Κύριο άρθρο της γαλλικής εφημερίδας “Le Monde”,
Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου 2012.

ΚΑΘΑΡΙΖΕΙ ΛΙΓΟ Ο ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ
«Για την Ευρώπη υπάρχουν δύο χρυσοί κανόνες. Ο ένας θα ισχύσει σύντομα και αφορά τη δημοσιονομική πειθαρχία που θα εγγραφεί ως συνταγματική υποχρέωση. Ο δεύτερος αφορά το ηθικό μας. Επιβάλλει να μην αγνοούμε ποτέ τις καλές ειδήσεις, δεδομένου ότι δεν συμβαίνουν συχνά εδώ και δύο χρόνια, που η Ε.Ε. παραδέρνει μέσα στην κρίση του ευρώ. Η Ε.Ε. – και μάλιστα ο σκληρός της πυρήνας, που είναι η ευρωζώνη, πέρασε δύο «καλές» εβδομάδες. Και αυτό αξίζει να το γιορτάσουμε!»

Εδώ και δύο χρόνια, η κρίση δεν δοκιμάζει μόνο τις αντοχές της οικονομίας της Ευρώπης. Δε φέρνει στα όριά τους μόνο κυβερνήσεις και πολιτικά συστήματα. Πάνω από όλα, όμως, είναι το εγχείρημα της Ενωμένης Ευρώπης που κρίνεται. Πιο συγκεκριμένα: η σχέση του Ευρωπαίου πολίτη, καθενός από εμάς, με την ιδέα και το όραμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Περισσότερο από κάθε άλλη ευρωπαϊκή κοινωνία, η ελληνική βρίσκεται εδώ και δύο χρόνια σε μία διαρκή αναζήτηση για το πού πρέπει να στραφεί. Υπό μία έννοια, η ελληνική κοινωνία αποτελεί και τη μικρογραφή της ευρωπαϊκής την τελευταία διετία. Μία μικροκλίμακα της κλυδωνιζόμενης ευρωζώνης, μοιρασμένης στα δύο: από τη μία, εκείνοι που προεξοφλούν το αδιέξοδο στην Ευρώπη. Που χαρακτήριζουν με συνοπτικές διαδικασίες, «πολύ λίγες» τις σημερινές ευρωπαϊκές ηγεσίες για να σηκώσουν το βάρος των μεγάλων αποφάσεων και να φανούν αντάξιες του οικοδομήματος που μας κληροδότησαν οι προηγούμενες. Που, σε ορισμένες περιπτώσεις, προεξοφλούν την κατάρρευση του ευρώ, τη διάλυση της ευρωζώνης και την επιστροφή στην Ευρώπη των κρατών-εθνών. Που αμφισβητούν την επιθυμία και την πρόθεση των Ευρωπαίων να ενσκύψουν στα ελληνικά πρόβλήματα και να ελιχθούν, ώστε να βγει η χώρα από το σπιράλ της χρεοκοπίας και της ύφεσης. Είναι οι τα ίδια κόμματα που, αντί να κοιτάξουν κατάματα τους ανέργους και τα παιδιά τους, τους συνταξιούχους που καταδικάζονται να ζουν ως νεόπτωχοι και τους νέους που μεταναστεύουν, και να ζητήσουν συγνώμη, κάνουν σημαία τους το σενάριο της καταστροφής και έχουν το θράσος να τη χρεώνουν στην Ευρώπη!

Σε αυτό το σημείο και προς αποφυγή κάθε παρεξήγησης, ξεκαθαρίζω τη θέση μου: Δεν εξαιρώ κανέναν. Καμία πολιτική δύναμη στην Ελλάδα δεν έδειξε εμπιστοσύνη στην Ευρώπη, στο βαθμό που εγώ θα ήθελα. Πιθανότατα, επειδή δεν τους βόλευε. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που αντιστάθηκαν στον πειρασμό, να κατηγορήσουν με τεράστια ευκολία τους Ευρωπαίους, για ανοσιουργήματα που οι ίδιοι, ή τα δικά τους κόμματα διέπρατταν μέχρι πρόσφατα στις πλάτες των Ελλήνων, ενώ σχεδόν όλοι υιοθέτησαν κάποια στιγμή (έστω και προσωρινά) τη βλακώδη θεωρία, ότι:
• οι Ευρωπαίοι μας υποχρεώνουν να υποστούμε την σκληρή λιτότητα, χωρίς να υπάρχει κανένας λόγος 
• δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους και το μόνο που θα πετύχουν είναι να μας βυθίσουν στην ύφεση
• οι λύσεις που πάνε να μας επιβάλουν είναι ημιτελείς, στερούν από την Ελλάδα την αναπτυξιακή προοπτική
• δεν πρόκειται να κάνουν το χρέος μας βιώσιμο και θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε στους αιώνες με ανεργία και φτώχεια
• η Τρόικα ήρθε με αποστολή όχι να μας κρατήσει εντός ευρώ και να ανακάμψουμε, αλλά να διαλύσει τη χώρα και να βγούμε εκτός ευρώ. Σε αυτό το σημείο, όμως, ορισμένοι συμπλήρωναν, ότι μαζί μας θα πάρουμε και ολόκληρη την Ευρώπη (προφανώς, διότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες είναι…ηλίθιοι!)

