Τελικά, ίσως να μην είναι θέμα σκοπιμοτήτων, ελευθερίας της έκφρασης και ελευθερίας στη διακίνηση προσώπων και αγαθών – ίσως να είναι μια κίνηση αμεριμνησίας, που έχει ευγενή κίνητρα αλλά ενδεχόμενες βαρύτατες συνέπειες. Η επιμονή στην ανθρωπιστική αποστολή για τη Γάζα, σε μιαν εποχή που τα τύμπανα ενός πυρηνικού πολέμου ηχούν στην ευρύτερη περιοχή, συνιστά σοβαρή άγνοια κινδύνου, βαρύτατη αμέλεια και πολιτικό «αυτισμό».

Ας δούμε τα δεδομένα του ζητήματος: Μη Κυβερνητικές οργανώσεις απ΄όλο τον κόσμο αποφάσισαν να επαναλάβουν το εγχείρημα της Γάζας, που πέρσι είχε τραγική κατάληξη – την επιδρομή Ισραηλινών κομμάντος στο τουρκικό πλοίο «Μαβί Μαρμαρά» και τον θάνατο εννιά τούρκων. Η μεταφορά ιατροφαρμακευτικού υλικού, ενός ασθενοφόρου και υλικού οικοδομών, είναι το πολύτιμο φορτίο που έχουν συγκεντρώσει και θέλουν να διαθέσουν στους Παλαιστίνιους. Ως εδώ καλά.

Το Ισραήλ όμως, στη συνέχεια της επιλογής του για αποκλεισμό της Γάζας, επικαλείται (καταχρηστικά) το (θεμιτό) δικαίωμά του στην αυτο-άμυνα και προειδοποιεί πως δεν θα επιτρέψει την προσέγγιση της Γάζας από θαλάσσης – ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. Σε μια σπάνια εκδήλωση ευελιξίας της εξάλλου, η κυβέρνηση Νετανιάχου αφήνει ανοιχτά δύο περάσματα προκειμένου να είναι εφικτή η δυνατότητα οδικής μεταφοράς του υλικού.

Οι κάπου 300 ακτιβιστές ωστόσο με τα δέκα πλοία τους, δηλώνουν αμετάπειστοι. Υποχωρεί η τουρκική οργάνωση ΙΗΗ (καθώς η Ερυθρά Ημισέληνος οργάνωσε χερσαία αποστολή μεταφοράς υλικού στη Γάζα) και επίσης δύο Γερμανοί βουλευτές του κόμματος της Αριστεράς, που δήλωσαν πως διαφωνούν αλλά πειθαρχούν στην απόφαση του κόμματός τους για μη εμπλοκή στην αποστολή.

Στο διάστημα αυτό, ο ΓΓ του ΟΗΕ και στη συνέχεια τα υπουργεία Εξωτερικών της Γαλλίας και της Ελλάδας, απηύθυναν έκκληση στους πολίτες τους να μην επιμείνουν στην αποστολή τονίζοντας τους κινδύνους επιβάρυνσης ενός εξαιρετικά τεταμένου κλίματος. Τα πλοία της αρμάδας επίσης, μολονότι ελλιμενίζονταν σε φυλασσόμενους χώρους, έπεσαν θύματα προφανούς σαμποτάζ τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Τουρκία το οποίο οι διοργανωτές απέδωσαν σε «ισραηλινή εμπλοκή». Κι όταν τα τεχνικά προβλήματα και τα πρόσθετα προβλήματα που δημιούργησαν οι απεργίες στην Ελλάδα έφταναν στο τέλος τους, οι αρμόδιες αρχές της Ελλάδας εξέδωσαν απαγόρευση για απόπλου.

