Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, είναι σε εξέλιξη η καταμέτρηση των ψήφων, στο πλαίσιο του δημοψηφίσματος που διεξήχθη στην Ιρλανδία με το ερώτημα «ναι ή όχι στον γάμο μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου».

Ακούω, διαβάζω και βλέπω σε πολλά ρεπορτάζ ενθουσιώδη σχόλια για το γεγονός ότι μια χώρα με εντονότατο το καθολικό στοιχείο τολμά να καταπιαστεί με ένα τέτοιας υφής ζήτημα. Αρκετοί μάλιστα επισημαίνουν όλο χαρά πως πρόκειται για μια μεγάλη γιορτή της δημοκρατίας.

Προσωπικά και μόνο η σκέψη πως καλείται το σύνολο των πολιτών να αποφασίσουν πώς θα επιτρέπεται να ζουν τη ζωή τους οι ομοφυλόφιλοι, μου φέρνει ανατριχίλα. Σα να ζούμε στον μεσαίωνα που μαζεύεται ο όχλος να αποφασίσει δια βοής αν πρέπει να εκτελεστεί κάποιος ή όχι.

Όπως διάβαζα σ' ένα από τα πλακάτ που κρατούσαν διαδηλωτές υπέρ του γάμου ομοφυλοφίλων άλλωστε, «το να ισχυρίζεσαι πως ο γάμος κάποιου άλλου αντιβαίνει στις πεποιθήσεις σου είναι σαν να νευριάζεις που κάποιος τρώει ντόνατ επειδή εσύ κάνεις δίαιτα».

Με ποια κριτήρια ψήφισε ο μέσος Ιρλανδός πολίτης; Με γνώση του δικαίου, της αρχής της ισότητας και της ισονομίας; Δεν νομίζω. Ανεξαρτήτως του αποτελέσματος της κάλπης, ακόμη δηλαδή κι αν είναι θετικό, μου φαίνεται πως η όλη διαδικασία κινείται πολύ μακριά από το πλαίσιο εντός του οποίου οφείλουν να εξελίσσονται οι έννομες τάξεις.

Κι επειδή το δημοψήφισμα τα τελευταία χρόνια, ακόμη και στη χώρα μας, το βάζουμε στο τραπέζι με σχετική ευκολία, ίσως έχει έρθει η ώρα δίπλα στη βασική ανάγνωση, εκείνη δηλαδή που το θέλει να είναι ο αμεσότερος τρόπος αποτύπωσης της λαϊκής βούλησης για μείζονος σημασίας θέματα, να βάλουμε και μία εναλλακτική: Δημοψήφισμα, ορισμένες φορές, κάνουν οι κυβερνήσεις που δεν τολμούν να επωμιστούν το πολιτικό κόστος απ' την υλοποίηση του αυτονόητου κι έτσι πετούν το μπαλάκι στον κόσμο.

Απ' την άλλη βέβαια θα πεις, και δίκιο θα 'χεις, οι Ιρλανδοί τολμούν τουλάχιστον να ανοίξουν το θέμα, την ώρα που στη χώρα μας, ακόμη και μια (εν μέρει) αριστερή κυβέρνηση δεν έχει τα πολιτικά κότσια να θυμίσει πως όλοι οι πολίτες είναι ίσοι και να πάρει τις νομοθετικές πρωτοβουλίες που εκπορεύονται από αυτή τη θεμελιώδη διαπίστωση, ενώ την ίδια ώρα, οι επιθέσεις κατά ομοφυλοφίλων κλιμακώνονται σε συχνότητα και βιαιότητα (βλ. Ετήσια έκθεση του Δικτύου Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας για το 2014).

* Το «ναι» κέρδισε με 60,5% των ψήφων, έναντι 37,9% που συγκέντρωσε το «όχι».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News