Το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και τις ευκαιρίες που υπάρχουν στην εποχή μετά και την εμπειρία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, περιέγραψε ο δήμαρχος Αθηναίων, Γιώργος Καμίνης, σε ομιλία του κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ξενοφώντα Κοντιάδη, «Ποιο μέλλον για τη Σοσιαλδημοκρατία;» στον Ινστιτούτο Γκέτε το βράδυ της Τετάρτης.

«Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, ο χαρακτηρισμός “σοσιαλδημοκράτης” θεωρήθηκε από το σύνολο σχεδόν των κατεστημένων δυνάμεων της Αριστεράς κάτι σαν βρισιά» είχε παρατηρήσει εξ αρχής ο κ. Καμίνης. «Στη χώρα μας, αλλεπάλληλοι πολιτικοί διχασμοί, δικτατορίες και ένοπλες εμφύλιες συρράξεις, δεν επέτρεψαν να αναπτυχθεί ένα γνήσιο σοσιαλδημοκρατικό κίνημα, αφού ένα τέτοιο κίνημα, εξ ορισμού ρεφορμιστικό, προϋποθέτει συνθήκες σχετικής δημοκρατικής ομαλότητας», εξήγησε, βγάζοντας προφανώς εκτός κάδρου κανονικής σοσιαλδημοκρατίας την παρουσία του ΠΑΣΟΚ στη χώρα.

Ο δήμαρχος Αθηναίων σημείωσε ότι αυτή η χρονική συγκυρία, με την πολιτική χρεοκοπία της Αριστεράς τύπου ΣΥΡΙΖΑ, αποτελεί ιδανική ευκαιρία για να αποκτήσει η Σοσιαλδημοκρατία την πολιτική ηγεμονία της χώρας.

Τα βασικά σημεία της ομιλίας του κ. Καμίνη στην παρουσίαση του βιβλίου του Ξενοφώντα Κοντιάδη, «Ποιο μέλλον για τη Σοσιαλδημοκρατία;», ήταν:

«Οι σοσιαλδημοκράτες αντιλαμβάνονται τον πολιτικό αγώνα ως ένα πεδίο, όπου μάχονται για να διεκδικήσουν κοινωνικές μεταρρυθμίσεις υπέρ των εργαζομένων, οι οποίοι με τη σειρά τους διεξάγουν τον δικό τους αυτόνομο αγώνα, μέσα από τα συνδικάτα τους, απέναντι στην εργοδοσία. Και στα δύο επίπεδα πάντως, πολιτικό και συνδικαλιστικό, κυριαρχεί ο ρεφορμισμός που εξ ορισμού προϋποθέτει μετριοπάθεια και συμβιβαστική διάθεση. Στην μεταπολεμική Ελλάδα όμως οι πολιτικές συνθήκες ευνοούσαν τον αριστερό και δεξιό πολωτικό ριζοσπαστισμό, ο οποίος ποδηγέτησε πλήρως το συνδικαλιστικό κίνημα.

» Ακόμη και σήμερα, μέσα από αυτήν την πολεμική παράδοση που έχει διαποτίσει την πολιτική ζωή της χώρας εξηγείται, εν μέρει τουλάχιστον, από τη μια πλευρά η επικράτηση της αριστερής βίας στα πανεπιστήμιά μας και στις γειτονιές της Αθήνας, καθώς και η καθυστερημένη και κολοβή καταδίκη της τρομοκρατίας από την Αριστερά, αλλά και από την άλλη πλευρά: η βιαιότητα και ο εκφασισμός της εγχώριας ακροδεξιάς, ιδίως στη χρυσαυγίτικη εκδοχή της.

 Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να επιμείνει στην εξάλειψη των δημόσιων προνομίων. Κάστες και συντεχνίες στην πολιτική, τη διοίκηση και την κοινωνία ευνοήθηκαν μέσα από δίκτυα πατρωνείας και πελατειασμού

» Από τη στιγμή που διαπιστώνουμε, εμπράκτως πια, τη χρεοκοπία της Αριστεράς του πολωτικού ριζοσπαστισμού στη χώρα μας, μπορούμε να πούμε ότι η σοσιαλδημοκρατία έχει σήμερα μοναδική ευκαιρία να διεκδικήσει την πολιτική ηγεμονία.

