Η πλειοψηφία κερδίζει: Tower Bridge, υποστήριξη μαραθωνοδρόμων και το βραδάκι μάζωξη για επιτραπέζια και τσαγάκι στο σπιτάκι της Betti απέναντι από το Victoria Park – τέλεια! Η προετοιμασία για το μεγάλο γεγονός είχε στολίσει δρόμους, κανάλια, πάρκα με αθλητικά κάθε είδους, ανάσες, ιδρώτα, ο χορός των μυών δίνει ρεσιτάλ! Συγκίνηση, αναμονή, χειροκρότημα, χαμόγελα, αγκαλιές με ανθρώπους που ίσως να μην ξαναδείς ποτέ. Κάτι τέτοιες μέρες η λέξη ''ένωση'' αποκτά τις διαστάσεις που της αρμόζει, η Γη είναι στρογγυλή και μαζί της αιωρείσαι στο Σύμπαν χωρίς πολλά-πολλά στο κεφάλι σου. Οι έγνοιες γλιστρούν ανάλαφρα. Ή έτσι νομίζεις.

21 Απριλίου, 33ος Μαραθώνιος. 26.3 μίλια (42χλμ., περίπου) -από το Greenwich Park στο Τhe Mall δίπλα στο St. Jame's Park- 36.000 δρομείς. Η αστυνόμευση, αυξημένη κατά 40%. Περισσότεροι από 1.000 εθελοντές του St. John Ambulance επιλήφθησαν τραυματισμών 5.000 περίπου δρομέων και κοινού. Ο Tsegaye Kebede, από την Αιθιοπία, πρώτος ανάμεσα στους άνδρες, με χρόνο 2:06:04. Η Priscah Jeptoo, από την Κένυα, πρώτη ανάμεσα στις γυναίκες, με χρόνο 2:20:15.

Και τώρα η Debbie, μία από τους 36.000. Πριν από το ξεκίνημα των επιτραπέζιων και μετά τα συγχαρίκια, τη ρωτάω πώς αισθάνεται που πήρε μέρος. ''Θα μας πάρει ώρα'', μου λέει. Ανακοινώνουμε στην παρέα μια καθυστέρηση 30' και κατευθυνόμαστε στον κήπο. ''Το ξημέρωμα διάβαζα τις εφημερίδες για τη Βοστώνη, για την ασφάλεια, και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, θυμήθηκα το 2005, τότε με τους βομβαρδισμούς εδώ, ξέρεις… τότε… εγώ…''. Δακρύζει, σταματά και εγώ γίνομαι τόσο μικρή, σαν τα νανάκια στον κήπο της Betti. Αυτά τα πορσελάνινα.

Τερμάτισε με χρόνο 6:51:00 περίπου, περπατώντας τον περισσότερο χρόνο, λόγω τραυματισμού στο γόνατο που τη βασανίζει χρόνια. 3 φορές προπόνηση τη βδομάδα, για έναν χρόνο. Κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου £1.200 για το Dreams come True, ένα Charity για παιδιά. ''Άν καταφέρεις να κερδίσεις την είσοδο στον αγώνα μέσω Φιλανθρωπίας, δεσμεύεσαι να συγκεντρώσεις £2.000 -ίσως και παραπάνω- αλλιώς τα βάζεις από την τσέπη σου. Ξέρω ανθρώπους που προσπαθούν 7 χρόνια να κερδίσουν την ψηφοφορία''. Σταματάει, δακρύζει πάλι. Το νανάκι μικραίνει κι άλλο, κρύβεται στις φυλλωσιές. ''Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να τα παρατήσω, πονούσε και το γόνατο μου, σκεφτόμουν ότι δε θα μπορώ να δουλέψω για 2 βδομάδες (η Debbie είναι δασκάλα Yoga), αλλά είπα στον εαυτό μου ότι, ναι, dreams come true!''.

Είπαμε κι άλλα. Για τον τραυματισμό. Την προσπάθεια να συγκεντρώσει το ποσό. Τις 6 ώρες και τα 51 λεπτά. Τους βομβαρδισμούς. Το 2005. Το φόβο πριν από κάθε μεγάλο γεγονός στο Λονδίνο. Φεύγοντας από τον κήπο, μου δείχνει μια φωτογραφία. Αλήθεια, έχουν φωνή τα πορσελάνινα νανάκια;

-''Πόσων χρόνων ήταν;''.
-''26…''.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News