Η Sandra Bullock κρατά στην αγκαλιά της τον υιοθετημένο γιο της και είναι μια ευτυχισμένη μαμά. Και αυτός είναι ένα ευτυχισμένο μωρό. Το βλέπουμε όλοι. Μέσω του Facebook φαίνεται να δίνει την πιο ξεκάθαρη, την πιο σωστή κατάθεση για την υιοθεσία. Έχει κουραστεί να ακούει ότι ο μικρός δεν είναι αίμα της, ότι η ίδια είναι μια θετή μητέρα. Δηλώνει πως είναι η μητέρα του παιδιού της και δεν χρειάζεται κανέναν τίτλο, καμιά ταμπέλα. Μπορεί να μην έχει τα μάτια της, το χαμόγελό της, το χρώμα του δέρματος αλλά έχει όλη την καρδιά της. Και αν όλα είχαν λειτουργήσει καλά για να αποκτήσει ένα δικό της βιολογικά παιδί, δεν θα τον είχε γνωρίσει. Απολαμβάνει τη μητρότητα και αυτό είναι το περισσότερο.

Σκέφτομαι τα ζευγάρια που καταλήγουν στην υιοθεσία και ακόμα πιο πολύ εκείνους που επιλέγουν τη διακρατική υιοθεσία ως πιο άμεση. Σκέφτομαι αυτούς τους «από απόφαση» δεσμούς αίματος και τους αξιολογώ ως πιο δυνατούς πιο ισχυρούς ακριβώς γιατί δεν προέκυψαν, γιατί είναι από επιλογή και από προσπάθεια.

Είναι δεσμός αίματος η υιοθεσία. Η ίδια η Sandra Bullock το λέει πολύ καλά ότι ο γιος της έχει όλη της την καρδιά. Από εκεί δεν αρχίζουν οι δεσμοί του αίματος έτσι κι αλλιώς; Ποια ταμπού και ποια λοξά βλέμματα; Ποιοι ψίθυροι όταν έχεις στην αγκαλιά και στην ευθύνη σου, στη ζωή σου όλη δηλαδή, τη συνέχεια των πραγμάτων;

 

ΥΓ: Διαβάζω ότι το ποστάρισμα στην πραγματικότητα δεν ανήκει στη Sandra Bullock. Σε κάθε περίπτωση είναι και αυτό -ένα ψεύτικο αληθοφανές ωστόσο ποστάρισμα- ένας τρόπος να ανοίξει η συζήτηση για την υιοθεσία. 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News