» Η Σοσιαλδημοκρατία, πρέπει να το πούμε απερίφραστα: είναι πολιτικά φιλελεύθερη, υπό την έννοια ότι μέσα από το βάθεμα των θεσμών αυτών προάγει, στον μέγιστο δυνατό βαθμό, την αυτονομία του καθενός. Εδώ χρειάζεται ένα κράτος που δεν θα είναι ούτε μεγάλο ούτε μικρό, πρόκειται περί ψευδούς διλήμματος, αλλά ένα κράτος αποτελεσματικό, με ισχυρές ρυθμιστικές αρμοδιότητες, προκειμένου να παρεμβαίνει στην αγορά, όχι για να την καταργήσει ή να την υποκαταστήσει, αλλά για να τη ρυθμίσει, προκειμένου να καταπολεμά τη φτώχεια και τις ανισότητες.

» Η Σοσιαλδημοκρατία σήμερα πρέπει να επιμείνει στην εξάλειψη των δημόσιων προνομίων. Κάστες και συντεχνίες στην πολιτική, τη διοίκηση και την κοινωνία ευνοήθηκαν μέσα από δίκτυα πατρωνείας και πελατειασμού. Αυτά τα δίκτυα δημιουργούν αποκλεισμούς, παγιώνοντας κλειστές κάστες προνομιούχων στην πολιτική ελίτ, στη δημόσια διοίκηση, στις παραγωγικές δυνάμεις, στα ελεύθερα επαγγέλματα, εν ολίγοις στο σύνολο του πολιτικού συστήματος.

» Πρόκειται για κλειστά κυκλώματα που μόνο με ένα δραστικό άνοιγμα του πολιτικού συστήματος, είναι δυνατόν να διαρραγούν, μέσα από κάποια συγκεκριμένα μέτρα: Π.χ. κατάτμηση των γιγάντιων εκλογικών περιφερειών, αξιολόγηση παντού στον δημόσιο τομέα, διοικητική αποκέντρωση και άλλα πολλά.

» Μόνο με ένα δραστικό άνοιγμα του πολιτικού συστήματος, θα μπορέσουμε να καταπολεμήσουμε γενικότερα τη φτώχεια και τις κοινωνικές ανισότητες. Όπως ακριβώς στον 20ο αιώνα η σταδιακή διεύρυνση του δικαιώματος ψήφου, με την καθιέρωση της καθολικής ψηφοφορίας, επέβαλε τελικά το κράτος πρόνοιας, έτσι και σήμερα, τηρουμένων των αναλογιών βεβαίως, το άνοιγμα του πολιτικού συστήματος θα διασφαλίσει την πρόσβαση στα κέντρα αποφάσεων εκείνων που στην πραγματικότητα στερούνται πολιτικής εκπροσώπησης, παρόλο που έχουν δικαίωμα ψήφου. Αυτοί είναι οι σημερινοί “μη προνομιούχοι”. Οι “εκτός των τειχών”, που τους βρίσκουμε κατεσπαρμένους στον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμό, εν πολλοίς, πέρα από ταξικές διακρίσεις. Μόνο ένα ανοιχτό πολιτικό σύστημα θα μας οδηγήσει σε μια ανοιχτή κοινωνία. Το ζητούμενο εν προκειμένω δεν είναι η κατοχύρωση μιας κοινωνίας πλήρους ισότητας, αλλά μιας κοινωνίας που θα πασχίζει διαρκώς να διασφαλίζει ίσες ευκαιρίες στον καθένα, προκειμένου να αναπτύξει την προσωπικότητά του και να ξεδιπλώσει τις ικανότητές του στον κοινωνικό στίβο».

Ακολουθήστε το Protagon στο Google News