος αβυσσαλέα – ότι, καίτοι ταμπουρωμένοι στη χααύνωση της εξουσίας, και στον συχνά αδιανόητο πλούτο που απορρέει εξ αυτής, έχουν ως πρώτη τους προτεραιότητα τη διαφύλαξη των συμφερόντων πολιτών κυνηγημένων από οικονομικά άγχη που οι εν λόγω κομματάρχες δεν μπορούν να φανταστούν ούτε στο χειρότεο εφιάλτη τους. Παράλληλα, οφείλουν, έστω και τύποις, να προσποιούνται ότι οι διεθνείς δανειοδοτήσεις, οι ιδιωτικοποιήσεις και όλα όσα συνεπάγεται ο καπιταλισμός της (αναπόδραστης πλέον) ελεύθερης αγοράς, έχουν ως στόχο την προστασία και την ευημερία των ψηφοφόρων τους, έστω κι αν ξεστομίζοντας και μόνο τέτοιες δηλώσεις η πρώτη τους παρόρμηση είναι να ελέγξουν αν μεγαλώνει η μύτη τους.

Έτσι, παραδέρνοντας σ’ αυτή τη βαθιά προσωπική σύγχυση, η οποία ελάχιστα απέχει απ’ την ψυχοπαθολογία του δικτάτορα που κοροϊδεύει τους υπηκόους του κατάμουτρα, οι εν λόγω ‘σοσιαλιστές’ και ‘κεντρώοι’ πολλάκις χάνουν τη ρέγουλα, κι επιχειρούν, για να διατρανώσουν κατ’ ιδίαν την ταξική και οικονομική υπεροχή τους, να φερθούν με τη στυγνότητα του ανάλγητου καπιτάλα, υποκαθιστώντας την προδοσία των δεξιών τους καταβολών και το γαμήσι που τρώνε οι ψηφοφόροι τους με προδοσία της αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού τους, καθώς και με το παραδοσιακό γαμήσι, έστω κι αν αυτό απαιτεί πειθαναγκασμούς και νταηλίκια.

Δεν σκοπεύω να αναλύσω το αμερικανικό νομοθετικό και δικαστικό σύστημα και να προβώ σε βεβιασμένες αποτιμήσεις (σαν αυτές που βλέπουμε σε εφημερίδες) ως προς τον πουριτανισμό του, αν και πιστεύω ότι καμιά γυναίκα δεν πρέπει να έρχεται αντιμέτωπη με το μαραμένο μόριο ενός ξεδοντιασμένου γεροκλανιάρη εφ’ όσον αυτό δεν προβλέπεται απ’ τη σύμβαση εργασίας της. Απλώς, στην Ευρώπη, αυτού του είδους οι εκτραχηλισμοί αντιμετωπίζονται κατά κανόνα με θυμηδία – όπως όταν δημοσιογράφος είχε ρωτήσει τον Μιτεράν, στην πρώτη του σχετική συνέντευξη, για το μπερμπάντικο παρελθόν και το εξώγαμό του, και ο πρόεδρος είχε απαντήσει με το αλήστου μνήμης: ‘Et alors?’ («Και λοιπόν;»)

Όσο για τον (δικαίως, κατά τη γνώμη μου) διαπομπευμένο Στρος-Καν, μέχρι πρότινος πουλαίν των Σοσιαλιστών για την προεδρία και πρόεδρο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου – ιδιότητες-οξύμωρο, σα να λέμε ‘δασύκομος γκαράφλας’ – φτάνοντας μια ανάσα απ’ το προεδρικό μέγαρο των Ηλυσίων Πεδίων, και πάσχοντας εδώ και χρόνια από σύγχυση αυτοπροσδιορισμού, προφανώς ενέδωσε σε μια στιγμή τρέλας α-λα Καλιγούλα, βλέποντας την καμαριέρα του Sofitel ως ψηφοφόρο από τα βάθη της γαλλικής επαρχίας, που πιθανώς θα έλεγε κι ευχαριστώ για το εξαίσιο θέαμα της λαπατσούρας του και της ρικνής του βέργας.

Ίσως έπρεπε να’ χε δει περισσότερο Law & Order.

*Ο Αύγουστος Κορτώ είναι συγγραφέας.

Προηγούμενα άρθρα του Αυγούστου Κορτώ:
Η σημασία του να είσαι σοβαρός (όταν μπροστά σου κάποιος τον τρώει live)
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News