Στις 24 Μαρτίου 2015, αεροπλάνο της Germanwings, με 144 επιβάτες και εξαμελές πλήρωμα, συνετρίβη σε γαλλικό έδαφος με αποτέλεσμα να χαθούν όλοι. Το (απολύτως δικαιολογημένο) σοκ υπήρξε τεράστιο. Και δεν αφορούσε μόνο τις χώρες που «ενεπλάκησαν» στο δυστύχημα. Οι πάντες σε Ευρώπη και υπόλοιπο κόσμο «κράτησαν την ανάσα» τους. Οι ευρωπαϊκές εφημερίδες για μέρες αφιέρωσαν στο γεγονός τα πρωτοσέλιδά τους.

Από την άλλη, η αποκάλυψη των Αρχών ότι ο συγκυβερνήτης, πιθανότατα, ήταν η αιτία της τραγωδίας, μετέτρεψε σε «ειδικούς» αεροπορικών δυστυχημάτων και «ψυχολόγους», ανθρώπους που ως εκείνη την ημερομηνία, αν κανείς ήθελε να υπερβάλει, θα έλεγε ότι μπορεί να μην είχαν ανέβει ποτέ σε αεροπλάνο. Θρήνος, όμως. 150 ζωές, μέσα σε λίγες στιγμές, χάθηκαν για πάντα. Αθώοι άνθρωποι. Βρέφη, παιδιά, μαθητές, δάσκαλοι, καλλιτέχνες, απλοί πολίτες, επαγγελματίες, μητέρες, πατεράδες, γιαγιάδες, ζευγάρια, εργαζόμενοι του αεροπλάνου. Κάθε ένας και κάθε μία, ξεχωριστή ιστορία. Ξεχωριστός θρήνος και για τους 150. Είναι άδικο να χάνονται έτσι οι ζωές, γαμώτο.

Στις 2 Απριλίου 2015, τρομοκράτες της οργάνωσης Al Shabab, με κέντρο τη Σομαλία, εξαπέλυσαν επίθεση στο πανεπιστήμιο της πόλης Garissa στη Κένυα στέλνοντας στο θάνατο τουλάχιστον 147 ανθρώπους, κυρίως φοιτητές και τραυματίζοντας πολλούς άλλους. Το σοκ είναι τεράστιο κι εδώ αλλά οι δυτικές εφημερίδες, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αφιερώνουν μονόστηλα. Σε πλήρη αντίθεση με το αεροπορικό δυστύχημα, για το οποίο σχεδόν καθημερινά, ακόμα και σήμερα, υπάρχουν ρεπορτάζ ή πληροφορίες -κάτι που μόνο ως θετικό κρίνεται- στην περίπτωση της σφαγής των φοιτητών στη Κένυα, ο Τύπος σταμάτησε να ξοδεύει μελάνι σχεδόν την επόμενη της φρικτής επίθεσης. Ούτε η χριστιανική καταγωγή των σφραγιασθέντων φοιτητών της Garissa, δεν «συγκίνησε» τον χριστιανικό Τύπο της Δύσης.

Μόνο η γεωγραφική απόσταση είναι αυτή που μας κάνει να είμαστε ευαίσθητοι a la carte, όμως; Σίγουρα όχι. Δύο άλλα περιστατικά, σχετικά πρόσφατα, μας «φωνάζουν» ότι είμαστε περισσότερο υποκριτές απ' όσο πιστεύουμε: Ενώ για τη βομβιστική επίθεση στον Μαραθώνιο της Βοστόνης το 2013, στην οποία έχασαν τη ζωή τους τρεις άνθρωποι και τραυματίστηκαν πάνω από 180, γράψαμε και συζητήσαμε, και καλά κάναμε, για πολύ καιρό, την απαγωγή πάνω από 273 μαθητριών από την Boko Haram στη Νιγηρία, αν δεν αναφερθήκαμε σαν να ήταν κάτι… εξωτικό, την αντιμετωπίσαμε με φρικτή απάθεια. Ταπεινωτικό αλλά μας φωνάζει ο καθρέφτης μας, και όσο κλείνουμε τα μάτια η ταπείνωση γίνεται πιο κραυγαλέα. 

Το χρώμα, λοιπόν. Το χρώμα, το διαβατήριο και οι «τσέπες» των θυμάτων, όσο κυνικό κι αν ακούγεται, δείχνει να είναι αυτό που καθορίζει την ευαισθησία μας. Ως άτομα και ως Τύπος. Και μας αφορά όλους στην Ευρώπη. Και νομίζω πως θα ήταν λυτρωτικό, αν παραδεχθούμε επιτέλους, ότι είμαστε οι τέλειοι υποκριτές. Αν παραδεχθούμε ότι τα δάκρυα τα ξοδεύουμε αφού ψάξουμε το διαβατήριο και το βιβλιάριο καταθέσεων του νεκρού.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News