Ηταν η σεζόν… του κορονοϊού. Των βουβών γηπέδων, της οικονομικής αβεβαιότητας των συλλόγων, των υπερβολικά πολλών μυϊκών τραυματισμών ποδοσφαιριστών, της βιαστικής -και ελλιπούς- καλοκαιρινής προετοιμασίας των ομάδων. Η σεζόν των μεγάλων εκπλήξεων, ιδίως στα top ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, όπου «δυναστείες» και παραδόσεις ετών διακόπηκαν.

Στην Ιταλία η Γιουβέντους του Κριστιάνο Ρονάλντο έχασε τον τίτλο που κατακτούσε επί εννέα συναπτά έτη. Τον κέρδισε η Ιντερ, για πρώτη φορά μετά το 2010.

Στην Ισπανία η Ατλέτικο Μαδρίτης στέφθηκε πρωταθλήτρια, βάζοντας τέλος στην εναλλαγή Μπαρτσελόνα – Ρεάλ στην κορυφή, που κράτησε έξι χρόνια.

Στην Πορτογαλία η Σπόρτινγκ Λισαβόνας μπήκε σφήνα στο «δίπολο» Πόρτο – Μπενφίκα, που μοιράζονταν τα πρωταθλήματα από τότε που κυκλοφόρησε το ευρώ (2002).

Και στη Γαλλία η Παρί Σεν Ζερμέν του Νεϊμάρ και του Εμπαπέ, που είχε «σαρώσει» επτά τρόπαια της Λιγκ 1 την τελευταία οκταετία, είδε τη Λιλ να τερματίζει πρώτη. Αυτό κι αν έκανε κρότο…

Πριν από τρία χρόνια τέτοια εποχή, ο σύλλογος του γαλλικού Βορρά τερμάτιζε στη 17η θέση, μόλις ένα βαθμό πάνω από την «κόκκινη γραμμή» του υποβιβασμού, και… 55 πίσω από την πρωταθλήτρια Παρί. Είχε τεράστια χρέη και είχε φορτωθεί ένα δάνειο ύψους 225 εκατ. ευρώ. Το μέλλον του φάνταζε εξαιρετικά αβέβαιο και, πάντως, κανείς δεν θα πόνταρε, ούτε σεντ, ότι στο ορατό μέλλον θα έφτανε στην κορυφή. Το «θαύμα» της Λιλ, που από το 1954 κι έπειτα είχε να επιδείξει έναν τίτλο όλον κι όλον (2011), δεν απέχει πολύ από εκείνο της Λέστερ το 2016.

Ο τρόπος με τον οποίο οι «Λιλουά» ξεπέρασαν την κρίση, που απειλούσε την επιβίωσή τους, είναι εντυπωσιακός και, συνάμα, διδακτικός. Για case study. Μέσα σε σύντομο χρόνο κατάφεραν να κατασκευάσουν μια ομάδα πρωταθλητισμού, «τρέχοντας», παραλλήλως, ένα πρόγραμμα εξυγίανσης των οικονομικών τους. Η Λιλ που το 2018 κόντεψε να υποβιβαστεί, το 2021 προσπέρασε στη βαθμολογία την Παρί των πανάκριβων «αστέρων», εξοικονομώντας, ταυτοχρόνως, περί τα 150 εκατ. ευρώ στο «πάρε – δώσε» των μεταγραφών.

Το πρότζεκτ τέθηκε σε εφαρμογή το 2017 από τον Λουίς Κάμπος, τον πορτογάλο αθλητικό διευθυντή που υπήρξε ο αφανής πρωταγωνιστής και στη δημιουργία της Μονακό του Ζαρντίμ, η οποία κατέκτησε τον τίτλο του 2017, παίζοντας καταπληκτικό ποδόσφαιρο. Είναι αυτός που ανακάλυψε, μεταξύ άλλων, τον Εμπαπέ, τον Μπακαγιόκο, τον Μεντί, τον Μπερνάρντο Σίλβα, τον Μαρσιάλ και τον Φαμπίνιο: παίκτες που αποκτήθηκαν με ελάχιστα χρήματα και, μερικά χρόνια αργότερα, πουλήθηκαν σε διάφορους ευρωπαϊκούς συλλόγους έναντι συνολικού ποσού 450 εκατ. ευρώ.

