Τις τελευταίες μέρες όλος ο κόσμος πανηγύρισε βλέποντας τη διάσωση των Χιλιανών μεταλλωρύχων. Μπορεί οι σύγχρονες συνθήκες πολιτικού μάρκετιγκ να μετέτρεψαν το όλο θέμα σε τηλεοπτικό σόου, όμως αυτό καθεαυτό το γεγονός ήταν αναμφισβήτητα μια μεγάλη επιτυχία και της ανθρώπινης θέλησης και της μηχανικής.

Πριν κοπάσουν οι πανηγυρισμοί, μάθαμε ότι στην Κίνα σκοτώθηκαν είκοσι ανθρακωρύχοι και άλλοι δεκαεπτά αγνοούνται μετά από έκρηξη σε ένα από τα εκατοντάδες ορυχεία της χώρας. Η συγκεκριμένη είδηση, όση φρίκη κι αν περιέχει, αν δεν υπήρχαν τα πρόσφατα γεγονότα στο ορυχείο της Χιλής θα περνούσε στα ψιλά, αφού η έκρηξη σε Κινέζικο ορυχείο δεν είναι κάτι το σπάνιο. Το αντίθετο θα έλεγα. Τα ίδια πάνω κάτω ισχύουν σε ότι αφορά στα πολλά δυστυχήματα που συμβαίνουν σε Ινδικά ορυχεία ή σε εκείνα τη Νότιας Αφρικής και στη Ρωσία ακόμα σε ένα βαθμό. Μια καταστροφή σε ορυχεία των παραπάνω χωρών δεν αποτελεί είδηση λόγω συχνής επανάληψης του φαινομένου. Αν αντίθετα είχαμε μια αντίστοιχη καταστροφή σε ορυχείο του Βελγίου ή της Αγγλίας το θέμα θα ήταν «πρωτοσέλιδο», αφού αστοχίες στα συγκεκριμένα κράτη είναι σπάνιες.

Για να βρεις το γιατί η κατασκευή και η λειτουργία ενός μεγάλου έργου αλλού είναι «ρώσικη ρουλέτα» και αλλού καθημερινή ρουτίνα, θα πρέπει να συνυπολογίσεις πολλά πράγματα. Αν το καλοσκεφτείς, βλέπεις ότι η μηχανική σήμερα μπορεί πρακτικά να κατασκευάσει με ασφάλεια τα πάντα. Το ζητούμενο βεβαίως είναι το κόστος. Εκεί παίζεται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα όλο το παιχνίδι. Εκεί βρίσκεται το ζουμί.

Εδώ θα πρέπει να γίνει μια ουσιαστική διευκρίνιση. Όταν μιλάμε για κόστος ενός έργου συνυπολογίσουμε το κεφάλαιο και τους πόρους που απαιτούνται για την κατασκευή και τη συντήρησή του, μαζί με τα προσδοκόμενα κέρδη από τη χρήση του, μέσα στο νομικό πλαίσιο και τους κανόνες λειτουργίας επιβάλλει το κάθε κράτος.
Το κομβικό σημείο και αυτό που μπορεί να γύρει τη ζυγαριά από το κέρδος στη ζημιά σε περιπτώσεις που υπάρχουν οριακές ισορροπίες ανάμεσα στα δύο, είναι η συμβολή του κράτους. Το κράτος επιβάλλει τους κανόνες λειτουργίας, το κράτος καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού το κράτος σε τελική ανάλυση είναι αυτό που θα δείξει στον «επενδυτή», ντόπιο ή ξένο, μέχρι που επιτρέπεται να φτάσει η λογική του κέρδους του.
Με αυτή τη θεώρηση εύκολα καταλαβαίνει κάποιος γιατί τα ορυχεία στην Κίνα ή στην Ινδία, στις «αναπτυσσόμενες» χώρες γενικότερα, καταρρέουν τόσο τακτικά, ενώ στις λεγόμενες «ανεπτυγμένες» τα ατυχήματα είναι σπάνια και συνήθως προϊόν συγκεκριμένης καταπάτησης κανονισμών λειτουργίας.

Και για να έρθουμε και λίγο στα δικά μας και να κάνουμε μια πολύ εξ απαλών ονύχων κατάταξη του πόσο το ελληνικό κράτος επιβάλλει κανόνες, απλά αναφέρω ότι την ώρα που ολοκληρωνόταν κάτω από τις Άλπεις η διάνοιξη του μεγαλύτερου μέχρι σήμερα τούνελ του κόσμου, μήκους 57 χιλιομέτρων, ναι καλά διαβάσατε 57 χιλιόμετρα έχει μήκος η σιδηροδρομική σήραγγα του «Γκόνταρτ», την ίδια ώρα η «ευρωπαία» Ελλάδα ξανακόπηκε οδικά στα δυο, αφού τα Τέμπη ξανάκλεισαν προσωρινά λόγω πτώσης βράχων εξαιτίας βροχοπτώσεων…

Υ.Γ. Όσον αφορά τα Τέμπη, αναμένω με λαχτάρα να ξαναδώ τον αστείο τρόπο αντιμετώπισης της είδησης από τα ΜΜΕ των εργολάβων-εκδοτών-καναλαρχών, που θα παρουσιάσουν τα ίδια πρόσωπα να πουν τα ίδια πράγματα που είπαν και πέρσι. Και θα εστιάσουν πάλι σε κάτι πομπώδες πλην επουσιώδες, όπως στην ανάγκη βοήθειας από γεωλόγους-αλπινιστές ή την παρατήρηση του φαινομένου από ελικόπτερο!
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News