Κάτι ασυνήθιστο συνέβη χτες στην Κύπρο. Ούτε ένας ούτε δύο, αλλά 4.500 άνθρωποι περπάτησαν στους δρόμους της Λευκωσίας (μια χώρα που δεν βλέπει σχεδόν ποτέ διαδηλώσεις), ζητώντας κάτι που σε πολλούς μοιάζει αυτονόητο. Να χωρέσουν κι αυτοί στην πόλη τους. Να χωρέσουν επιτέλους στη ζωή τους.

Κάποιοι άνθρωποι δε χωράμε στη ζωή μας. Ή, μάλλον, η ζωή που φτιάχνουν οι άλλοι για μας μάς πέφτει απάνθρωπα στενή. Σαν να πρέπει όλη σου τη ζωή να φοράς τρία νούμερα μικρότερο παπούτσι. Πολλοί το καταφέρνουμε, αλλά με πολύ πόνο. Πετσοκοβόμαστε μέσα μας για να χωρέσουμε στα «σωστά» και «κανονικά» πρότυπα που μας φοράνε οι άλλοι.

Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που λένε όχι! Φτάνει! Επειδή γεννήθηκα γκέι δε σημαίνει ότι πρέπει να ζω μισή ζωή, κουτσουρεμένους έρωτες, κρυμμένους και ενοχικούς. Να αναγκάζομαι να θυμάμαι όλα τα ψέματα που λέω προκειμένου να επιβιώνω και να χωράω στα κουτάκια που με βάζουν οι άλλοι.

Αυτοί οι άνθρωποι (και οι πανέμορφοι σύμμαχοί τους) στις 31 Μαΐου, παρέλασαν στους δρόμους της Λευκωσίας για πρώτη φορά. Είδα χιλιάδες πλατιά χαμόγελα, πρόσωπα να λάμπουν από τη δύναμη που φούσκωνε μέσα τους· από την περηφάνια του να περπατάς ολόκληρος στους δρόμους της πόλης σου.

Είδα, επίσης, πάρα πολλά δάκρυα. Δάκρυα πόνου, για τα χρόνια μοναξιάς, όταν πίστευες ότι ήσουν ο μόνος «τέτοιος» στον κόσμο. Δάκρυα για τις βρισιές και το ξύλο που έτρωγες επειδή ήσουν αλλιώτικος· δάκρυα για τα λόγια αγάπης που ποτέ δεν τόλμησες να αρθρώσεις, επειδή ήταν απαγορευμένα. Αλλά και δάκρυα βαθιάς συγκίνησης, γιατί τώρα πια δεν είσαι μόνος, τώρα πια περιστοιχίζεσαι από αγάπη και νοιάξιμο.

Αυτό που συνέβη στις 31 Μαΐου 2014 στη Λευκωσία δεν είναι άλλο ένα φεστιβάλ γκέι περηφάνιας. Είναι κάτι πολύ πιο δυνατό και σημαντικό. Είναι μια ένωση ανθρώπων που πιστεύουν σ’ ένα πιο ανθρώπινο αύριο, σε μια κοινωνία που τους χωράει όλους.

Στο πράιντ γνώρισα επίσης γυναίκες, στρέιτ, που τραβάνε τον δικό τους Γολγοθά, σε μια κοινωνία που τους φοράει πολύ στενά κουστούμια, με βαριές τιμωρίες για όποια ξεστρατίσει από το «φυσιολογικό»: περιορισμένη σεξουαλική επιθυμία, οπωσδήποτε γάμο και παιδιά. Δεν είμαστε μόνο τα γκέι, αμφί και τρανς άτομα που δεν χωράμε σ’ αυτή τη μισαλλόδοξη κοινωνία.

Υπήρξαν, βέβαια, και αντιδιαδηλωτές. Άνθρωποι με μίσος στα πρόσωπα. Άνθρωποι που σηκώθηκαν χτες το πρωί, αποφασισμένοι να ξοδέψουν χρόνο και χρήμα για να πάνε να πούνε –με το ζόρι– σε άλλους ανθρώπους πώς να ζούνε τη ζωή τους! Τι αξιοθρήνητα ανθρωπάκια…

Η πιο συγκινητική στιγμή για μένα ήταν όταν γνώρισα μια κοπέλα που κρατούσε ένα πρόχειρο, φτιαγμένο στο χέρι πλακάτ, στο οποίο έγραφε: Walking for those who can’t (yet). Ναι, χτες στην παρέλαση γκέι περηφάνιας περπατήσαμε και για όλους όσους ακόμα φοβούνται να αγαπήσουν τον εαυτό τους όπως είναι πραγματικά, για όλους όσους ακόμα δε χωράνε στη ζωή τους.

Σε αυτούς και αυτές αφιερώνω τα χθεσινά μου βήματα και δάκρυα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News