''Εντάξει, τι ανάγκη έχεις εσύ;''. Το ασύρματο τηλέφωνο επιστρέφει στη θέση του. Κάτι αρχίζει να βράζει μέσα μου. Σα να έχωσες μια κουτάλα μέσα στην κοιλιά μου και τη στριφογυρνάς ανελέητα. Υπερθέρμανση θυμικού. Χτυπάν την πόρτα σου, μετά από κάνα χρόνο, οι ''φίλοι'' της έκτακτης ανάγκης και όταν ανοίγουν το στόμα τους -αφού, βέβαια, απλώσουν το καλάθι για να ζητήσουν το χρυσό μήλο- αναρωτιέσαι αν υπάρχει σημείο σύγκλισης στον ορίζοντα της ''σχέσης'' σας.

Εξηγούμαι. Το χρυσό μήλο είναι η προσφορά στέγης στο Λονδίνο για όσο διάστημα ο ''φίλος'' αναζητά δουλειά.  Όλα καλά μέχρι τώρα. ''Εσύ, Ξένια, δεν έχεις ανάγκη γιατί δεν ζεις στην Ελλάδα, δεν βιώνεις την κρίση, έχεις δουλειά''. Συνεπώς, έχω καλύψει τις ανάγκες μου και ζω μια παραδεισένια ζωή! Χα, αυτός ο επαγωγικός λογισμός τσακίζει κόκκαλα, ενίοτε.

Ε, λοιπόν, θα σας πω για τον Όμηρο, τη Θάνια, τη Δέσποινα, την Αναστασία του Λονδίνου και παρακαλώ να επαναπροσδιοριστεί η προσέγγιση του όρου "παράδεισος". NHS, σύστημα υγείας. Μέχρι να κλείσεις ραντεβού με ειδικό γιατρό (όχι "Γενικό Πρακτικό") πρέπει να αποδείξεις ότι αιμορραγείς, έχεις 40 πυρετό για 2 βδομάδες και σέρνεσαι στα πατώματα. Αναζήτηση στέγης. Είναι ο μισθός σου 3πλάσιος από την τιμή του ενοικίου; Αλλιώς φέρε εγγυητή, ο οποίος ζει και εργάζεται στην Αγγλία κάποια χρονάκια με εισόδημα γερό και τότε το συζητάμε. Α, σκάσε μου και 250 λιρόνια για την αμοιβή του μεσιτικού, αλλιώς δεν έχει κλειδιά. Δουλειά. Λένε ότι αν έχεις σπουδάσει εδώ τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Ισχύει, εν μέρει. Έδωσες τα ωραία σου λεφτουδάκια, θα τα πάρεις πίσω (how convenient!). Η προσφορά εργασίας συγκριτικά με τη ζήτηση μπορεί να γίνει ταινία τρόμου. Η ανεργία αυξάνεται και μαζί της η εγκληματικότητα, καθώς και ο πληθυσμός του Λονδίνου. Θα αναφέρω και τον περιβόητο καιρό και ας με πείτε γραφική. Γιατί το να ζεις  6 μήνες με χειμώνα τρελαίνει τις ορμόνες, πιστέψτε με.

Τη σωσίβια λέμβο τη σχεδιάζεις εσύ, σύμφωνα με τα μέτρα, τις επιθυμίες και τις αναζητήσεις σου. Δεν έρχεται ουρανοκατέβατη. Είδαμε και τους πατρόνες που "διορίσαμε" να μας σώσουν από την κρίση, κουνούπια εξελιγμένου είδους, όσο πιο πολύ ρουφάνε, τόσο πιο πολύ μεγαλώνει η προβοσκίδα τους. Όπως η μύτη του Πινόκιο, ένα πράγμα.

Συγχωρέστε με αν το London Eye δεν είδε σήμερα πάρκα και κανάλια, αλλά ο Τάμεσης μπορεί να είναι πλατύς, μα τα νερά του θολά και βαθιά. Όσο για την κρίση στη πατρίδα; Πονάει και εδώ, όχι λιγότερο. Και ναι, ο "φίλος" θα έρθει, γιατί το φιλότιμο δεν χάθηκε ακόμα.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News