Η ιστορία της πολιτισμένης Ευρώπης δεν είναι τίποτε άλλο από μια αδιάκοπη διελκυστίνδα δυο τάσεων: Της φυγόκεντρης που επιζητά την πολυδιάσπαση των κρατικών οντοτήτων σε μικρές και ανεξάρτητες πολιτείες και της κεντρομόλου που επιδιώκει τη, σχεδόν πάντα βίαιη, συνένωση σε τρεις, δυο, μια απέραντη αυτοκρατορία ή ομοσπονδία ή συνασπισμό κάτω από κεντρική διοίκηση. Μέσα από αυτή την αέναη πάλη, που ακόμα συνεχίζεται, ο Ευρωπαίος μεγαλουργεί και αυτοκτονεί, αναπτύσσεται και υποτάσσεται, απλώνεται και συρρικνώνεται. Και, τελικά, δημιουργεί πολιτισμό.

Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έφτανε ως τον Δούναβη, πριν να διαλυθεί. Από την εποχή του βασιλιά των Φράγκων, Καρλομάγνου (αρχές 9ου αιώνα), και δώθε, αυτή η διαδικασία έχει περάσει πάμπολλες μεταλλάξεις. Ο ίδιος ο Καρλομάγνος πρότεινε στην αυτοκράτειρα του Βυζαντίου, Ειρήνη την Αθηναία, να παντρευτούν. Θα ένωναν τα κράτη τους σε μια απέραντη αυτοκρατορία, από τον Ατλαντικό ως τη Συρία. Αν και η Ειρήνη δέχτηκε, το εγχείρημα δεν περπάτησε. Ήταν, όμως, μια καλή αρχή. Ακολούθησαν κι άλλες. Καμιά δεν επιβίωσε, σχεδόν πάντα, με ευθύνη των Γερμανών. Και η πιο πρόσφατη, αυτή που προέκυψε με τη συνθήκη του Μάαστριχτ (1991), νομίζω ότι ήδη έχει φτάσει στα όριά της. Θεωρώ ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει ημερομηνία λήξης. Δεν μπορώ να ξέρω, αν όντως η διάλυσή της θα συμβεί μέσα στο 2014 ούτε ότι θα ζω όταν επέλθει. Όμως, όπως βαδίζουν τα πράγματα, δεν βλέπω με ποιον τρόπο δεν θα καταρρεύσει η ζώνη του ευρώ. Με μοιραίο επακόλουθο την αποσύνθεση και της Ευρωπαϊκή Ένωσης. Άλλωστε, στα Βαλκάνια τουλάχιστον, έχουν ήδη ξεκινήσει οι διαδικασίες της πολυδιάσπασης: Ακόμα και το Κοσσυφοπέδιο μετατρέπεται σε κράτος. Κι έχουμε δρόμο μπροστά μας. Άλλωστε, πλην Ευρωπαίων, όλοι (Αμερικανοί, Ρώσοι, Κινέζοι) πολύ θα ήθελαν να μην υπάρχει ενωμένη Ευρώπη, ακόμα και στα σημερινά της χάλια. Και, μόλις διακόσια χρόνια πριν, στο συνέδριο της Βιέννης (1814-15), παρόντες ήσαν 250 αρχηγοί ευρωπαϊκών κρατών (αυτοκράτορες, βασιλιάδες, μεγάλοι δούκες κ.λπ.).

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News