«Τα προγνωστικά επιβεβαιώνονται και το συντηρητικό Λαϊκό Κόμμα καταγράφει θριαμβευτική νίκη στις εκλογές της Ισπανίας, κατακτώντας απόλυτη πλειοψηφία στη Βουλή». Αυτό έγραφαν, ως ελεύθερη μετάφραση, τα μεγαλύτερα ειδησεογραφικά πρακτορεία και, τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές, σύμφωνα με exit poll του RTVE, η δύναμη του Λαϊκού Κόμματος θα είναι μεταξύ 181-185 έδρες (43,5%) – για την αυτοδυναμία απαιτούνται 175 έδρες.

Μεγάλος νικητής, όπως συνέχιζε το ρεπορτάζ, ο Μαριάνο Ραχόι, που παίρνει το τιμόνι της ισπανικής αρμάδας (πάντα ήθελα να το γράψω αυτό) ενώ η κατάσταση έχει ψήγματα Ελλάδας, ενώ η Ισπανία βιώνει την οικονομική κρίση, την ανεργία, τους πολίτες που είναι στα κάγκελα, μέσα στην τρέλα και την απόγνωση για το αύριο, όπως Ελλάδα.

Μεγάλος ηττημένος ο Σοσιαλιστής Αλφρέδο Πέρες Ρουμπαλκάμπα, που πήρε το τιμόνι από τον Χοσέ Θαπατέρο και μπήκε σε μια εκλογική διαδικασία, σίγουρα χαμένος, από τη στιγμή που έλαβε χώρα εν μέσω οικονομικής κρίσης.

Η διαφορά με την Ελλάδα – μία από αυτές, τέλος πάντων – είναι ότι οι εκλογείς είναι, συνολικά, 36 εκατομμύρια και ότι εκλέγουν – με το σύστημα της αναλογικής – 350 βουλευτές και 208 γερουσιαστές, για τα τέσσερα επόμενα έτη. Η (αν)αντιστοιχία, θεωρώ, είναι κάτι περισσότερο από ορατή, για να προβώ σε περαιτέρω ανάλυση.
 
Η πρόσφατη ιστορία – και όχι μόνο της Ισπανίας – καταδεικνύει κάτι που τείνει να αντιμετωπίζεται από αρκετούς εξ ημών, με απάθεια. Κάτι που είναι κάτι σαν άγραφος νόμος της ιστορίας, κάτι που λειτουργεί με τέτοιο τρόπο, και ότι, σχεδόν, δημιουργεί κανόνα: Πως όταν οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές αποτύχουν σε ένα κράτος ή προσαράξουν στα αβαθή κάποιας λάθος πολιτικής, ο κόσμος, απογοητευμένος, στρέφεται στο συντηρητισμό. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις μπορεί να στρέφεται και στο ακραίο, στο ακραιφνές, αυτό που δεν έχει δοκιμάσει και ευελπιστεί ότι θα φέρει αλλαγές και τομές στη ζωή του.

Αυτή, όμως, αποτελεί και τη γνωστή παγίδα που έχει καταπιεί, με διάφορους τρόπους, λαούς ολόκληρους. Θα πρότεινα να μην πέσετε κι εσείς σε μια αντίστοιχη παγίδα και με χαρακτηρίσετε στα σχόλια ως… «συντηρητικόφοβο». Μπορώ να ανησυχώ με συντηρητικές νοοτροπίες, όχι, όμως, να φοβάμαι. Αντίστοιχα, μπορώ να τρομοκρατούμαι και μόνο στη σκέψη που αφορά τα ακραία, όπως και να λέγονται αυτά. 
Αυτό ήταν το πρώτο συμπέρασμα από τις εκλογές στην Ισπανία….

Το δεύτερο είναι ότι η χώρα μας και μαζί η Ιρλανδία, η Ιταλία και η Πορτογαλία, έχουν προβεί σε αντικατάσταση των ηγετών τους. Η Κυριακή έκλεισε με τον ίδιο τρόπο και για την τελευταία (αλλά όχι έσχατη) των PIIGS, την Ισπανία. Και, κοίτα να δεις ειρωνεία, οι περισσότεροι Ισπανοί δηλώνουν αριστεροί!

Αυτή τη στιγμή που θα έχει δημοσιευτεί αυτό το κείμενο, πόσο θα ήθελα να είχαν κάνει τα λάθος exit polls στην Ισπανία και να ήρθαν τα πάνω-κάτω.
Αλλά στην πολιτική θαύματα δεν συμβαίνουν. Το σκεπτικό πρέπει να είναι προαπαιτούμενο, όμως, έτσι;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News