Ας υποθέσουμε λοιπόν, ότι κάνετε μια δουλειά που δεν σας αρέσει, ή που βρίσκεται σε καθοδική τροχιά. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι έχετε εντοπίσει κάτι που ερεθίζει το ενδιαφέρον σας, ότι έχετε πει από μέσα σας «βρε, να μην ήμουν…», ή βλέπετε ευκαιρίες δίπλα σας, πλην όμως εσείς δεν έχετε τις αναγκαίες γνώσεις ή τις απαραίτητες δεξιότητες. Σε αυτούς τους υποθετικούς λόγους λοιπόν, η Σουηδία δίνει λύσεις – κάθε εργαζόμενος/η που έχει κλείσει 10 μήνες δουλειάς σε έναν οργανισμό, δικαιούται να πάρει άδεια σπουδών ή κατάρτισης. Και ο οργανισμός CNS (Κεντρική Επιτροπή βοήθειας σπουδών) διευκολύνει το χρηματοδοτικό σκέλος αυτής της προσπάθειας.

Στα καθ’ ημάς, το να αλλάξεις δουλειά ενώ έχεις ήδη διανύσει μιαν επαγγελματική πορεία, αποτελεί ένα βασανιστικό δίλημμα που εμπεριέχει κι ένα στοιχείο προσωπικής ήττας. Κυρίως όμως, η οργάνωση αυτής της μετάβασης είναι ένα βουνό δυσκολιών κι εμποδίων, που ανορθώνεται ως τροχοπέδη στην επιθυμία. Στη Σουηδία, μια τέτοια απόφαση «δεν έχει τίποτα το δραματικό» όπως σημειώνεται στο σχετικό δημοσίευμα της «Monde», γι΄ αυτό και πολλοί άλλαξαν επάγγελμα – «από υδραυλικοί έγιναν γυναικολόγοι κι από λογιστές, δάσκαλοι».

Ο οργανισμός CNS είναι ένας από τους πλέον γενναιόδωρους του κόσμου, καθώς σε μια χώρα 9 εκ. ανθρώπων χρηματοδότησε τις σπουδές (στη δευτεροβάθμια ή την τριτοβάθμια εκπαίδευση) 467.000 προσώπων το 2012. Τα δάνεια ή οι επιχορηγήσεις δεν υπόκεινται σε φόρο και θα πρέπει να αποπληρωθούν σε 25 χρόνια. Κατ΄ ανώτατο όριο, ο/η ενδιαφερόμενος/η μπορεί να πάρει κάπου 1.000 ευρώ για 4 βδομάδες ή 10.000 περίπου για έναν χρόνο 40 βδομάδων.

Όπως αναφέρεται στο δημοσίευμα, ο σπουδαστής μπορεί παραλλήλως να εργάζεται χωρίς να χάσει τη βοήθεια του κράτους, εφόσον ο μισθός του δεν υπερβαίνει τα 16.000 ευρώ μεικτά και η καινοτομία του συστήματος είναι, πως ως βάση υπολογισμού είναι το ατομικό (και όχι το οικογενειακό) εισόδημα.

Το δικαίωμα στην επιχορήγηση αλλαγής επαγγελματικού προσανατολισμού είχαν ως τώρα όσοι ήσαν μέχρι 54 ετών. Επειδή όμως το όριο συνταξιοδότησης μεγάλωσε, η κυβέρνηση αποφάσισε να μεγαλώσει ανάλογα και το όριο ηλικίας των δικαιούχων του CNS – η οροφή έφτασε στα 56 χρόνια.

Το κράτος-αρωγός στις δυσκολίες των πολιτών του, προέβλεψε με ευθυκρισία και κάτι άλλο – οι πενηντάρηδες που αποφασίζουν να επιστρέψουν στα θρανία κατά πάσα πιθανότητα έχουν αποκτήσει ένα επίπεδο ζωής που δεν είναι φοιτητικό, έχουν στήσει το νοικοκυριό τους, έχουν κάνει παιδιά, έχουν πάρει δάνεια. Κάνοντας μιαν επανεκκίνηση στην επαγγελματική τους ζωή, η απώλεια των εισοδημάτων τους μπορεί να είναι δραματική – και γι΄ αυτή την περίπτωση προβλέπεται η δυνατότητα μιας επιπρόσθετης δανειοδότησης. Από 1ης Ιανουαρίου, θα μπορούν να λαμβάνουν 50-100 ευρώ ανά εβδομάδα για ένα σύνολο 120 εβδομάδων.

Για να καταλήγουμε: μετά ταύτα, ποιος πολίτης αυτής της χώρας, μπορεί να πει ότι δεν είχε τις ευκαιρίες του για να πετύχει κάτι στη ζωή του; Σ΄ αυτή τη χώρα, με τη βαθιά σοσιαλδημοκρατική κουλτούρα για το κοινωνικό κράτος, ποιος μπορεί να παραπονεθεί ότι δεν είχε αρωγό την πολιτεία στην όρεξή του για γνώση, στην επιθυμία του να δοκιμάσει έναν άλλο επαγγελματικό προσανατολισμό, στη βούλησή του να γίνει παραγωγικότερος πολίτης; Κι επειδή η δουλειά (τουλάχιστον στη χρονική της διαδρομή) είναι η μισή μας ζωή, ποιος πολίτης της Σουηδίας μπορεί να πει, ότι το κράτος δεν τον βοήθησε να γίνει πιο ευτυχισμένος;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News