Αυτά είναι τα δεδομένα του ζητήματος. Υπάρχουν όμως και ορισμένα άλλα δεδομένα, τα οποία οι διοργανωτές επιμένουν να παραμερίζουν και να υποτιμούν – οι αλλεπάλληλες βίαιες επιχειρήσεις καταστολής του καθεστώτος Άσαντ στη Συρία, η βαρειά ένταση στις σχέσεις Συρίας-Τουρκίας, η μεγάλη ροή Σύρων προσφύγων στα τουρκικά σύνορα (12.000 υπολογίσθηκαν την περασμένη βδομάδα), ο κίνδυνος επιδρομής δυνάμεων ασφαλείας της Συρίας στα τουρκικά παραμεθόρια χωριά και η εμπλοκή του Ιράν στην υπόθεση με απειλές κατά της Τουρκίας και επίδειξη ασκήσεων πυραύλων μεγάλου βεληνεκούς, είναι τα χαρακτηριστικά τούτης της συγκυρίας.

Η Τουρκία με τη Συρία ήταν δύο γειτονικές χώρες που είχαν σχεδόν «αδελφοποιηθεί» – η διμερής συνεργασία αναπτυσσόταν ραγδαία, κοινά υπουργικά συμβούλια είχαν διοργανωθεί, ο Πρόεδρος Άσαντ είχε πάει διακοπές μαζί με τον Τ.Ερντογάν  – ως τη στιγμή, που οι βιαιότητες του καθεστώτος Μπάαθ υποχρέωσαν τον Τούρκο πρωθυπουργό να επαναξιολογήσει την κατάσταση. Τα καθυστερημένα του αντανακλαστικά στην περίπτωση της Τυνησίας βελτιώθηκαν κάπως στην περίπτωση της Αιγύπτου, ενώ στην περίπτωση της Συρίας η μεταστροφή ήταν επιβεβλημένη, εν ονόματι της ισλαμικής αλληλεγγύης.

Η Τουρκία με το Ισραήλ είχαν αντίθετα διαρρήξει τις σχέσεις τους. Μετά από το επεισόδιο της φραστικής αντιδικίας Ερντογάν-Πέρες στο Νταβός και την αιματοχυσία στο «Μαβί Μαρμαρά» πέρσυ, οι δύο χώρες είχαν παγώσει τις σχέσεις τους. Σε τούτη τη συγκυρία όμως, κι ενόψει του μείζονος κινδύνου που συνιστά η συνεργασία Συρίας-Ιράν, η Τουρκία και το Ισραήλ (με τη διαμεσολάβηση των ΗΠΑ) άρχισαν σιγά-σιγά και διστακτικά μια διαδικασία εξομάλυνσης. Οι δύο χώρες σε μυστικές συναντήσεις επεχείρησαν να «κλείσουν» την περσινή υπόθεση της Γάζας – η Τουρκία ζητά την έκφραση «συγγνώμης» και την καταβολή αποζημιώσεων στις οικογένειες των θυμάτων, το Ισραήλ θέτει κάποιους όρους και η διαπραγμάτευση συνεχίζεται.

Σε τούτη τη συγκυρία λοιπόν, κι ενώ η Τουρκία στρέφεται στο Ισραήλ γιατί αισθάνεται ευάλωτη στα σύνορά της με τη Συρία (μήκους 850 χιλιομέτρων), το Ιράν διαδηλώνει την υποστήριξή του στον Πρόεδρο Άσαντ και κάνει δοκιμές των πυραυλικών του συστημάτων, που διατείνεται πως είναι «αμυντικού» χαρακτήρα αλλά έχουν εμβέλεια 2.000 χλμ….

Σε μια περιοχή λοιπόν, που η οσμή του δυναμίτη πλανάται στον αέρα, η αποστολή «ελεύθερη Γάζα» προσφέρει ιπποτικά το σπίρτο. Κι αν η αρμάδα φύγει, και το Ισραήλ πραγματοποιήσει (για δεύτερη φορά) τις απειλές του, οι έλληνες πολίτες που θα βρίσκονται εν κινδύνω – παρά και κόντρα στις προειδοποιήσεις της πολιτείας – θα ζητήσουν την παρέμβαση του κράτους. Και η πλατεία θα ξαναγεμίσει διαδηλωτές που θα καταγγέλλουν πως «δεν έχουμε κράτος»… Ανοησία και ανευθυνότητα, ή τελικά υποκρισία;

 

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News