Τη σφαγή των Καλαβρύτων τη γνωρίζουμε όλοι, τη σφαγή του Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν τη γνωρίζατε; Εγώ όχι. Συνοψίζω: στα Καλάβρυτα, τον Δεκέμβρη του ΄43, 140 άνδρες και κάπου 500 γυναίκες, παιδιά κι ηλικιωμένοι, εκτελέστηκαν για αντίποινα, με συνεχείς ριπές από τα στρατεύματα της Βέρμαχτ. Δεκάδες χωριά της περιοχής κάηκαν και εκατοντάδες σπίτια λεηλατήθηκαν. Το 2000 επισκέφθηκε τα Καλάβρυτα ο (τότε) Πρόεδρος της Γερμανίας Γιοχάνες Ράου εκφράζοντας τη «βαθιά οδύνη και ντροπή» του για την τραγωδία.

Στο Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν, στη χώρα που στιγματίστηκε απ’ την κυβέρνηση του Βισί, υπάρχει μια αντίστοιχη, οδυνηρή ιστορία. Περίπου στην καρδιά της χώρας βρίσκεται το συγκεκριμένο χωριό-φάντασμα. Σήμερα στέκει ερειπωμένο, ακριβώς όπως το άφησαν τα γερμανικά στρατεύματα των SS (στα οποία μετείχαν και Γάλλοι-Αλσατοί). Το ΄44 εισέβαλαν στο χωριό για αντίποινα και το ρήμαξαν. Ήταν Σάββατο πρωί και τα παιδιά είχαν μαζευτεί στο σχολείο γιατί θα περνούσαν από ιατρικό έλεγχο. Οι Γερμανοί σκότωσαν 190 άντρες, 247 γυναίκες και 205 παιδιά – σύνολο 642 ανθρώπους. Οι άντρες στήθηκαν για εκτέλεση σε έξι αχυρώνες, πυροβολήθηκαν χαμηλά στα πόδια για να έχουν αργό θάνατο και όταν αυτά δεν τους κρατούσαν, τους έβαλαν φωτιά. Οι γυναίκες και τα παιδιά συγκεντρώθηκαν στην εκκλησία, την οποία εν συνεχεία πυρπόλησαν. Οι Γερμανοί φεύγοντας λεηλάτησαν και κατέστρεψαν ό,τι έβρισκαν στο διάβα τους.

Η αναδρομή αυτή γίνεται γιατί διάβασα στη «Monde» πως ο Πρόεδρος της Γερμανίας Γιοαχίμ Γκάουκ θα συνοδεύσει τον Πρόεδρο Ολάντ στις 3 Σεπτεμβρίου στο χωριό Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν για να τιμήσουν από κοινού τη μνήμη του «μαρτυρικού χωριού». Το οποίο έμεινε ανέγγιχτο, όπως το άφησαν οι Γερμανοί μετά από απόφαση του στρατηγού Ντε Γκωλ που ζήτησε να παραμείνει ως είχε, αιώνιο μνημείο της ναζιστικής βαρβαρότητας.

Διάβασα ακόμη, πως η πρώτη γερμανική αναφορά στη σφαγή του Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν έγινε το 2004, όταν ο Καγκελάριος Σρέντερ στην επετειακή εκδήλωση της Νορμανδίας διαβεβαίωσε πως η Γερμανία «ποτέ δεν θα λησμονήσει τις ναζιστικές φρικαλεότητες» παραπέμποντας χαρακτηριστικά στο «μαρτυρικό χωριό, Οραντούρ-Σιρ-Γκλαν».

Τις προάλλες πάντως, ο δήμαρχος της κωμόπολης αναφέρθηκε με ικανοποίηση στην επικείμενη επίσκεψη των δύο Προέδρων. «Θα είναι μια δυνατή στιγμή για την κοινότητά μας, πιο σημαντική από τότε, που έδωσαν τα χέρια στο Βερντέν ο Μιτεράν με τον Κολ» παρατήρησε. 

Η ιστορική αποκατάσταση είναι μια δύσκολη ιστορία – επιβεβλημένη αλλά δύσκολη. Ιδιαίτερα όταν η συμβολική της έκφραση γίνεται σ΄ έναν χώρο που μυρίζει ακόμη θάνατο. Το Οραντούρ, όπως τα Καλάβρυτα, ήταν δύο ζωντανές κωμοπόλεις – ως εκείνο το Σάββατο του Ιουνίου, ή εκείνη η Δευτέρα του Δεκεμβρίου, ως την ώρα δηλαδή που μπήκαν οι Γερμανοί. Μαζί τους ήρθε και η Ιστορία.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News