«Η χώρα των θαυμάτων» σε μινιατούρα είναι ο τίτλος μιας μόνιμης έκθεσης που παρουσιάζεται στο σιδηροδρομικό Μουσείο του Ανόβερου και όπου οι ουρές του κόσμου στα εισιτήρια παίρνουν ώρες. Όμως, σε τούτη την περίσταση αναφέρομαι στην έκθεση παρεμπιπτόντως, διότι άλλο είναι το θέμα στο οποίο θέλω να επικεντρώσω την προσοχή σας. Παρακαλώ:

Η ιδέα της διεύθυνσης αυτού του ιδιαίτερου Μουσείου ήταν πρωτότυπη: προσφέρθηκε χώρος στα έξι μεγαλύτερα κόμματα της χώρας, για να παρουσιάσουν στους επισκέπτες μιαν όψη της μελλοντικής Γερμανίας που ονειρεύονται. Στο δημοσίευμα του «Spiegel» σημειώνεται, πως επειδή στη Γερμανία το σύστημα διακυβέρνησης συχνά βασίζεται σε συμμαχικά σχήματα και άρα τα κόμματα αναγκάζονται πολλές φορές να συμβιβαστούν, αυτό το τετραγωνικό μέτρο που τους παραχωρήθηκε στο Μουσείο, τους προσέφερε το πλεονέκτημα ότι μπορούσαν να εκθέσουν το σχέδιό τους – σε κλίμακα μινιατούρας – ατόφιο και χωρίς εκπτώσεις.

Όπως σημειώνεται, τα κόμματα επένδυσαν 4.000 ώρες στην προπαρασκευή της έκθεσης και φυσικά προσέφεραν διαφορετικά μοντέλα στους επισκέπτες. Οι Χριστιανοδημοκράτες δημιούργησαν έναν χώρο όπου κυματίζει η σημαία της ΕΕ και όπου ένας μαύρος αστυνομικός συνοδεύει παιδάκια και ηλικιωμένους – παραπέμποντας στον στόχο της επιτυχούς ενσωμάτωσης ξένων πολιτών. Οι Χριστιανοκοινωνιστές ονειρεύτηκαν την επιστροφή στο παρελθόν – σε μινιατούρα απέδωσαν μιαν εικόνα βαυαρικού γλεντιού στο ετήσιο φεστιβάλ του Μέιπολ.

Οι Φιλελεύθεροι ονειρεύτηκαν μια Γερμανία με μηδενικό χρέος – έβαλαν λοιπόν ένα τεράστιο μηδενικό στο κέντρο μιας πολυσύχναστης πλατείας αγοράς, στην οποία προσέθεσαν και μια πινελιά της φιλελεύθερης ευαισθησίας τους: στην πλατεία περιμένει ένα ομοφυλόφιλο ζευγάρι να δώσει αίμα…

Οι Σοσιαλδημοκράτες παρουσίασαν ανθρώπους να χτίζουν μια γέφυρα – που ενώνει την ακτή της «παιδείας» με την ακτή των «ίσων ευκαιριών». Παραδίπλα Γερμανοί σκαρφαλώνουν τη «σκάλα της μόρφωσης», η οποία έχει σμιλευτεί στο εσωτερικό ενός βιβλίου – για να βελτιώσουν τις συνθήκες ζωής τους.

Οι Πράσινοι παρουσίασαν έργα ανανεώσιμων πηγών ενέργειας αλλά και αειφόρου γεωργίας, ενώ αποτόλμησαν μια πρόκληση: αναπαράστησαν χωρίς να τα κατονομάζουν τα γραφεία του ακροδεξιού κόμματος ΝPD, έξω απ΄ τα οποία μια ηλικιωμένη γυναίκα εμπλέκεται σε μία βίαιη σύγκρουση.

Η Αριστερά, τέλος, έστησε ένα γιγάντιο κέντρο παρακολούθησης, που επιτρέπει στην κυβέρνηση να παρακολουθεί τους πολίτες στην καθημερινότητά τους – παραπέμποντας στις καταγγελίες Σνόουντεν.

Φάτε μάτια ψάρια, είναι το συμπέρασμά μου, αγαπητοί μου αναγνώστες. Διότι, αυτό που μόλις σας περιέγραψα λέγεται στη Γερμανία μέρος της προεκλογικής καμπάνιας – η οποία ενίοτε μπορεί να είναι αποκαλυπτική, χωρίς να κλείνει δρόμους, να ρυπαίνει, να ξεκουφαίνει και να τραυματίζει την ακοή μας με ανόητα λόγια. Στην Ελλάδα όμως τελικά, η προεκλογική καμπάνια συναρτάται με τις πλέον παρωχημένες ρητορείες και πρακτικές – και αυτό, άραγε, δεν αλλάζει;

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News