Στην απέναντι όχθη, βρισκόμαστε (και δεν είμαστε λίγοι, όπως νομίζουν ορισμένοι) εδώ και δύο χρόνια, όσοι πιστεύαμε πάντοτε πως η Ευρώπη θα αντέξει. Οτι το οικοδόμημα της ΕΕ διαθέτει ισχυρά θεμέλια, γιατί στα χρόνια που προηγήθηκαν πρόλαβε να ριζώσει στις συνειδήσεις των πολιτών. Οτι υπάρχει μία κρίσιμη μάζα των ανθρώπων που θέλουν να ζήσουμε μαζί, σε μία Ευρώπη των πολιτών, επειδή αντιλαμβάνονται τη μοναδικότητα του δικαιώματος να συμβιώνουμε, να ταξιδεύουμε ελεύθερα, να επιλέγουμε ελεύθερα που θα εργαστούμε, ή θα μορφωθούμε. Την αξία ενός μοντέλου που στοχεύει στη διασφάλιση της ειρηνικής συνύπαρξης, σε μία ήπειρο που σπαρασσόταν από πολέμους μέχρι χθες. Τη δυνατότητα να μοιραζόμαστε τον Πολιτισμό μας και να θεμελιώνουμε σε κοινές, δημοκρατικές αξίες το πολιτικό μας σύστημα. Την ευκαρία, να επιχειρήσουμε αύριο το άλμα της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, με όρους που θα διασφαλίζουν ότι δε θα μας βρουν ανάλογες κρίσεις «ανοχύρωτους» στο μέλλον.

Ακούω κατά καιρούς να ασκείται αυστηρή κριτική στους ηγέτες που κρατούν σήμερα το τιμόνι της Ευρώπης, ότι είναι «λίγοι» ή «ελάχιστοι», μπροστά στους «κολοσσούς» που θεμελίωσαν την ΟΝΕ, όπως ήταν ο Μιτεράν και ο Κολ. Είναι μία κριτική με την οποία διαφωνώ κάθετα. Οι ηγέτες που κυβερνούν σήμερα την Ευρώπη χειρίζονται μία κρίση άνευ προηγουμένου και θα κριθούν εκ του αποτελέσματος. Και, πάντως, αποδεικνύουν ότι αντιλαμβάνονται – έστω με καθυστέρηση – τα προβλήματα και τις προκλήσεις, παρεμβαίνουν και διορθώνουν τις πολιτικές τους, πασχίζουν να δείξουν αλληλεγγύη (συχνότατα, κόντρα στο κοινό αίσθημα των χωρών τους) προς υπερχρεωμένες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα. Είναι αυτοί οι ίδιοι, που μας προσφέρουν μία αληθινή «τελευταία ευκαιρία», με την προοπτική της επιμήκυνσης και μίας νέας ελάφρυνσης του χρέους, την οποία ουδείς εκ των εταίρων μας αποκλείει πλέον. Φυσικά, έχουμε κάθε δικαίωμα να υποστηρίζουμε, ότι δε μας αρέσει αυτή η αλληλεγγύη και θα προτιμούσαμε μία άλλη – άνευ όρων. Μόνο που αυτή, δε θα ήταν ευρωπαϊκή αλληλεγγύη. Στην περίπτωση της Ελλάδας, θα ήταν αλληλεγγύη προς εκείνους που δε θέλουν να αλλάξει απολύτως τίποτα. Γιατί θεωρούν ότι αυτή η Ελλάδα τους βολεύει.      
 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News