Στη Λιλ ο 57χρονος Κάμπος (παλιός «σκάουτ» της Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν είχε εκτιμήσει το ταλέντο του και τώρα τον παρακαλάει να ξανασυνεργαστεί μαζί της) έφερνε παίκτες – ταλέντα, με πολύ μικρό κόστος, και, στη συνέχεια τους παραχωρούσε σε πολλαπλάσιες τιμές. Ο Νικολά Πεπέ είναι ένα καλό παράδειγμα: αποκτήθηκε με 10 εκατ. ευρώ (από την Ανζέ) και πουλήθηκε (στην Αρσεναλ) για 80 εκατ. ευρώ. Για κάθε έναν ποδοσφαιριστή που αποχωρούσε, γεμίζοντας το ταμείο της Λιλ, ο Πορτογάλος έβρισκε έναν πολύ φθηνότερο, αλλά καλύτερο, για να τον αντικαταστήσει.

Ακούγεται εύκολο, αλλά δεν είναι. Για να λειτουργήσει αυτή η «βιομηχανία», ο Κάμπος χρειάστηκε να κάνει… τον γύρο του Κόσμου δύο φορές. Εστησε ένα δίκτυο εντοπισμού ταλέντων, με «πλοκάμια» που έφταναν στα πέρατα της Γης. Και όταν ο υποψήφιος περνούσε τα πρώτα τεστ, ταξίδευε ο ίδιος για να τον δει από κοντά να αγωνίζεται, πριν από την τελική επιλογή. Τους μεγαλύτερους «θησαυρούς» τους ανακάλυψε στις αλάνες της Αφρικής και της Λατινικής Αμερικής, εκεί που οι περισσότεροι ατζέντηδες αποφεύγουν να πηγαίνουν, για να μη… λερώσουν τα παπούτσια τους. Εκεί, στις χαμηλότερες κατηγορίες του ποδοσφαίρου, τα dvd και τα στατιστικά δεν θα σου βρουν αυτό που ψάχνεις. Επιπλέον, ο Κάμπος ποτέ δεν θα «κλείσει» έναν παίκτη, αν προηγουμένως δεν έχει συζητήσει μαζί του για λίγα λεπτά, ώστε να «ζυγίσει» τον χαρακτήρα του. Ακόμη και στους λογαριασμούς του στα social media θα μπει, για να καταλάβει «τι καπνό φουμάρει».

Η αγωνιστική αναγέννηση της Λιλ οφείλεται στον Κριστόφ Γκαλτιέ, τον 55χρονο άλλοτε αμυντικό της, που ήταν κι αυτός επιλογή του Κάμπος. Προσελήφθη τον Δεκέμβριο του 2017 για να αντικαταστήσει τον Μαρσέλο Μπιέλσα, και να περισώσει ό,τι μπορούσε να σωθεί, και τα κατάφερε περίφημα. Αφού τη γλίτωσε από τον υποβιβασμό, την επόμενη σεζόν (2018-2019) την ανέβασε στη δεύτερη θέση της Λιγκ 1 και την έβγαλε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Κι εφέτος, την ανέδειξε πρωταθλήτρια Γαλλίας, αν και η Παρί διέθετε τετραπλάσιο μπάτζετ, και άλλοι δύο σύλλογοι (Λιόν και Μονακό), σχεδόν διπλάσιο. Στις εγχώριες διοργανώσεις δεν χρησιμοποίησε περισσότερους από 21 παίκτες – ανάμεσά τους και ο «δικός μας», Ορέστης Καρνέζης.

Οι οπαδοί της Λιλ βίωσαν, εφέτος, μια παραμυθένια χρονιά, όμως το μέλλον αυτής της πολυπολιτισμικής ομάδας δεν προδιαγράφεται το ίδιο λαμπρό. Αυτό το καλοκαίρι θα παραχωρηθούν τρεις παίκτες, το λιγότερο: ο 25χρονος τερματοφύλακας – αποκάλυψη της σεζόν, Μάικ Μενιάν (είχε κοστίσει μόλις ένα εκατ. ευρώ, και σήμερα η αξία του έχει ανέβει στα 15 εκατ.), ο 21χρονος ολλανδός στόπερ, Σβεν Μπότμαν, και ο 22χρονος αμυντικός χαφ, Μπουμπακαρί Σουμαρέ. Αλλά ο Κάμπος δεν υπάρχει, πια, για να βρει καλύτερους. Αποχώρησε πριν από μερικούς μήνες, και τώρα εξετάζει τις προτάσεις που έχει δεχθεί από μεγάλα club της Ευρώπης.

Χθες (Τρίτη) αποχαιρέτησε τον σύλλογο και ο προπονητής, με σχετική του δήλωση στη L’ Equipe. «Είναι η σωστή στιγμή, μίλησα με τον πρόεδρο και αποφασίσαμε να αποχωρήσω από την ομάδα», τόνισε ο 54χρονος Γκαλτιέ, ο οποίος θα επιδιώξει να εξαργυρώσει τον θρίαμβό του στη Λιλ. Προς το παρόν, του έχουν προτείνει συνεργασία, η Λιόν, η Νάπολι και η Νις.

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News