Στόχοι για το 2014. Να κόψεις το κάπνισμα, να γραφτείς (και να πας, επιτέλους) στο γυμναστήριο, να βρεις καινούρια δουλειά ή να βρεις την πρώτη σου δουλειά, να φύγεις στο εξωτερικό, να αλλάξεις χώρα. Στοιχήματα με τον εαυτό σου που λίγο-πολύ βάζεις σχεδόν κάθε χρόνο, ευχόμενος πως την επόμενη χρονιά δε θα χρειαστεί να ξαναπείς τα ίδια. Κατά πόσο όμως όλες αυτές οι αλλαγές που θέλεις να φέρει μαζί του το νέο έτος είναι στο χέρι σου;

Συνήθως, όταν έχουμε να κάνουμε με επιλογές, υπάρχουν δύο βασικές απόψεις: Η μία που λέει ότι αν θέλεις κάτι πραγματικά και το παλέψεις με όλη σου τη δύναμη θα το πετύχεις, όσα εμπόδια και αν αντιμετωπίσεις, όσο αρνητική κριτική και αν εισπράξεις. Εξάλλου έτσι δεν τα κατάφεραν και όλες οι σπουδαίες προσωπικότητες που έχουν αφήσει εποχή και αποτελούν πρότυπα; Η Μαρία Κάλλας, για παράδειγμα, ξεπερνώντας το διαζύγιο των γονιών της, τις δυσκολίες του Β’ παγκοσμίου πολέμου, την απόρριψη ουσιαστικά της ίδιας της της πατρίδας, κυνήγησε το όνειρό της και έγινε γνωστή ως η μεγαλύτερη ντίβα στην ιστορία της όπερας. Ένα ακόμα παράδειγμα ψυχικού σθένους και ανθρώπινης δύναμης είναι η Όπρα Γουίνφρεϊ, η οποία έζησε τα παιδικά της χρόνια σε συνθήκες φτώχειας, και σήμερα είναι παγκόσμιο σύμβολο φιλανθρωπίας και επιρροής, καθώς και η πρώτη μαύρη δισεκατομμυριούχος στον κόσμο.

Υπάρχει και η άλλη άποψη, η πιο «προσγειωμένη» όπως το βλέπω εγώ. Η άποψη που λέει «πολύ ωραία όλα τα παραπάνω αλλά κάποιες φορές οι άνθρωποι βρίσκουν μπροστά τους εμπόδια που δεν μπορούν να ξεπεράσουν και έτσι τα όνειρα γίνονται στάχτη πριν ακόμα πάρουν μορφή». Εμπόδια οικονομικά, προβλήματα οικογενειακά, ηθικοί φραγμοί και διάφορα άλλα. Τα παραδείγματα παραπάνω είναι πολύ όμορφα και παρακινητικά. Αλλά πόσα είναι άραγε και τα παραδείγματα που δεν ξέρουμε, οι περιπτώσεις των υπόλοιπων ανθρώπων που κάτι τους εμπόδισε να ολοκληρώσουν τις ευχές τους;

Αν σε κούρασε το εξωτερικό και θέλεις να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, να χαίρεσαι τις ομορφιές της και να ζεις την καθημερινότητά σου με τα αγαπημένα σου πρόσωπα, μην ανήκοντας στο συνεχώς αυξανόμενο ποσοστό ανεργίας και μη μετρώντας μέχρι και το ευρώ προκειμένου να πιεις έναν καφέ, μπορείς; Αν θα ήθελες πάρα πολύ να μετακομίσεις στην Ιταλία που έχει υπέροχο καιρό, ωραίο κόσμο και πλούσια κουλτούρα, αλλά αντί για αυτό μετακομίζεις στην Αγγλία γιατί έχεις περισσότερες πιθανότητες να βρεις δουλειά αλλά και γιατί σήμερα όλο και κάποιος φίλος ζει στην Αγγλία και μπορείς να αράξεις στον καναπέ του 1-2 μήνες μέχρι να βρεθεί κάτι για σένα, είσαι δειλός που δεν ακολουθείς το όνειρό σου; Ή αν θέλεις να φύγεις στο εξωτερικό και δεν το τολμάς γιατί δεν μπορείς να αφήσεις πίσω σου την οικογένειά σου; Πότε έχεις πραγματικά την επιλογή της απόφασης;

Μπορείς να κάνεις πάντα αυτό που θέλεις; Εξαρτάται από σένα αν θα ξεπεράσεις τα εμπόδια και θα πετύχεις; Και αν εγκαταλείψεις τις επιλογές κάπου στα μισά γιατί δε σου βγήκαν, είσαι «λιποτάκτης»; Ή μήπως δεν ήταν πραγματικά το όνειρό σου; Εγώ πιστεύω πως η αλήθεια πάντα βρίσκεται κάπου στη μέση. Η άποψη του «ό,τι θέλεις θα το καταφέρεις» φαντάζει στα μάτια μου λίγο αλαζονική, λίγο εκτός πραγματικότητας. Πάντα υπάρχει και η πιθανότητα αποτυχίας και καλό θα ήταν να την αναγνωρίζουμε. Η άλλη άποψη του «δεν προσπαθώ καν γιατί δεν ξέρω πού θα με βγάλει» παραείναι πεσιμιστική. Η αλήθεια να λέγεται: χωρίς πείσμα και επιμονή δεν πας μπροστά.

Τελικά, πρέπει να ακολουθούμε πάντα την καρδιά μας και τα «θέλω» μας; Μπορούμε να το κάνουμε άραγε; Ή πρέπει να είμαστε πιο συγκεντρωμένοι και να σκεφτόμαστε και να λαμβάνουμε υπ’ όψιν τα πάντα; Πού βρίσκεται η «αλήθεια» του καθενός; Και πού η πραγματικότητα;

*Αν σας μπέρδεψε το κείμενο, είναι επειδή είμαι και εγώ πολύ μπερδεμένη και ήθελα να εκθέσω τους προβληματισμούς μου μήπως βγάλω καμιά άκρη με τον καινούριο χρόνο! Καλή χρονιά!

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News